ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ…
Ψάχνεις… λαχταράς… περιμένεις…
Έχεις φτιάξει στο μυαλό σου – ιδανικά – το πορτραίτο της. Το πορτραίτο της αγάπης, όπως θα ήθελες εσύ να είναι. Της αγάπης που θα καθίσει δίπλα σου και δεν θα φύγει ποτέ. Της αγάπης που θα γίνει ένα κουβάρι από κόμπους μαζί με τη δική σου, που δεν θα ξεμπερδεύονται με τίποτα. Ένα κουβάρι που κανείς από τους δυό δεν θα θελήσει ποτέ να λύσει… Κουβάρι σφιχτά μπερδεμένο, στο άπειρο το χρόνου. Κουβάρι στρογγυλεμένο που θα ροβολά και πότε θα κατηφορίζει γρήγορα στις χαρές, πότε θα ανηφορίζει αγκωμαχώντας στις δυσκολίες, αλλά που δεν θα σταματά ποτέ να κυλάει.
Ένα κουβάρι από δύο χονδρές βαμβακερές κλωστές, που θα έχουν συνδυασμένα χρώματα, ώστε και μπερδεμένο να δείχνει όμορφο. Με χρώματα προσεκτικά ταιριασμένα, όπως έκαναν παλιά και οι γιαγιάδες μας, που έπλεκαν ρούχα με αγάπη, για την οικογένεια τους. Ρούχα που ακόμη και αν δεν σου άρεσαν τόσο, τα φορούσες γιατί ήταν πλεγμένα με αγάπη. Γιατί ήταν πλεγμένα, κάποιες νύχτες παγωμένες και μουντές, από δύο χέρια που τα κινούσε το ισχνό περίσσεμα ενέργειας, αυτό που τους είχε αφήσει άλλη μία κουραστική μέρα. Εκείνα τα ρυτιδιασμένα χέρια της γιαγιάς, που ήθελαν να πλέξουν ρούχα αγάπης, με την ίδια δύναμη και λαχτάρα, όπως τότε που ήταν νεανικά.
Και δίνεις στο ιδανικό πορτραίτο της αγάπης που περιμένεις, εικόνα. Δίνεις σάρκα, οστά, κίνηση και μυρωδιά, στην προσπάθεια σου, να την προσδιορίσεις τόσο πολύ, ώστε τάχα μου, το πλανεμένο σου μυαλό να είναι σίγουρο πως όταν την δεις, θα την αναγνωρίσεις αμέσως, θα την σφιχταγκαλιάσεις και δεν θα την αφήσεις να σου φύγει ποτέ.
Και δίνεις εικόνα… Τι χρώμα να έχουν τα μάτια που θα σε σαγηνεύουν, τι άρωμα να έχουν τα μαλλιά που θα σε τρελαίνουν όταν τα μυρίζεις, τι μυρωδιά να έχει το δέρμα που δεν θα χορταίνεις να αγγίζεις, τι σχήμα να έχουν τα χείλη που δεν θα σταματάς να φιλάς, τι χροιά να έχει η φωνή που θα θέλεις συνέχεια να ακούς, τι λόγια να βγαίνουν από το στόμα που θέλεις να μυρίζει βασιλικό, να τα ακούει η καρδιά σου και να ευφραίνεται. Πως να είναι η αύρα που θα εκπέμπει, ώστε να αισθάνεσαι πλήρωση και ευτυχία, ότι βρήκες επιτέλους “αυτό” που έψαχνες. Πως να σε αγγίζουν εκείνα τα χέρια, που θα κάνουν την ψυχή σου να αγαλλιάζει, πως να σου χαιδεύουν τα μαλλιά εκείνα τα δάχτυλα, που θα κάνουν επιτέλους τα μάτια σου, να σιγοκλείσουν χαμογελαστά και να σου φέρουν εκείνον τον βαθύ γλυκό ύπνο, που τόσο λαχταρούσες… Εκείνον τον ύπνο της γαλήνης και ασφάλειας, που τόσο πολύ σου έχει λείψει…
Και δίνεις εικόνα και βάζεις και άλλες λεπτομέρειες και βάζεις…και βάζεις… Σαν να έχει κατέβει ο Θεός δίπλα σου και σου έχει ζητήσει να του δώσεις παραγγελιά με ότι ακριβώς θέλεις, και μετά Εκείνος θα στην εκτελέσει επακριβώς. Τι γελοίο!
Τι παγίδα για το μυαλό, αυτό το προσωπικό στερεότυπο που χτίζεις, περιμένοντας στο σταθμό, το τραίνο της αγάπης!… Σαν να περιμένεις έξω στο κρύο και τη βροχή, το τραίνο που θα σε κρατήσει ζεστό και στεγνό, που θα σε πάει παρακάτω, και όταν αυτό επιτέλους εμφανίζεται, αν δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το θέλεις, δεν καταδέχεσαι καν να ανέβεις. Σαν να έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις στο σταθμό όσο χρειαστεί. Και χρόνια ακόμη… Πόσος εγωισμός και πόση ηλιθιότητα…
Πόσο γελοίο και πόσο επικίνδυνο, να βάζεις στο μυαλό τόσες παραμέτρους, για το πως θα πρέπει ακριβώς να είναι, το ακριβοθώρητο που δεν έχεις βρει ακόμη και που δεν ξέρεις αν θα βρεις. Πόσο επικίνδυνο, να αφήνεις μόνο το μυαλό να κρίνει, αν αυτό που έχεις ήδη δίπλα σου, είναι “αυτό” ή όχι… Πόσο μα πόσο επικίνδυνο, να αφήνεις το μυαλό και μόνο, να κάνει την επιλογή. Το μυαλό που σε πολλούς έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις αποφάσεις, με την καρδιά να εκτελεί τις εντολές του, σαν ένας άβουλος υπηρέτης… Είσαι και εσύ από αυτούς?…
Και την καρδιά? Είναι πράγματι σωστό και φρόνιμο, να της δίνεις το 2ο ρόλο? Να αφήνεις το μυαλό με τις απεριόριστες απαιτήσεις του, με τα παράλογα “θέλω” του, να εκτιμήσει και να αποφασίσει, αν αυτό που στέκεται καρτερικά δίπλα σου ή αυτό που μόλις ήρθε, είναι πράγματι η ιδανική 2η κλωστή, για να πλέξεις μαζί της, το κουβάρι της αγάπης και της συμπόρευσης?
Άκουσε με… Σε αυτή την παγίδα, όσοι πέφτουν κινδυνεύουν να πληρώσουν ακριβό τίμημα. Γιατί την αγάπη δεν την βλέπεις όταν έρχεται, αλλά όταν έχει φύγει… Τότε και μόνο τότε, η απουσία της και η σύγκριση με τα προηγούμενα και τα επόμενα, θα σου δώσουν να καταλάβεις, αν αυτό που άφησες να φύγει ή που έδιωξες, σε κατέταξε στους κερδισμένους ή τους χαμένους. Πάντοτε κατόπιν εορτής…
Αν σου έριξε η τύχη τα ζάρια και σου έφερε 6άρες, τότε όλα καλά. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς, ότι είσαι στους κερδισμένους, που δεν ανέβηκες στο τραίνο αυτό ή που κατέβηκες από αυτό που ήδη ήσουν επειδή πίστεψες ότι σε πάει σε λάθος προορισμό. Απλά σου βγήκε…
Αν όμως σου έφερε άσσους, τότε κακώς άφησες αυτό το τραίνο να φύγει. Αν ήσουν ήδη πάνω σε τραίνο, κακώς κατέβηκες στην επόμενη στάση για να πάρεις άλλο, γιατί πίστεψες ότι σε πάει σε μέρη λαθεμένα. Η αναμονή στο σταθμό, μέσα στο κρύο και τη βροχή, μπορεί να είναι βασανιστικά μεγάλη… μπορεί και να μην περάσει καν άλλο τραίνο…
Προσοχή λοιπόν. Προσοχή στα υποκειμενικά και εγωιστικά παιχνίδια του μυαλού. Προσοχή στο άδικο παραμέρισμα της καρδιάς… Προσοχή στα τραίνα που έρχονται… Προσοχή στο τραίνο από το οποίο θέλεις να κατέβεις…
Και να μην ξεχνάς: την αγάπη δεν την βλέπεις όταν έρχεται, αλλά όταν έχει φύγει…
Γιώργος Τοψής
