ΝΗΝΕΜΙΑ
– Σ’ αγαπάω, ήχησε η δίδυμη σιωπή.
Και ώρες χωρίς περικοπή περιδιάβαιναν στα πρόσωπα μας.
Και τέλεψαν οι προορισμοί πάνω στα στόματα τα πελαγίσια.
Λαχανιασμένες ξάπλωσαν κι οι θάλασσες στα βλέφαρα να αναπαυτούν.
~ * ~
Νηνεμία αναζητήσεων.
Αθόρυβοι άνεμοι σε κρεσέντο πληρότητας, ξανάχτιζαν στα μουλωχτά
ολισθηρές, πλάγιες δονήσεις στο νου.
Γυμνά τα σώματα, εκατοντάδες σπασμένα αστέρια γεννούσαν.
~ * ~
– Σ’ αγαπάω σαν μια εκτεταμένη σκοτεινή πανσέληνο,
είπες, είπα ;
Τι σημασία είχε, όταν μια χαλαρή γαλάζια αιωνιότητα μούσκευε το χαμόγελο μας…
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
