Που είσαι μάνα

Σήμερα χτυπάει πάλι μια άπνοια συναισθημάτων.
Πού είσαι μάνα…
Τότε που απ’ το μεσοφόρι σου κρέμαν αγάπες
θρεμμένες με γάλα και ήλιους ψυχής.
.
Φυσάει αποξένωση ο καιρός.
Και ο χρόνος τινάζει πάνω μου συντροφικά μαχαίρια
που συντηρούν το ακόνισμα τους στο κορμί μου.
Φοβάμαι..
.
Φοβάμαι τη μοναξιά στα πρόσωπα των φίλων.
Σαν τρικυμία που υποβόσκει κάτω απ’ το δέρμα τους
πίσω απ’ τα χείλη τους
και μου τάζει πνιγμό.
Φοβάμαι να παρατείνω τη θάλασσα μέσα μου.
.
Θα μπω σ’ ένα μακρύ καράβι
και θα’ρθω μάνα από ξηράς να σε βρω.
Μπας και σωπάσει ο καιρός στην άκρη των ματιών
μπας και φανεί ο κόσμος λίγος.

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου