Το Δέλτα του Νείλου

Σ ‘αγαπούσα
για τη μικρή αγαθότητα σου ,
γιατί ερχόσουν
στ’ όνειρο μου
και με σήκωνες σαν μια Θεά ,
μια αυθεντική Θεά
σαν μια μοναδική Θεά ,
με την ομορφιά των θεών .
Σ ‘αγαπούσα γιατί ερχόσουν
σαν άγριο άλογο
με το μελαμψό σώμα σου,
με τα μαύρα μαλλιά σου
να καλπάζεις
πάνω στο σώμα μου.
Να γίνεσαι θάλασσα
και έρωτας.
Τώρα πια κενό μόνο κενό.
Πέρα από σένα ,μόνο μοναξιά ,
μόνο σιωπή.
Αλλά εσύ αγάπη
ήσουν η ζωή μέσα στο κενό.
Το κύμα πριν από αιώνες
πριν γεννηθώ
κι ανώφελα αναρωτιέμαι.
κι ανώφελα μένω άγρυπνος.
Ποιο ήταν το λάθος μου.
Θεά γυμνή σαν ομίχλη μέσα στη νύχτα
που απομακρύνεται
δεν μου απαντάς.
Δεν απαντούσες ποτέ.
Τίποτα μόνο σιωπή .
Τι να πρωτοθυμηθώ ,
τα χείλη σου, το άρωμα σου.
Κοιμάμαι και ονειρεύομαι
τη μορφή σου.
Την δίψα του στήθους σου.
Τη φωτιά που άναβε
η αγωνία στα μάτια σου.
Σε φαντάζομαι
όπως ήσουν .
Σιωπηλή .Γυμνή.
Με το σώμα σου γλυκό,
πεισματικά να ξυπνάς
στην άκρη του κρεβατιού,
γεμάτη πάθος.
Αόρατη ομορφιά άλλου θεού.
Δεν υπάρχει μέρα, μια μέρα
που να μην σε σκέφτομαι .
Πόσο σε θέλω.
Ακόμα Θεέ μου .
Αργό τρυπάνι η απουσία σου .
Πόσο θέλω
να περάσω το χέρι μου
στ’ αχτένιστα μαλλιά σου.
Μυστική ερωμένη μου
κάρφωσες την καρδιά μου
με την αιώνια αγάπη σου .

Μιχάλης Δεματας