Υπήρχαν…

Υπήρχαν τόσα πράγματα στο μυαλό μου.
Τον έξω κόσμο μόλις που τον άκουγα.
Πέρασε σαν μια σκιά η ζωή μου όλη
από μπροστά μου σ΄ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου…
Όλα ήταν στις σκέψεις μου καθώς ένιωθα
ότι άγγιζα του χάρου τον μανδύα.
Τα άκρα μου τριβόταν πάνω στο δρεπάνι του
χωρίς να ματώνουν…
Πάλεψα για μια ακόμη φορά.
Δεν ξέρω αν αισθάνομαι ακόμη εδώ
η έχω φύγει μακριά…
Ένας ήχος γίνεται η ποίηση μου.
Κραυγάζει.
Ίσως κάποτε ν΄ ακούσεις
την δική μου φωνή…
Όσο ματώνουν οι σκέψεις μου
δεν μπορούν να σε πείσουν πως μπορεί
να είσαι η ζωή για κάποιον…
Αδιαφορία θα είναι η πληρωμή
ακόμη και στον χάρο που φλερτάρει
σε κάθε στίχο μου…

Κωνσταντίνος Μήλιος (Kostantinos Milios) ®