Κάτω οι Φασισταί’― το είπε κι ο Εμπειρίκος το ’40

‘Ω υπερωκεάνειον
τραγουδάς και πλέχεις’
αντηχεί η φωνή του Ανδρέα Εμπειρίκου στο μυαλό μου, αγαπημένη, οικεία, χαρακτηριστική με τους σουρεαλιστικούς του στίχους ακόμα χαρακτηριστικότερους, μείγμα της Καθαρεύουσας των μορφωμένων του καιρού του, της Δημοτικής των αστών με λέξεις ξενόφερτες χρήσιμες ανακατεμένες δίχως πίεση για τον καθαρό λόγο και τους καθωσπρεπισμούς που προδίδουν κοινωνικές ανασφάλειες.

‘Ελαβα σήμερα ποίημα που στυλιστικά δε θα αναγνώριζα για δικό του. Η πηγή είναι έγκυρη όμως, το ποίημα πρωτοδημοσιεύθηκε το 1998 στο περιοδικό ‘Ο Πολίτης’ και λόγω της ημέρας σας το προσφέρω. Έτσι για να θυμόμαστε πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
Μαζί του σας προσφέρω μια από τις εξαίσιες φωτογραφίες του(από την Άνδρο, 1956).

Ιδού και το επετειακό:

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

28 Oκτωβρίου 1940

Ο ποταμός ξεχείλισε
Ο,τι κι αν γράψω σήμερα
Ο,τι κι αν πω την ώρα ετούτη
Ο,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω
Το παν θάναι για μένα
Ενα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω
Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα.
Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής
Κ’ έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω
Μ’ αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο
Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω
Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί
Κάτω οι Φασισταί
Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας
Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών
Ζήτω η Ελλάς
Ζήτω η Αγγλία
Που πολεμάν γι’ αυτά που αγαπάμε
Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ
Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες
Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα
Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά
Σύντροφοι εμπρός
Φωνάζω αλληλούια.

Οι  φωτογραφίες του είναι πολύ εμπνευσμένες και χάρηκα μια ωραία έκθεσή τους στην Άνδρο. Περισσότερα: http://www.embiricos2001.gr/photo.htm

Το ’28 Οκτωβρίου 1940′, ανέκδοτο από το αρχείο του ποιητή,
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Ο πολίτης’ (τεύχος 57, Οκτώβριος 1998).

Το ριζωμένο στη μνήμη μου είναι του 1935-36 (Στροφές Στροφάλλων):

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξεκάθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.

Πηγή: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/10/40.html