Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου :”Ας «ξεκρεμάσουμε» επιτέλους τα όνειρά μας”

Η Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου μας συστήθηκε πρόσφατα με το βιλίο της «Πορτμαντό», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νίκας.

Το Πορτμαντό είναι όλα όσα μας «μαθαίνει» η οικογένεια και η κοινωνία και τα οποία κάποτε πρέπει να ξεπεράσουμε εάν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά.

Η Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου τόλμησε να γράψει όλα όσα απασχολούν ένας τις γυναίκες και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.Μας προτρέπει λοιπόν “να ξεκρεμασουμε τα όνειρά μας “από το Πορτμαντό.

Επιμέλεια συνέντευξης : Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου 

Πορτμαντό» είναι ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Νίκας». Ο τίτλος ενός βιβλίου οφείλει, κατά τη γνώμη σας, να είναι πολύσημος και να εξάπτει τη φαντασία του αναγνώστη;
O τίτλος ενός βιβλίου είναι η πρώτη «επαφή» και το πρωταρχικό μήνυμα επικοινωνίας του συγγραφέα με τον αναγνώστη. Έχοντας σπουδές στον χώρο της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται και οι Επιστήμες του Marketing, της Διαφήμισης και της ευρύτερης Προώθησης Προϊόντων, εάν θεωρήσουμε το βιβλίο ως καταναλωτικό «προϊόν» σίγουρα ο τίτλος πρέπει να επικοινωνεί ένα άμεσα στοχευμένο, στον αναγνώστη, μήνυμα που θα τον προκαλέσει ευχάριστα, θα του δημιουργήσει την ανάγκη να «ρίξει» μία καλύτερη ματιά στο βιβλίο και κατ’ επέκταση να το αποκτήσει.

Ο τίτλος ή η ιστορία γεννήθηκε πρώτα;
Ο τίτλος «Πορτμαντό» προϋπήρξε της ιστορίας του βιβλίου. Το πορτμαντό ως έπιπλο –αντίκα με τα κρεμαστάρια του και το διαβρωμένο από τα χρόνια καθρέφτη υπάρχει στο δικό μου σπίτι. Από τα παιδικά μου χρόνια εξιτάρει τη φαντασία μου για τις ιστορίες των ανθρώπων που μπορεί να πέρασαν από τον καθρέφτη του ή να κρέμασαν εκεί τα προσωπικά τους αντικείμενα. Για τους δικούς μου προγόνους γνώριζα ελάχιστα ή αλλιώς τόσα όσα ήθελαν οι ίδιοι να μοιραστούν για τη ζωή τους. ‘Όταν με τα χρόνια προστέθηκε το ερώτημα για το αν οι άνθρωποι αυτοί έζησαν τη ζωή που ήθελαν ή όχι, εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε η ιδέα να γράψω αυτό το μυθιστόρημα.

Ποιος διάβασε πρώτος το βιβλίο σας;
Η πρώτη που διάβασε το βιβλίο μου ήταν η φίλη μου Σοφία Μπουντούκου, η οποία είναι εκπαιδευτικός, αγαπάει το βιβλίο και έχει στο παρελθόν ασχοληθεί με επιμέλειες βιβλίων. Της έδωσα θυμάμαι ένα αντίγραφο ένα βράδυ στη δουλειά της. Η Σοφία ήταν έγκυος τότε στο δεύτερο παιδί της. Την επόμενη το πρωί μου τηλεφώνησε λέγοντας μου χαρακτηριστικά: « Με ξενύχτησες. Εμένα και το μωρό μαζί. Προχώρα το…»

Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το βιβλίο σας;
Το «Πορτμαντό» αναφέρεται στα βιώματα που κουβαλάμε μέσα μας, στις αξίες και στην ηθική μας που μας ορίζουν, στα στερεότυπα και στα κοινωνικά πρότυπα που μας περιορίζουν, αλλά και στην ιστορία της οικογένειάς μας που μας οριοθετεί. Εμμένοντας στα «πρέπει» μας πολλές φορές ξεχνάμε τα «θέλω» μας. «Χρειάζεται πολλά θέλω και μπορώ ο εαυτός μας για να ζει» γράφω στο βιβλίο μου. Συχνά όμως αυτό το ξεχνάμε και ζούμε στιγμές χωρίς νόημα και όχι στιγμές που θέλουμε, αφήνοντας τα όνειρά μας κρεμασμένα σε κάποιο κρεμαστάρι «πορτμαντό» μαζί με τα κασκόλ, τα πανωφόρια, τα κλειδιά μας και τα προσωπικά μας αντικείμενα. Ας «ξεκρεμάσουμε» επιτέλους τα όνειρά μας και ας τολμήσουμε να τα ζήσουμε.

Θυμάστε το πρώτο ανάγνωσμα που σας «παρέσυρε» στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας;
Ήταν ένα βιβλίο που μου διάβαζε ο παππούς Μίμης, στοιχειοθέτης- τυπογράφος στο επάγγελμα. Στο παρελθόν οι στοιχειοθέτες-τυπογράφοι έκαναν και την επιμέλεια- διόρθωση των κειμένων. Το βιβλίο αυτό ήταν ενός καλού του φίλου που το είχε τυπώσει και διορθώσει ο παππούς μου. Τίτλο δεν είχα συγκρατήσει. Μου άρεσε όμως πολύ και το είχα μάθει σχεδόν απ’ έξω. Μετά από χρόνια όταν διάβασα την πρώτη σελίδα ενός βιβλίου συνειδητοποίησα πως την ήξερα πολύ καλά. Το βιβλίο έγραφε στο εξώφυλλο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα. Μενέλαος Λουντέμης».

Η γραμμή που διαχωρίζει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα είναι συχνά εξαιρετικά λεπτή. Ποιο είναι το ζητούμενο, όταν γράφετε μια ιστορία; Μπορεί η λογοτεχνία να αποδειχτεί ένα επικίνδυνο παιχνίδι;
Το ζητούμενο όταν γράφω είναι να αγγίξω το συναίσθημα του αναγνώστη και να προκαλέσω τον νου σε σκέψη. Η μυθοπλασία αναμφίβολα δέχεται επιδράσεις από τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα και τις προσωπικές του απόψεις. Η λογοτεχνία ως αποτέλεσμα της μυθοπλασίας επηρεάζει με τη σειρά της τη σκέψη των αναγνωστών. Κάθε προσπάθεια επηρεασμού της σκέψης μπορεί όταν δε στηρίζεται σε αγαθά κίνητρα, αλλά σε προσπάθεια χειρισμού ή σε αλαζονικές συμπεριφορές να έχει αρνητικά αποτελέσματα. Ωστόσο θεωρώ τη λογοτεχνία περισσότερο ως μία προσπάθεια ανταλλαγής ιδεών και απόψεων με στόχο τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, παρά ως «παιχνίδι επικίνδυνο». Και θέλω να πιστεύω πως στον κόσμο που ζούμε υπάρχει ακόμα διέξοδος προς το φως.
Πόσο κοντά σε σας είναι η ηρωίδα σας ως χαρακτήρας;
Η ηρωίδα μου, ως δικό μου «παιδί», είναι σίγουρα κοντά σε μένα. Σίγουρα είναι επηρεασμένη από δικά μου βιώματα και δικές μου αλήθειες, αλλά και από όλα όσα έχω ακούσει από ιστορίες άλλων γυναικών. Συνήθως οι ήρωες και οι ηρωίδες των βιβλίων μας εξιδανικεύονται. Τις περισσότερες φορές ζουν καταστάσεις και γεγονότα που θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι να είχαμε ζήσει και στην πραγματική μας ζωή αλλά δεν είχαμε τολμήσει. Η δική μου «Έλενα» είναι μία γυναίκα, όπως είμαστε όλες μας, που θα μπορούσε να ζει ανάμεσά μας και να βιώνει αυτά που βιώνουμε εμείς στην καθημερινότητά μας. Η «Έλενα» είναι εγώ, εσύ, εμείς. Χαίρομαι όταν φίλες διαβάζουν την ιστορία της και με ρωτούν: «σκεφτόσουν εμένα όταν το έγραφες;»

Η Έλενα ως μητέρα ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες έδωσε έναν αγώνα ζωής. Τι έχετε να πείτε στις μητέρες που παλεύουν;
Οι μητέρες παλεύουν πάντα: παιδί- παιδεία- παίδευση- παίδεμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεις μητέρα και όλα να είναι ρόδινα. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι ένας ρόλος πολυσύνθετος που καλείσαι να τον μάθεις και να τον εκτελέσεις ταυτόχρονα. Είναι μία διαρκή, δύσκολη εργασία που από τη στιγμή που αναλαμβάνεις να την κάνεις δεν υπάρχουν όρια ούτε ορισμοί, αλλά ούτε χρονικοί περιορισμοί. Ωστόσο, είναι λόγος ύπαρξης και λόγος ουσιαστικός για να αγαπάς τη ζωή, να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να παραμείνεις νέα, δυνατή και ικανή να ανταπεξέλθεις. Αυτό που έχω να πω λοιπόν σε όλες τις μητέρες είναι: «κορίτσια συνεχίστε να αγωνίζεστε!»
Πιστεύετε ότι μια γυναίκα φεύγει από έναν γάμο αν δεν είναι ευτυχισμένη;
Πιστεύω πως το υγιές είναι να φεύγεις από σχέσεις που σου προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και κυρίως από σχέσεις κακοποιητικές. Ωστόσο, ως εργαζόμενη γυναίκα και Πρόεδρος του 1ου Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βόλου είμαι βέβαιη πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στη Παγκόσμια αυτή Οργάνωση, που ασχολείται με την ενδυνάμωση των Γυναικών και την προαγωγή της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, παρατηρούμε πολυάριθμες περιπτώσεις στις οποίες η γυναίκα παραμένει σε μία σχέση ακόμα κι αν είναι δυστυχισμένη. Κοινωνικά πρότυπα, στερεότυπα, έλλειψη οικονομικών πόρων, αλλά και λόγοι συναισθηματικοί είναι οι βασικές αιτίες που την εμποδίζουν να κάνει το επόμενο βήμα.

Οι μεγάλοι έρωτες γιατί σπάνια είναι μαζί στη ζωή;
Οι μεγάλοι έρωτες για να είναι «μεγάλοι» αγγίζουν το τέλειο. Μία φίλη μου είχε πει κάποτε: «οτιδήποτε τέλειο είναι και τελεία και άρα τέλος». Όμως, εμείς δε θέλουμε να φτάσουμε στο τέλος ποτέ. Το τέλος είναι ο θάνατος και εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζήσουμε. Θέλουμε να συνεχίσουμε να αναζητάμε την τελειότητα μέσα από τα λάθη μας, τα πάθη μας ή τα παθήματά μας. Άλλωστε το πόσο αληθινά και πραγματικά μεγάλος ήταν ένας έρωτας που ζήσαμε θα το γνωρίσουμε και καταλάβουμε όταν θα τον συγκρίνουμε με τον επόμενο. Μακάρι, λοιπόν, να ζούμε με έρωτα τη ζωή μας και να έχουμε πολλές στιγμές ως ανάμνηση για να συγκρίνουμε τις στιγμές και την ένταση με την οποία τις βιώσαμε στο μέλλον.

Παρουσίαση

Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου

Η κληρονομιά της Έλενας είναι ένα βαρύ ξύλινο πορτμαντό. Στέκει στην είσοδο του σπιτιού της και κάθε του σημείο, από τα ταλαιπωρημένα κρεμαστάρια ως τον διαβρωμένο καθρέφτη, μαρτυρά την ιστορία των γυναικών της οικογένειάς της από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και σήμερα. Όνειρα κι ελπίδες, αγώνες κι αγωνίες, απογοητεύσεις και μυστικά, νίκες και ήττες, κρέμονται από το έπιπλο μαζί με τα πανωφόρια. Τότε, τώρα, πάντα… Πόσα όνειρα μπορούν να μείνουν ξεχασμένα πάνω σε ένα κρεμαστάρι; Το είδωλο στον καθρέφτη δείχνει ό,τι επιθυμεί η καρδιά ή όσα ορίζει η κοινωνία; Πόσα αποφόρια πρέπει να ξεκρεμάσει κανείς για να ζήσει όπως θέλει; Οι απαντήσεις σε όλα βρίσκονται στο ΠΟΡΤΜΑΝΤΟ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)