Ζήτησες λίγο χρόνο,κι ο χρόνος πάγωσε!!!
Γράφει η Nicole
Ήρθες κοντά μου,μας χώριζε μόνο η ανάσα σου . Γιατί εγώ δεν ανέπνεα,ακούγοντας την φράση «Δώσε μου λίγο χρόνο σε παρακαλώ,κι όλα θα φτιάξουν μετά.»
Ξαφνικά,εκεί που με προσκυνούσες σαν κάτι ιερό,και μόνο δικό σου. Κάτι σου γύρισε το μυαλό.
Κάτι σου συνέβη,ζήτησες χρόνο έτσι χωρίς εξήγηση!!!!
Κι εγώ όπως σε εμπιστεύτηκα από την αρχή,με κλειστά μάτια,επειδή το έλεγες εσύ πως έπρεπε.
Το έκανα με όλη μου την καρδιά,σε εμπιστεύτηκα και τώρα,σου είπα πάρε όσο χρόνο θέλεις,μόνο μη χαθείς,μην αφήσεις τίποτα να μπει ανάμεσά μας,μην φύγεις έτσι απλά ,όσο ξαφνικά ήρθες στη ζωή μου.
Από τότε έδινες τα απαραίτητα σημεία ζωής ,οτι υπάρχεις κάπου,με ένα καλημέρα κι ένα καληνύχτα. Κι εγώ πάντα σου απαντούσα με όση γλύκα μπορούσα,κι έδειχνα πως σέβομαι την επιθυμία σου.
Από τότε ως σήμερα το μόνο που ξέρω είναι πως πονάς πιο πολύ από μένα,νοιάζεσαι όπως πάντα.
Είσαι ο τύπος με το καπέλο και το αναμμένο τσιγάρο στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου.
Είσαι αυτός που τηλεφωνεί τα πρωινά και το κλείνει,μόνο και μόνο για να ακούσεις τη φωνή μου.
Δεν μπορείς να πεις την αλήθεια αλλά δε μπορείς και να ξεχάσεις.
Δε μπορείς να αφήσεις τους δαίμονές σου και να προχωρήσεις,το παρελθόν σε εγκλώβισε.
Τα ψέματα γίνανε πολλά για να πεις την αλήθεια.
Κι εγώ …. Εγώ απλά ακούω τα τραγούδια που μου αφιέρωνες,κοιτάζω τις φωτογραφίες μας,διαβάζω αυτά που μου έγραφες όταν σου έλειπα.
Και μένω εδώ,περιμένοντας να πετάξεις με αποφασιστικότητα το τσιγάρο και να χτυπήσεις το κουδούνι μου.
Αλλιώς,φύγε μην ξανασταθείς απέναντι γεμάτος αμφιβολίες.Δεν υπάρχει δε μπορώ δε θέλω υπάρχει μάτια μου.
Nicole
