Το ένιωσα
Το ένιωσα αυτό το συναίσθημα, κοντά στον θάνατο έφτασα
τον αγκάλιασα, τον φίλησα, ένιωσα
μια αρμονική και εξωπραγματική σχέση μαζί του.
Να θέλω να τον αγκαλιάσω σφικτά
ώστε να μην φύγω ποτέ από κοντά του.
Ένιωσα στο σώμα μου ανατριχίλα
και ένα χαμόγελο ευτυχίας να με κυκλώνει.
Έπιασα τις σιωπές μου να κραυγάζουν σιωπηλά,
δακρύζοντας η ψυχή μου άρχισε
να πετάει κυκλικά θέλοντας να περάσει
στην αντίπερα όχθη σαν ένας βαρκάρης…
Αναίτια να χαμογελάω βγαίνοντας
από το σκοτάδι προχωρώντας στο λευκό φως
όπου η ψυχή επιτέλους θα έβρισκε την γαλήνη
πού χρειαζόταν…
Τελείωσε ο λήθαργος, η επίδραση σταμάτησε
οι ομιλίες άρχισαν να γίνονται πιο δυνατές.
-Ξύπνα!
-Ξύπνα, εδώ είσαι ακόμη…
Είναι νωρίς ακόμη για να ταξιδέψεις για το τέλος σου,
πριν ακόμη αυτό έρθει.
Οι λέξεις για ότι έγινε, χάθηκαν, το βλέμμα μου τρέχει
κάπου ψηλά κοιτώντας τα υπέροχα μαύρα σημάδια
στο άσπρο ταβάνι.
Μεθυσμένος από ευτυχία έπρεπε
να ένιωθα και όμως ακόμη αναρωτιέμαι
για τους δυο γενειοφόρους στην πύλη
πού με σταμάτησαν.
Περπάτησε μου είπαν, δεν ανήκεις εδώ,
Μύρισε το άρωμα της ζωής, γεύσου την ζωή
σύμφωνα με τους κανόνες της ζωής σου.
Της ντροπής το απόσταγμα να μην το νιώσεις!
Η αγάπη δεν είναι ντροπή,
περιηγήσου στο κόσμο σου φορώντας
το φόρεμα της αποπλάνησης
και των επιθυμιών σου γράφοντας για ότι ζεις.
Ένα χτύπημα στην πλάτη και ένα
στο επανιδείν μόνο άκουσα πριν ανοίξω τα μάτια…
Τόση σύντομη είναι η ζωή,
ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών και τελείωσε…
Κωνσταντίνος Μήλιος ©