Ψάχνοντας την ιδανική σχέση

Παραπονιόμαστε γιατί δεν βρίσκουμε την ιδανική σχέση. Μήπως γιατί δεν υπάρχει το ιδανικό; Μήπως γιατί δεν υπάρχει το τέλειο; Τελικά, όσες φορές κι αν το πούμε, κανείς δεν το χωνεύει μέσα του. Όλοι περιμένουν να βρούνε τον τέλειο άνθρωπο-σύντροφο. Αν δεν αναγνωρίσουμε ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος, ότι πάντα, κάποια κουσούρια του θα βγούνε στην επιφάνεια, τότε δεν πρόκειται να προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική σχέση.

Απογοητευόμαστε που δεν βρίσκουμε το ιδανικό αλλά δεν συνειδητοποιούμε πως ούτε και εμείς είμαστε κάτι το ιδανικό, αφού κανείς μας γενικά δεν είναι τέλειος.

Ο καθένας, κουβαλάει τις δικές του εμπειρίες, τα δικά του βαρίδια, τις δικές του αντιλήψεις-πεποιθήσεις, τα δικά του εμπόδια που τον κρατάνε πίσω. Δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε τον άλλον να αισθανθεί, να συμπεριφερθεί , όπως θέλουμε εμείς.

Πολλές φορές κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, πίσω από τις ανασφάλειες μας. Θεωρούμαι ότι κρύβοντας τες, δεν θα τις ανακαλύψει κανείς. Πολλοί λένε θέλουν μια σχέση αλλά δεν αναρωτιούνται τι ακριβώς είναι αυτή η σχέση. Η σχέση, όπως κι η αγάπη που τραγουδά, η Αλίκη με τον Δημήτρη της, θέλει δύο. Ο ένας να δίνει κι ο άλλος να ξεκουράζει. Ο ένας να παίρνει κι ο άλλος να ευγνωμονεί και φυσικά το αντίστροφο. Γιατί όλο αυτό, αν δεν είναι αμοιβαίο δεν θα είναι και αρμονικό. Σε μια σχέση, για να λειτουργήσει θέλει δύο, θέλει αγώνα και μια μάχη, που νικητής θα είναι η αγάπη. Η αγάπη που δεν θα είναι δύσκολο να λειτουργήσει. Αν όχι, θα σημαίνει ότι κάτι κάνουμε λάθος. Ίσως ο εγωισμός μας, μας κρατάει πίσω. Συνειδητά το αναφέρουμε, γιατί ζώντας στην εποχή μας, ζούμε και βιώνουμε τραγικές καταστάσεις. Βλέπουμε βίαιες συμπεριφορές, λόγω του ότι, πολλοί αρνούνται να δούνε και να αποδεχτούν τα αυτονόητα.

Τα αυτονόητα που δεν είναι άλλο, από το να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να μπορώ να πω όχι, σε κάτι που δεν θέλω και να είμαι ασφαλής. Να είμαι αποδεχτή και να είμαι ασφαλής. Να μην φοβάμαι για τον εαυτό μου, ότι θα πρέπει να αλλάξω κατά πως με θέλει ο  εκάστοτε σύντροφος.

Σε  μια σχέση, που για να νιώσω ασφαλής, η αγάπη δεν θα χρειάζεται να πονάει, αλλά να ξεκουράζει, να συμπονάει. Να είναι συνοδοιπόρος ο σύντροφος σου, με κοινά ενδιαφέρονται και στόχους. Αλλά κι όχι αυτοκόλλητοι. Το « μαζί» μονοπωλεί το περισσότερο χρόνο του ζευγαριού. Αλλά υπάρχει και το «εγώ» που χρειάζεται σαν μονάδα.

Αναφορικά για το τέλος, αξίζει να αναφέρουμε μια λανθασμένη πεποίθηση που ακούμε συχνά από μοναχικούς ανθρώπους, «οι σχέσεις έχουν προβλήματα και που να μπλέκω τώρα, μια χαρά περνάω μόνος μου». Να απαντήσουμε ότι τα προβλήματα συνήθως οι άνθρωποι τα δημιουργούν και τα μεταφέρουν στις σχέσεις τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν αυτό. Πρέπει να μάθουν να τα λύνουν και να μην τα κουβαλάνε με στη σχέση τους. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα για τον άνθρωπο αλλά με την επικοινωνία και το σωστό διάλογο, θα υπάρχουν πάντα και οι λύσεις.

Η σχέση με τον άνθρωπο, που επιλέγεις και σε επιλέγει, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ξεχωριστή και μοναδική. Αναμφισβήτητα και ασφαλής. Γιατί δεν φοβάσαι να του πεις πως νιώθεις. Γιατί είσαι έτοιμος να αλλάξεις και να βελτιωθείς σαν άνθρωπος, χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να το έχεις επιδιώξει. Η αγάπη  πάντα σε μεταμορφώνει κι όταν την μοιράζεσαι τόσο το καλύτερο. Κάπου εκεί θα δεις, ότι ίσως φτάσεις και στο ιδανικό που τόσο ονειρεύεσαι..

web photo