Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει

«Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει» , αυτή ήταν πάντα η ατάκα που ακούγαμε μικρά παιδιά. Είτε από τους γονείς μας είτε από τους παππούδες μας . Γιατί όντως, είναι φράση προ αμνημονεύτων χρόνων. Άπειρες, αμέτρητες φορές χτυπάγαμε τα μούτρα μας. Συγκεκριμένα, ως επί το πλείστων η κατηγορία μας, των πιο ατίθασων παιδιών,  που τραυματιζόμασταν πότε στα πόδια ,  πότε στα χέρια  και πότε στους αγκώνες . Φυσικά από το τρέξιμο και το πολλή παιχνίδι που δεν έλεγε να χορτάσει η ψυχή . Άλλες τόσες, αμέτρητες φορές όμως, ακούγαμε εν προκειμένω κι αυτή τη χαρακτηριστική φράση αντίστοιχα που μας συντροφεύει μέχρι σήμερα, γιατί την έχουμε υιοθετήσει κι εμείς σαν καραμέλα να την πετάμε στα παιδιά μας.

Αυτή η φράση που έχει μείνει στη ψυχή μας μέχρι σήμερα κι ας μην είμαστε πια παιδιά. Αν και θα θέλαμε πολύ να είμαστε.  Να μην έχουμε καμιά σοβαρή έγνοια, παρά μόνο πότε θα κλείσει για παράδειγμα η πληγή στο γόνατα και πότε θα βγούμε στην γειτονιά με τους φίλους μας να ξαναπαίξουμε. Να μην λογαριάζουμε για το αύριο. Να μπορούμε να κάνουμε όνειρα κι ας φαίνονται τόσο μακρινά, κι ας είμαστε τόσο ανυπόμονοι. Τότε όμως σαν άγουρα και αθώα παιδιά βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Θεωρούσαμε το γάμο το πιο σπουδαίο απ’ όλα,  αλλά και  το πιο ρομαντικό όνειρο ειδικά για τα περισσότερα κοριτσόπουλα. Βιαζόμασταν να επουλώσουμε τις πληγές μας. Κι όχι μόνο τις επιφανειακές από τα τραύματα, αλλά και πιο βαθιές, πιο τραυματικές, που νομίζαμε ότι φεύγοντας από την αγκαλιά της μάνας και του πατέρα θα μπορούσαμε να τις επουλώσουμε. Θα μπορούσαμε να τις ξεπεράσουμε. Άλλες φορές τις ξεπερνάγαμε βέβαια κι άλλες όχι. Γιατί κάναμε λάθος επιλογές και φεύγαμε μακριά τους για να πέσουμε με τα μούτρα σε λάθος πρόσωπα.

Ωριμάζοντας, καταλαβαίνεις ότι οι πληγές δεν γιαίνουν τόσο εύκολα. Ίσα ίσα, όσο ήσουν νέος, πίστευες ότι μπορούσες να ξεπεράσεις τα πάντα, τις πιο δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα, πόσο μάλλον μια πληγή, που στο δέρμα δεν θα μείνει για πολύ. Η  νεανική σου επιδερμίδα  θεραπευόταν και επουλωνόταν το τραύμα τόσο  εύκολα, γρήγορα κι ανώδυνα. Όταν φτάνεις όμως, σε  μια ηλικία πια, που βλέπεις ότι τα σημάδια, δεν εξαφανίζονται τελείως, τότε αναπολείς τη νεαρή σου ηλικία.

Τώρα πια ο χρόνος είναι αμείλικτος. Στο δείχνει ξεκάθαρα κι από τα σημάδια που σου αφήνει στο δέρμα. Οι πληγές αργούν να κλείσουν , θέλει πολλή προσπάθεια και βοήθεια από εσένα. Αλλά κάποιες φορές δεν κλείνουν, ολοκληρωτικά δεν σβήνουν. Είναι εκεί να σου θυμίζουν πως δεν είσαι πια παιδούλα και ό χρόνος δεν γυρίζει πίσω.

Κι όταν φτάνεις πια στην ηλικία των γονιών σου, που σου έλεγαν αυτή την αξιομνημόνευτη ατάκα αναπολείς, θυμάσαι και γελάς. Γιατί έστω και αργά έχεις καταλάβει και ξέρεις  πια τι σημαίνει…

πηγη φωτο WEB MY GIRL