Εγώ σε ψάχνω στα μεθύσια μου..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε ένα μεθύσι πάνω, σε λίγο αλκοόλ ακόμα.
Μια μέρα ακόμα. Μια νύχτα ακόμα.
Έγινε η απουσία σου συνήθεια και η απώλειά σου δεδομένη.
Μέρες γκρι, άνοστες, άοσμες, ανούσιες, που η μια διαδέχεται την άλλη.

«Γιατί πίνεις» με ρωτάει κάποιος και αδιάφορα τον κοιτάω.
Αδιάφορος κι αυτός. Αδιάφοροι όλοι.
«Για να θυμηθώ κάτι καλό» του απαντάω.

Ναι ρε φίλε. Δεν πίνω για να ξεχάσω.
Δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν μου χρειάζεται να ξεχάσω.
Μια γαμημένη μέρα μας που να άξιζε που την ζήσαμε ψάχνω κι εκεί θα σταματήσω.
Εκεί θα βάλω τελεία και θα μείνω κι απόψε.

Τόσο δύσκολο είναι;
Τόσο δύσκολο είναι να βρω μια μέρα μας που να άξιζε;
Τόσο δύσκολο είναι μια μέρα μας να ήταν μόνο γέλιο, απόλαυση και καύλα;

Ναι, είναι.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί αγάπη μου εγώ, ήξερα κάθε αλήθεια που έκρυβες.
Γιατί αγάπη μου εγώ, ήξερα κάθε ψέμα που ξεστόμιζες πριν καν το πεις.
Γιατί εγώ ήξερα κάθε απουσία σου τι σήμαινε.
Γιατί εγώ αγάπη μου, είχα δει την μάσκα σου πριν καν την φορέσεις.
Γιατί εγώ αγάπη μου, σε είχα δει γυμνό από τα ψέματά σου, γυμνό από τις δικαιολογίες σου, γυμνό και χαμένο στα σκοτάδια σου.

Κι έτσι εγώ δεν κατάφερα να έχω μια μνήμη δική μας.
Δεν κατάφερα να έχω μια μέρα που να της φορέσω την ταμπέλα της ευτυχίας.
Έχω πολλές στιγμές ευτυχίας, έχω πολλές στιγμές έντασης, πάθους, πόθου, καύλας.
Κι άλλες τόσες θυμωμένες, πληγωμένες, γεμάτες κατηγορώ και φταις.

Κι έτσι εγώ δεν κατάφερα να έχω μια μνήμη αληθινή, δική μας.

Κι έτσι εγώ, σε ψάχνω στα μεθύσια μου.
Μέχρι να σε βρω ή να με χάσω.
Μέχρι να θυμηθώ ή να ξεχάσω.