Αναμνήσεις, στιγμές μιας περασμένης ζωής

Διαβάζεις ένα βιβλίο και σου έρχονται στο μυαλό, δικές σου παρόμοιες στιγμές από το παρελθόν. Σαν να ήταν από μια άλλη ζωή, από μια άλλη ψυχή, που απλά σε εσένα, σου μετέφεραν τα γεγονότα. Μπερδεύεσαι, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν ήταν όντως δικές σου στιγμές ή κάποιου άλλου, που απλά σου διηγήθηκε την ιστορία του. Βλέπεις, ο χρόνος είναι τόσο λεπτός, τόσο δυσδιάκριτα κατανοητός. Μια έννοια τόσο ακαθόριστη. Από την μια πλευρά, νομίζεις πως δεν πέρασε αρκετός καιρός από τότε που έζησες αυτές τις στιγμές. Από την άλλη πλευρά, είναι τόσο μακρινές, τόσο πολύ έχουν αποκολληθεί από εσένα, που με το δίκιο σου, νιώθεις πως ανήκουν  σε έναν άγνωστο.

Βλέπεις φωτογραφίες και φέρνεις στο μυαλό σου ένα κομμάτι του εαυτού σου και τότε καθησυχάζεσαι. Ήταν όντως δικές σου. Απλά το μυαλό είναι τόσο μα τόσο ευαίσθητο που χάνει τις ισορροπίες του. Σου κάνει παιχνίδια. Είναι θα λέγαμε, σαν ένα παιδί χαμένο μέσα σε έναν λαβύρινθο, που θέλει κι αυτό την καθοδήγηση του. Θέλει να του πιάνεις το χέρι και να μην το αφήνεις μόνο του, γιατί μπορεί να ξεφύγει. Συχνά βλέπουμε πια,  άνθρωποι να χάνουν εύκολα το μυαλό τους. Είναι ένα μυστήριο, ένα θαύμα του Θεού, της φύσης που θέλει κι αυτό την φροντίδα του.

Αναμνήσεις, στιγμές μιας περασμένης ζωής, που ξεχνάς καθώς μεγαλώνεις. Ίσως και ηθελημένα βέβαια, να  σε έχουν στιγματίσει αυτές. Γιατί έχουν αφήσει στο πέρασμα τους μόνο πικρίλα αλλά ίσως και πιο βαθιά τραύματα και πληγές που δεν θες να ξύνεις.

Κι αφήνεσαι λοιπόν, σε νέες στιγμές, σε νέες περιπέτειες και νομίζεις πια, πως δεν υπήρξαν οι προηγούμενες της παιδικής σου ηλικίας. Ως δια μαγείας, έχουν διαγραφεί από το χάρτη σου, από το  αναμνηστικό σου πεδίο, ότι τις έζησες ,σαν να ήταν ένα όνειρο μακρινό ή ένας εφιάλτης. Όμως υπήρξαν και έρχεται μία μέρα που κάτι, κάποιος, κάπου, ένα γνώριμο τραγούδι, ένα παλιό βιβλίο ή φωτογραφίες όπως προαναφέραμε ή ένα αγαπημένο πρόσωπο ή μη, από την περασμένη σου ζωή να σου πυροδοτήσει, να σε κάνει να θυμηθείς κάτι από το χαμένο σου εαυτό. Πως ήταν αληθινές, δεν ήταν αποκυήματα της φαντασίας σου, δεν ήταν ένα  όνειρο, δεν ήταν  ένα ψέμα. Όλα όσα νόμιζες δεν ήταν ιδέα σου. Δεν τα έζησε κάποιος άλλος. Ήταν στιγμές μοναδικές κι ήταν δικές σου, που σε έπλασαν και σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα. Αυτά που όλα όσα νόμιζες, πως άφησες πίσω σου, πως δεν έζησες ποτέ σου, είναι πέρα για πέρα αληθινά, χαραγμένα στην καρδιά  και στην ψυχή σου. Υπάρχουν αυτές  οι όμορφες αναμνήσεις που εύκολα τις φέρνεις  στο φως, άλλες όμως δυστυχώς, θέλεις με το δίκιο σου να σκάψεις και να τις θάψεις τόσο βαθιά, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Όμως πάντα θα είναι εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού σου, κλειδωμένες ελπίζοντας να μην ξαναέρθουν στην επιφάνεια.

Στην περίπτωση όμως, συγκεκριμένα, των χαρούμενων αναμνήσεων, που έρχονται να ξεπροβοδίσουν από τα βάθη της καρδιάς σου, είναι σαν ένα μικρό θαύμα του μυαλού που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Διότι πολλές φορές , η φύση ιδιαιτέρως βοηθά σε αυτό. Για παράδειγμα, μέσα από μυρωδιές ,να σου επαναφέρει εικόνες από  ξέγνοιαστες στιγμές παιδικών καλοκαιριών,  που σίγουρα δεν ξεχνιούνται, από έναν ενήλικα , που έχει την ανάγκη να τις ξαναζήσει στο μυαλό του και να ξαναγίνει και πάλι  λίγο παιδί.

 Γι΄ αυτό πρέπει να μην ξεχνάμε να ζούμε την κάθε στιγμή μας δυνατά. Να μην βιαζόμαστε να έρθει το αύριο. Οι αναμνήσεις θα έρθουν έτσι κι αλλιώς στην πορεία..