Μορφές έμψυχα άψυχες …

Πάντα παρατηρώ τα παγκάκια στους δρόμους …
Πόσες ιστορίες χαραγμένες πάνω τους , πόσους ανθρώπους υποδέχονται , σε πόσους έρωτες γίνονται μάρτυρες , σε πόσους στοχασμούς ανθρώπων έμειναν σιωπηλοί …
τα ξύλα τους , γεμάτα ιστορίες … πάντα εκεί με προσμονή για το επόμενο σώμα που θα αφεθεί στην “αγκαλιά ” τους …
και αν είχαν στόμα ;  ποσά πολλά θα έλεγαν;  Μα ίσως και να έστεκαν σιωπηλοί ως αξιόπιστοι θεματοφύλακες των ψυχών που εμπιστεύτηκαν τη παρουσία τους …
άψυχες μορφές , που μετουσιώνονται σε “έμψυχα ”
Ορόσημα της ιστορίας του καθενός μας , άλλοτε των παιδικών , άλλοτε των εφηβικών , άλλοτε πάλι των ενηλίκων στιγμών …

Jorge