Ο έρωτας που δε σβήνει ποτέ είναι ο ανεκπλήρωτος

Η μαγεία της πρώτης αγάπης βρίσκεται στην άγνοιά μας να συνειδητοποιήσουμε πως κάποτε θα τελειώσει. Έχει κάνει τον κύκλο της όμως αυτή η αγάπη. Χάρισε την ευτυχία σ’ αυτούς που τόλμησαν να τη ζήσουν κι άφησε πίσω της αναμνήσεις που θα κρατήσουν για πάντα. Που δε θα ξεθωριάσει ο χρόνος κι ούτε θα φθείρει η καθημερινότητα. Τι γίνεται όμως με την άλλη πλευρά της αγάπης; Αυτή που στέκεται στα παρασκήνια, με το κεφάλι χαμηλά και το βλέμμα γεμάτο θλίψη. Αυτή που περιμένει στη σκιά μιας ευτυχίας που ίσως ποτέ δε θα καταφέρει ν’ αγγίξει. Την αγάπη που δεν έχει ανταπόκριση, αλλά συνεχίζει να ελπίζει. Μ’ ένα προσωπείο ψεύτικο λοιπόν, προσπαθεί να κρύψει τα σύννεφα μ’ έναν ήλιο που αρχίζει με τον καιρό να χάνει τη λάμψη του. Κι έτσι, το προσωπείο της προσωρινής χαράς και της πολυπόθητης ευτυχίας, αρχίζει να θρυμματίζεται σιγά-σιγά. Και κάθε φορά, θα γεμίζει τα κενά και τις ρωγμές με πράγματα ασήμαντα. Ανθρώπους που δε θα τη γεμίσουν ποτέ και δε θα καταφέρουν να καταστρέψουν για πάντα αυτό τον τοίχο με τις ρωγμές και τα συντρίμμια του. Αυτόν που μπορεί να σε φυλακίσει σ’ ένα παρόν απ’ το οποίο δε θα μπορέσεις εύκολα να ξεφύγεις. Η αγάπη αυτή, λοιπόν, αντιπροσωπεύει τον κάθε άνθρωπο που την ένιωσε με όλο του το είναι. Τον άνθρωπο που μόλις εμφανίστηκε στη ζωή του, στη μορφή φυσικά κάποιου άλλου ανθρώπου, θα μετέτρεπε τη γη σε ουρανό για να τη ζήσει μέχρι τέλους. Έλα όμως που αυτή η αγάπη δεν είχε καν αρχή. Την εξέφρασε με λόγια αλλά και με πράξεις, τη φώναξε να την ακούσει όλο το σύμπαν και συνέχισε να πιστεύει πως κάποια στιγμή θα μετέτρεπε τα όνειρά του σε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα απ’ την οποία δε θα ‘θελε να ξεφύγει, ούτε καν για να ονειρευτεί. Μ’ αυτό τον τρόπο ξεκινάνε οι μονόπλευροι έρωτες. Με μια αγάπη που δεν έχει ανταπόκριση αλλά διαρκεί και θα διαρκέσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Σε κάνει να νιώθεις σαν να πνίγεσαι σ’ ένα βυθό απέραντο, χωρίς όμως να σ’ αφήνει να βάλεις πλώρη για τη στεριά. Είσαι απολύτως αβοήθητος απέναντί της. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ δε θα καταφέρεις να τη βγάλεις απ’ το μυαλό σου. Και κάθε φορά που θα βλέπεις αυτόν που την προκάλεσε, τόσο περισσότερο θα αυξάνεται η επιρροή που έχει στο μυαλό και την καρδιά σου. Θα προσπαθήσεις πολλές φορές να βάλεις ένα οριστικό τέλος και να συνεχίσεις την πορεία σου αφήνοντάς την στο παρελθόν. Θα πείσεις για λίγο τον εαυτό σου πως αξίζεις κάτι πολύ καλύτερο από έναν άνθρωπο που δεν πρόκειται να σ’ αγαπήσει ποτέ. Όχι τουλάχιστον με τον τρόπο και την ένταση που προσδοκάς. Και σίγουρα όχι όσο ποθεί και λαχταρά η καρδούλα σου να σ’ αγαπήσει. Δε θα μπορέσεις όμως να τον βγάλεις απ’ το μυαλό σου. Πάντα θα καραδοκεί στο πίσω μέρος του και δε θα σ’ αφήσει ποτέ σε ησυχία. Θα πιεις στ’ όνομά του, θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα για να βρεις κάποιον που του μοιάζει έστω και λίγο. Μάταια όμως. Κι όταν τελειώσει όλη αυτή η διαδικασία, θα βρεις τον εαυτό σου ακριβώς εκεί που ξεκίνησες. Θα συνειδητοποιήσεις πως η αγάπη που δεν έχει καμία ανταπόκριση είναι ένας φαύλος κύκλος απ’ τον οποίο δύσκολα θα μπορέσεις να ξεφύγεις. Γι’ αυτό κι η διάρκειά της είναι τόσο μεγάλη. Και να καταφέρεις όμως να ξεφύγεις, θα εγκατασταθεί μόνιμα στο μυαλό σου. Μια ανάμνηση που δε θα μπορέσεις με τίποτα να ξεχάσεις. Το νόημα της ζωής είναι να τα ρισκάρεις όλα γι’ αυτά που είσαι σίγουρος πως θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Μια κατηγορία στην οποία φυσικά εντάσσεται κι η αγάπη. Τι γίνεται όμως όταν αυτός που σ’ έκανε να θέλεις να ρισκάρεις για την αγάπη του, δε μοιράζεται καν κάποια απ’ τα αισθήματα σου; Όταν σ’ έχει κάνει να χάσεις τον εαυτό σου χωρίς καμία εγγύηση πως θα βρίσκεται δίπλα σου για να σε βοηθήσει να τον βρεις ξανά. Γιατί η αγάπη είναι η ανταμοιβή της αγάπης… Πώς να κατηγορήσεις όμως κάποιον επειδή δεν ένιωσε όλα όσα εσύ ήθελες να νιώσει; Κι ας τον ερωτεύεσαι περισσότερο κάθε φορά που τον βλέπεις μπροστά σου. Κάθε φορά που χαμογελάει και φωτίζεται ο κόσμος σου. Γιατί στην τελική, κάτι είναι κι αυτό. Θα σε πληγώσει ναι, θα σε κατακλύσει με μια απελπισία που δε θα σταματήσει να πηγάζει απ’ την ανάγκη σου να νιώσεις πως αυτά που έχεις να προσφέρεις αρκούν. Πως εσύ, είσαι αρκετός. Κάτι που μόνο η ανταπόκριση της αγάπης που νιώθεις θα μπορέσει ποτέ να σου προσφέρει. Είναι όντως πολύ δύσκολο να προσπαθείς ν’ αφήσεις πίσω σου συναισθήματα που σου κόβουν την ανάσα. Κι ανθρώπους που έχουν τη δυνατότητα να σου δώσουν πνοή, μόνο και μόνο με την παρουσία τους. Βάλε μια τελεία οριστική κι άφησε το χρόνο να κάνει τα υπόλοιπα. Είναι ο καλύτερος σου σύμμαχος. Συνέχισε να ελπίζεις για τον έρωτα που θες να ζήσεις και να τον ονειρεύεσαι. Μην τον προσωποποιείς όμως. Όταν πρέπει κι όταν είσαι έτοιμος, θα το κάνει η ζωή για σένα.
Πηγή loveletters.gr