κάτι για τους ταξιδιάρηδες αυτής της γης.

Γιατί κάποια στιγμή, ψυχές που κάποτε αγαπήθηκαν πάλι θα ανταμώσουν. Γι αυτή τη στιγμή, αξίζουν όλοι οι ωκεανοί που σε σκυλόπνιξαν και όλες οι λάβες που ξεκόλλησαν τις σάρκες σου από το σώμα.
Μην μετράς τα καρφιά που σε σταυρώσανε, μα τους σταυρούς που άντεξες να σηκώσεις. Έχει μικρότητα πολύ ετούτος ο κόσμος και δεν είναι πολλοί αυτοί που στα μάτια θα σε κοιτάξουν. Μέτρα τις αναστάσεις σου και προχώρα στο ταξίδι.
Θυμάμαι που μου ’λεγες πως τα ξένα πολύ πονάνε. Μα, δεν πονάει το ίδιο ή και παραπάνω να είσαι δίπλα και όμως τόσο άγνωστος; Να μην καταλαβαίνεις το χνώτο αυτό που μπαίνει στα ρουθούνια σου από ποιο στόμα βγαίνει; Να μην αναγνωρίζεις το κορμί που δίπλα σου βαριανασαίνει ποιανού την ψυχή κουβαλάει; Να πρέπει να ψάχνεις κάποιο νόημα πίσω από κρυμμένα λόγια και κουβέντες της τύχης;
Ναι, τα ξένα πονάνε για τις καρδιές που αγαπήθηκαν, μα να το ’χεις σίγουρο πως αν ποτέ αγκαλιάστηκαν και οι ψυχές μαζί με τα σώματα, τότε ο κόσμος ετούτος δεν είναι αρκετός ώστε μακριά να τις κρατήσει.
Γιατί κάποια στιγμή, δυο στόματα που πρωτοφιλήθηκαν, δυο κορμιά που πρωτόσμιξαν, δυο πεπρωμένα που ταυτίστηκαν, αν το έκαναν με τη μαγιά της αθωότητας, με τη σύνεση της αγάπης και με την αυθορμητισμό του σεβασμού και της ειλικρίνειας, πάλι θα σμίξουν γιατί έχουν στη χάρη τους τη σφραγίδα του Θεού.
Μην απορείς τι έχασες, μα τι αποκόμισες. Γιατί στιγμή σε αυτήν την πλάση δεν υπάρχει που να είναι χαμένη. Μόνο ότι δεν κατάλαβες και δεν πήρες το μήνυμα θα ξαναζήσεις πάλι το ίδιο. Μην κλαίς το παρελθόν σου, ήταν το κατάλληλο για σένα.
Γιατί όσο και αν πονέσουν αυτά τα ξένα, τη στιγμή του ανταμώματος που θα συμβεί σε χρόνο που ίσως να μην τον υπολογίζεις, το σύμπαν θα σειστεί και θα ταυτιστεί με την πορεία σας προσκυνώντας το ατσάλινο δέσιμο των ψυχών σας.
Δημήτρης Νομικός