Η ζωή συνεχίζεται
Κάθε μέρα τρέχουμε, βιαζόμαστε, σκοτωνόμαστε να προλάβουμε την καθημερινότητα, σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας. Τρέχουμε σαν τους παλαβούς, που θέλουμε να προφτάσουμε τη ζωή, που φεύγει μέσα από τα χέρια μας. Κυλάει γρηγορότερα κι από τα πεταρίσματα των ματιών μας. Θέλουμε να την προλάβουμε, αλλά και να προλάβουμε, να κατακτήσουμε τα πάντα μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Ζούμε σαν πολυμήχανές, παρέα με τις πολυμήχανές. Όμως, δεν μπορούμε, δεν γίνεται να τα έχουμε όλα… Μπαίνουμε σε μια αυτόματη διαδικασία κι όπου μας πάει χαμένοι με στην άβυσσο. Μπαίνουμε στο βαγόνι και οδηγούμαστε σε ένα δρόμο με περιορισμένες στάσεις και διαδρομές. Επιδιώκοντας να κατακτήσουμε, να φτάσουμε στην πρωτιά χωρίς σταματημό, χωρίς έλεος. Ζούμε μηχανικά με στο άγχος και την αβεβαιότητα .Πράττουμε μηχανικά, όμως άραγε νιώθουμε, σκεφτόμαστε ποτέ; ή τα έχουμε ξεχάσει κι αυτά;
Κι έρχεται μια στιγμή. Φτάνει μόνο μια στιγμή, για να μας βγάλει από την ρουτίνα μας πολλές φορές, από το λήθαργο μας, από τον λεγόμενο αυτόματο πιλότο που μπαίνουμε.
Ένα δυσάρεστο γεγονός θα μπορούσε να έρθει στο διάβα μας, μια απώλεια, ένας θάνατος, ένας χωρισμός, μια απόλυση, μια χρεωκοπία, μια ασθένεια. Κάτι απ’ όλα ή και περισσότερα, μπορεί να βρεθούνε στην πορεία μας, για να μας κάνουν να σταματήσουμε για λίγο. Να βάλουμε φρένο. Να σταματήσουμε σε μια τυχαία στάση και να αναλογιστούμε που βρισκόμαστε τώρα και τι θα απογίνουμε.
Αν δεν τύχαιναν όμως κι αυτές οι αντιξοότητες, αυτά τα εμπόδια, θα βάζαμε λίγο φρένο; Θα σκεφτόμασταν έστω λίγο; Και μετά τι; Που οδηγούμαστε;
Παίρνουμε το δρόμο που δεν έχει τελειωμό , δεν έχει γυρισμό, που δεν έχει προορισμό. Που θα μας κατευθύνει τελικά όλο αυτό; Μήπως πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα να αναλογιστούμε αν υπάρχει κάποια ουσία, κάποιο νόημα, κάποιος προορισμός σε όλο αυτό τελικά; Γιατί πρέπει συνέχεια να τρέχουμε; Η ζωή μας προσπερνά, όσο γρήγοροι κι αν είμαστε και είναι αργά, όταν αναλογιστούμε τι έχουμε χάσει. Τρέχουμε να ξεφύγουμε από τα προβλήματα κι όμως αυτά, μας βρίσκουν στην πόρτα. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτά θα είναι πάντα με στο παιχνίδι. Κι είναι εύλογο να θες να τα λύσεις, απλά μην προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτά. Μην προσπαθείς να τα θάψεις σαν να μην υπάρχουν. Διότι πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά, πως πάντα θα έρχονται να σε βρούνε ακόμη και ενδόμυχα σαν ψυχοσωματικά.
Από την άλλη μεριά, όσο εμείς μένουμε στάσιμοι και μπλοκάρουμε σε μια δυσκολία, η ζωή μας προσπερνά, μας αφήνει πίσω, αμέτοχο θεατή. Η ζωή βαδίζει την πορεία της είτε θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί της είτε όχι. Μαθαίνουμε όμως από την πορεία μας που τόσο αδιάκοπα τρέχουμε μέσα από το βαγόνι μας; Παίρνουμε τις εμπειρίες μας για να μας γίνουν μαθήματα και να εξελιχθούμε; Φροντίζουμε μέσα μας, να κρατάμε και λίγο την ανθρωπιά μας;
Σίγουρα, δεν μας αρνήθηκε, δεν μας είπε κανείς να σταματήσουμε να παλεύουμε για να γίνουμε νικητές. Δεν θα μας πει κανείς να πάψουμε να είμαστε μαχητές. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι τόσο κυνική πια, που μόνο για τους αγωνιστές έχει χώρο. Απλά να μάθουμε να ξεκουραζόμαστε και να απολαμβάνουμε που και που… Να μάθουμε να παίρνουμε και λίγο ανάσα πριν πέσουμε πάλι στα βαθιά. Να αφουγκραζόμαστε τους γύρω μας και να συλλέγουμε τις εμπειρίες μας. Κι όσα άσχημα κι αν έρθουν το ξημέρωμα να ξέρουμε πως η ζωή συνεχίζεται. Όπως άλλωστε έχει πει ο Ρόμπερτ Λι Φροστ (Αμερικανός ποιητής 26/3/1874-29/1/1963) «Μπορώ να συνοψίσω σε 3 μόνο λέξεις όλα όσα έχω μάθει για την ζωή. Η ζωή συνεχίζεται». Το ξέρουμε πως δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω, συνεχώς πρέπει να είμαστε αεικίνητοι. Το κλειδί βέβαια είναι να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε το εγώ μας με στη ζωή. Να μπορέσουμε να συμβαδίσουμε μαζί της, ούτε να μείνουμε χιλιόμετρα πίσω της αλλά ούτε να την προσπεράσουμε χωρίς νόημα, ουσία και σκοπό.
πηγή φωτό: web dreamstime.com
