Παναγιώτης Στεργίου- Το μπουζούκι έχει ονοματεπώνυμο

Επιμέλεια συνέντευξης Ντέμη Ρούσσα

Συνάντησα τον Παναγιώτη Στεργίου στο στούντιο όπου συμμετείχε (όπως πάντα) ως σολίστ σε ένα νέο πρότζεκτ του Γιάννη Καραλή. Η παρουσία και των δύο ήταν αρκετή για να δημιουργήσει μια χρονομηχανή. Τότε που τα μεγαθήρια της μουσικής χωρούσαν και στα μικρότερα στούντιο κι ας ήταν το εκτόπισμα τους μεγαλύτερο από την ίδια τη χώρα. Και κάπως έτσι χτύπησε η καρδιά μου ζεϊμπέκικο. Φιλόξενος και δοτικός είχε ήδη φροντίσει να έχουμε κεράσματα και γλυκά και δεν κάθισε στην καρέκλα μέχρι να μας φιλέψει όλους. Μια λεβέντικη μορφή, μια φυσιογνωμία τόσο οικεία όπως και ο ήχος από το μπουζούκι του. Γλυκομίλητος όπως οι τρίλιες του, με μια βαρύτητα στα λόγια του όπως το μεστό παίξιμό του και μια αρτιότητα στο χαρακτήρα του σαν την αρτιότητα της πένας του. Ο Παναγιώτης Στεργίου στη δια ζώσης επαφή είναι ακριβώς αυτό που ακούς. Έχει καταφέρει μοναδικά να αποτυπώσει το χαρακτήρα του στη μουσική. Δεν ακούς απλά μπουζούκι, ακούς τον Παναγιώτη. Κινείται μεταξύ Πρέβεζας και Αθήνας, αγαπά το ψάρεμα και λατρεύει το κόκερ του τον Πάμπλο. Οι φίλοι του τον αγαπάνε βαθιά κι εκείνος είναι πάντα εκεί για ότι χρειαστούν. Εμείς τον έχουμε εφόδιο στα “δύσκολά” μας, γιατί τα δύσκολα πάνε αγκαζέ με το λαϊκό τραγούδι. Και το λαϊκό τραγούδι έχει ονοματεπώνυμο. Το δικό του… Απολαύστε τον…

Κύριε Στεργίου καλώς ήρθατε στο femalevoice. Είναι χαρά μας και μεγάλη μας τιμή να σας φιλοξενούμε. Στις συζητήσεις μου με τον μουσικό κύκλο και μόνο στο άκουσμα του ονόματος σας οι φωνές ποτίστηκαν με σεβασμό και θαυμασμό. Το εισπράττεται κι εσείς αυτό το συναίσθημα από τους συναδέλφους σας;

Γεια σου Ντέμη, είναι και δική μου χαρά κι ευχαριστώ για τη τιμή.. Μπορώ να πω ότι ανέκαθεν εισέπραττα αυτά τα συναισθήματα από τους συναδέλφους μου, και μάλιστα από μικρή ηλικία. Ίσως επειδή κρατούσα χαμηλό προφίλ..
Ίσως επειδή ήμουν μέρος ως μουσικός στην ορχήστρα, κι όχι μόνο ως σολίστ… Ίσως ότι έδινα βήμα σε άξιους του είδους, όπως μου δόθηκε στο παρελθόν και σε μένα. Ίσως επειδή αποτέλεσα πρότυπο για κάποιους μέσω της προσφοράς μου. Πολλά είναι εκείνα που κερδίζουν τον σεβασμό και τον θαυμασμό του άλλου.

Θα πρέπει να σας πω πως εκτός από τους συναδέλφους σας η έρευνα επεκτάθηκε και στο ευρύτερο κοινό. Στους απλούς ακροατές, στους μουσικόφιλους. Το ενδιαφέρον είναι πως έχοντας πλέον πρόσβαση ο καθένας στην πληροφορία, οι ακροατές δεν ακούν πια μόνο αλλά ψάχνουν και ποιος είναι πίσω από το τραγούδι. Από τον συνθέτη μέχρι τον μουσικό. Κι εσάς κύριε Στεργίου όχι απλά σας γνώριζαν αλλά διέκριναν και το παίξιμο σας ανάμεσα σε άλλους. Πως νιώθετε για αυτή την παραδοχή;

Στο ευρύτερο κοινό τα προνόμια ανήκουν φυσικά στους τραγουδιστές. Πριν τρία χρόνια αποφάσισα να φτιάξω κατόπιν παρότρυνσης συναδέλφων ένα προφίλ στο facebook. Διαπίστωσα ότι το κοινό που ενδιαφέρεται είναι περισσότερο απ’ ότι φανταζόμουν, έχοντας γνώση για μουσικούς που έχουν συμμετοχή στην δισκογραφία των τραγουδιστών, για μουσικούς που έχουν ορχηστρικές δημιουργίες, για συνθέτες τραγουδιών, αλλά και για μουσικούς από ζωντανές εμφανίσεις στους χώρους που εργάζονται. Προς έκπληξή μου υπήρχε ο απλός ακροατής, ο μουσικόφιλος που λες, που γνώριζε ποιος είμαι εκφράζοντας συμπάθεια κι αγάπη στο πρόσωπό μου, κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Πιστεύω πως το να αναγνωρίζει το κοινό δίχως οπτική επαφή το παίξιμό σου, αποτελεί χάρισμα και δεν διδάσκεται, κι αν το έχω, δεν το γνωρίζω πάρα μόνο όταν ακούω τον εαυτό μου από το ραδιόφωνο ή από κάποιο CD.

Ποιούς ξεχωρίσατε και ποιους μελετήσατε ώστε να φτάσετε σε αυτό το επίπεδο αρτιότητας και δεξιοτεχνίας. Είναι το πείσμα της μάθησης σε συνδυασμό με το ταλέντο που κάνουν τη διαφορά;

Οι Πρωτεργάτες του είδους ήταν όλοι άξιοι κι ο καθένας απ’ αυτούς ξεχωριστός. Ήταν οι πυλώνες που λέμε. Προσωπικά τους μελέτησα όλους, όπως και τους μεταγενέστερους, και με το πέρασμα του χρόνου κατάφερα να εξελιχθώ στο βαθμό που εξελίχθηκα. Πιστεύω ταλέντο έχουν όλοι οι άνθρωποι από τα γεννοφάσκια τους. Κάποια στιγμή ξυπνά αυτή η έμφυτη ικανότητα μέσω της ανάγκης της προσφοράς..
Σε άλλους ξυπνά νωρίς, σε άλλους αργότερα..
Σημασία έχει η καλλιέργεια τιμώντας αυτή την ικανότητα, σε οτιδήποτε ο καθένας αποφασίσει να πορευτεί μελλοντικά.

Ποια είναι η θέση του μπουζουκιού στη σημερινή μουσική πραγματικότητα; Χωράει; Εκτοπίζεται; Γίνεται κατ’ ανάγκη;

Δυστυχώς είναι μεγάλο κεφάλαιο για να δώσουμε μια απάντηση σ ‘αυτό. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η τάση και η μόδα, είναι χωρίς διάρκεια αλλά και πλασματική.

 

Το λαϊκό τραγούδι περνά τη κρίση του αρκετά χρόνια τώρα.

Κάποια στιγμή θα επανέλθει με πιο ψυχούλα, όπως έλεγε κι ο Ζαμπέτας.

Υπάρχει ηλικία για τον ακροατή της λαϊκής μουσικής; Μπορεί ένας νέος άνθρωπος να αφομοιώσει τη γλύκα ή τον πόνο του οργάνου το ίδιο με έναν μεγαλύτερο ηλικιακά;

Στις μικρές ηλικίες κάπως δύσκολο κι είναι λογικό. Περνώντας ο καιρός σίγουρα θα νοιώσει. Εξαρτάται και τι βιώματα έχει ο καθένας.

Ποιες από τις συνεργασίες σας έχετε ξεχωρίσει; Ποιες θυμάστε με αγάπη και νοσταλγία;

Ξεχωρίζω την συνεργασία μου με τον Γιάννη Σπανό το 1983 στο κύτταρο στην οδό Ηπείρου και Αχαρνών, και το 1985 στην Ρωμαϊκή αγορά σε συναυλία πάλι με τον Γιάννη.. Η συναυλία μεταδόθηκε σε απευθείας μετάδοση από την ερτ, κάνοντας εντύπωση στον ακροατή που ένας πιτσιρικάς 23 ετών έπαιζε τόσο μεστά και ώριμα. Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί του Γιάννη αισθανόμενος πάντα ευγνωμοσύνη
σ’ αυτό τον Μέγιστο δημιουργό και άνθρωπο..
Όπως επίσης στον δάσκαλο μου Θέμη Παπαβασιλείου, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Στέλιο Ζαφειρίου, τον Γιάννη Καραλή κ.α. Νοσταλγώ Ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας και μου λείπουν πολύ, όπως ο στιχουργός Ανδρέας Σπυρόπουλος συνθέτοντας το πρώτο μου τραγούδι. Ήταν το ‘’Δυο φορές’’ με την Πίτσα Παπαδοπούλου.

To ήξερες αυτό;

• Μπήκε στην δισκογραφία το 1990 με το τραγούδι της Πίτσας Παπαδοπούλου ”Δυο φορές το ίδιο λάθος ”.
• Έκανε το ντεμπούτο του στην δισκογραφία το 1985 δίπλα στον Χρήστο Νικολόπουλο
• Στον δίσκο του Πασχάλη Τερζή με τίτλο ΄’ Εθνική Θεσσαλονίκης”.
• Όποιον μπουζουξή και να ρωτήσεις έχει φάει ατελείωτες ώρες να βγάλει το σολιστικό μέρος του μπουζουκιού στο τραγούδι “Κέρνα” υμνώντας το παίξιμο του Παναγιώτη Στεργίου.
• Το 2021 μας εντυπωσίασε με αυτό το ντουέτο του Χρήστου Δάντη και της Άρτεμις Ματαφιά.
• Έτσι δοκιμάζει τα όργανα για να είναι σίγουρος πως “αντέχουν”  κι αν περάσουν τη δοκιμασία τότε συμβαίνει αυτό

Σας συναντάμε στη μισή παλιά καλή, ορθόδοξη δισκογραφία. Εκείνη του βινυλίου, της κασέτας και του cd κι όχι της μουσικής πλατφόρμας και του ψηφιακού παιξίματος. Πως ήταν το στούντιο εκείνη την εποχή;

Τα στούντιο ηχογράφησης μέχρι τέλους δεκαετίας ‘80 ήταν αναλογικά. Ηχογραφούσαμε είτε όλοι μαζί είτε ξεχωριστά, μιας και υπήρχε η πολυκάναλη δυνατότητα..
Ο ήχος αλλά και η διάθεση του εκάστοτε μουσικού – ηχολήπτη σαφώς ήταν καλύτερη μπροστά στο αναλογικό άκουσμα.. Με την έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας άλλαξαν όλα λες και μας έβαζαν στο καταψύκτη ( χαχα). Και οι δυο περιπτώσεις είχαν τα θετικά-αρνητικά τους.

Πως αξιολογείτε τη σημερινή μουσική σκηνή; Υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες καθώς και συνεχιστές του οργάνου; Σε ποια φάση θεωρείτε ότι βρίσκεται το λαϊκό τραγούδι σήμερα.

Η μουσική σκηνή ήταν χώρος που ο ακροατής άκουγε. Σήμερα σπανίζει αυτό. Τα κοσμικά κέντρα ήταν και είναι χώρος διασκέδασης, άρα οι εργαζόμενοι ήταν και είναι διασκεδαστές. Ανέκαθεν μου άρεσε όταν ο ακροατής άκουγε. Υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες και μουσικοί σήμερα με μεγάλες δυνατότητες, αρκεί ότι κάνουν, να το κάνουν πρώτα για τον εαυτό τους. Το λαϊκό τραγούδι περνά τη κρίση του αρκετά χρόνια τώρα. Κάποια στιγμή θα επανέλθει με πιο ψυχούλα, όπως έλεγε κι ο Ζαμπέτας.

Οι ψηφιακές εταιρείες του σήμερα ανταποκρίνονται στα θέλω του κοινού ή ικανοποιούν τη δική τους νέα τάξη πραγμάτων;

Οι δισκογραφικές εταιρίες πάντα είχαν στόχο το κέρδος με ότι αυτό συνεπάγεται..
Στο παρελθόν παράλληλα με το οικονομικό όφελος βγάζανε και μουσικά διαμάντια. Είχαν παραγωγούς που αγαπήσανε τη τέχνη πχ : Αχιλλέας Θεοφίλου κ.α. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το ξενόφερτο μοντέλο απαξίωσε τον εγχώριο πλούτο. Η Ελλάδα πάντοτε γεννούσε πολιτισμό και που δυστυχώς ήταν ανέκαθεν επικηρυγμένη.

Ετοιμάζετε κάτι αυτή την εποχή; Θα έχουμε τη χαρά να σας δούμε ή ν’ ακούσουμε την πένα σας σε κάτι νέο;

Ποτέ δεν προγραμματίζω τι θα κάνω… τα αφήνω όλα στη στιγμή τής έμπνευσης που δεν γνωρίζω πότε θα έρθει..
Ευελπιστώ μελλοντικά να ολοκληρώσω το βιβλίο που άρχισα εδώ και καιρό να γράφω και που ακυρώνω κάθε τόσο και λιγάκι με το γράψε-σβήσε.

Βρείτε τον Παναγιώτη Στεργίου εδώ στο facebook