….της νύχτας ώρες .

Οι ώρες ησυχίας, οι στιγμές που αναλογίζεσαι την ημέρα σου, τι έκανες, τι έχεις για την επομένη.
Αγαπημένη μουσική, σε παρασύρει, αφήνεσαι …
Εκεί στα μαύρα μεσάνυχτα “αρμενίζεις” στο παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον.
“…ma che storia fantastica e’ la vita…” .
Πηγαίνεις στα δάση της ψυχής σου,  πριν γίνουν έρημος .
Θύμησες …
σε μονοπάτια άγνωστα, σε χτυποκάρδια, σε αγωνίες, σε “κυνήγια” επιβεβαίωσης .
Ένα σφίξιμο σε πιάνει, ένα σφίξιμο …γλυκό.
Γλυκό…?  δεν ξέρω ίσως ναι ίσως όχι.
“Marco che a ballare sembra un cavallo…”
Αγαπημένη μουσική, κλεισμένα μέσα της τα καλύτερα, χρόνια, στιγμές, όνειρα.
Αλήθεια , ναι , αλήθεια και πως αγάπησες το Τάνγκο, ένα μυστήριο που ποτέ δεν έλυσες, σκέψεις και αναμνήσεις σε  millonga, “Balada para mi muerte”.
“Querer !!!”
Πηγαίνεις …μάλλον πετάς πάνω από όλα αυτά, μαζί με το “σφίξιμο”.
Τώρα …τα δάση “κάηκαν” .
Το “άγνωστο”  δεν είναι άγνωστο πια, έχασε την μαγεία  .
Γνωρίζεις κάθε γωνιά του κόσμου  …του κόσμου σου .
Χάθηκαν τα χτυποκάρδια , οι αγωνίες , τα “κυνήγια” επιβεβαίωσης .
“… tutto da vincere,tutto da perdere…”
Η ιστορία δεν έχει κρυψώνες, η ιστορία είναι παντού, η ιστορία είμαστε εμείς.
Κανείς δεν εξαιρείτε, η ιστορία είμαστε εμείς, η ιστορία είναι : ή τα χάνω όλα ή τα κερδίζω όλα.
Αγαπημένη μουσική στης νύχτας τις ώρες.
“Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νού μας…”
Και νάμαστε τώρα εδώ, “τακτοποιημένοι”,  ευχαριστημένοι,  απογοητευμένοι !!! .
Ικανοποιημένοι λοιπόν, για στάσου, για στάσου …από τι ?
“…You Don’t Fool Me…”
Τι έχω να κάνω αύριο ?
Ξυπνητήρι στον αυτόματο, κάθε πρωί …χρόνων συνήθεια .
“η αγάπη ζει στα μικροπράγματα…”
Καφές, μερικά τσιγάρα, ξανά καφές .
Αγαπημένη μουσική της νύχτας .
“…θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος…”
Κάποτε ούτε που σου πέρναγε απ’ το μυαλό …αύριο τι κάνω ?
Μακάρι  η μέρα να είχε παραπάνω ώρες και η νύχτα “μέρα” ήταν …κάποτε.
“…at this point of my life…”
Έρχεται και η λογική  …πολύ μπάσταρδο “πράμα” αυτή η λογική.
Στήνεις σενάρια και αυτή η “χαμένη” στα χαλά σε δευτερόλεπτα,  ρε τι χαμένο “πράμα” είναι μαντάρα στα κάνει …λογική. !!!
“…η ζωή… τρία γράμματα…” .
Γλυκιά της νύχτας μουσική.
Τίποτα δεν χάνετε , τίποτα δεν μένει στη ροή την αδυσώπητη του χρόνου, δεν υπάρχει κέρδος μονάχα απώλεια .
Και τι δεν θα έδινα να ξανακάνω τα ίδια λάθη, να ξαναζήσω τα ίδια πάθη.
Libertango …της ψυχής
τρέλα στου κορμιού τα μέρη  …tangos sensual !
Μουσική στις μικρές ώρες …
Memories …she is smiling alone!!!
και τώρα μιλώ σε σένα, ναι σε σένα άπιαστο, άμορφο πλασματάκι που έχεις χαθεί …Εσύ!!!
Εσύ  που έχεις καιρό να έρθεις στη σκέψη και μπορεί να σε ξέχασα και εγώ .
Σ΄ αγάπησα ξέρεις και ίσως ακόμα να σε ζητώ, άγνωστη, άμορφη εικόνα μιας ύπαρξης που αν και δεν ξέρω, θα αναγνώριζα αμέσως .
Στις νύχτας τις ώρες …στις δικές σου ώρες .
“I’ll drove all night…”
χαμόγελο …ναι  κάποτε το έκανα κι αυτό …τόσο όμορφο !!!
“Ιδιαζόντως”
…μα πόσα είναι !!! …πόσα τραγούδια!!! …πόσες μουσικές!!! …πόσες στιγμές !!! …πόση Ζωή .

“Time to say Good Bye”
…καληνύχτα ή μάλλον καλό ξημέρωμα .-

Περνά ο χρόνος .
Οι χαρές λίγες, πολλές, δεν ξέρω
ίσως οι λύπες περισσότερες
αυτές είναι που “γράφουν” επάνω σου, πάνω στην ψυχή .
Το παρελθόν α!!! αυτό το παρελθόν
ποιος δεν θα ήθελε να το αλλάξει
κι ας λες πως καλά τα κατάφερες .
Τις μεγάλες νύχτες, τις δικές σου νύχτες
γυροφέρνεις μερικά “γιατί”, κάποια “ίσως”, ένα σωρό γαμώτο.
Πόσα “πιστεύω” σου άλλαξες
για τα “πιστεύω” στους ανθρώπους “σου” λέω …πόσα ?!!
Πίστεψες
πιο σωστά ήλπιζες, ακόμα πιο σωστά χρησιμοποίησες
στη μετάφραση …αγάπησες.
Το μεγάλο κεφάλαιο
οι έρωτές σου
ίσως και η αφορμή του σήμερα
ποιος ξέρει.
Ξέρεις .
Οι έρωτες
μικροί, μεγάλοι, εφήμεροι …παντοτινοί.
Παντοτινοί όσο και η ύπαρξή σου.
Περνά ο καιρός, ο χρόνος περνά.
Βροχή από μικρές λεπτές αραχνοΰφαντες γραμμές
κάθε τί στη ζωή σου μέχρι εδώ.
Εύκολα που ξεπετιούνται οι θλίψες
πόσο δύσκολα ξεθάβεις τις χαρές.
Μερικές φορές συνάντησες τον θάνατο
ίσα που του ξέφυγες.
Έχεις και εκείνη την χωματερή με τα όνειρα
“τοξικά απόβλητα” δεν πλησιάζεις.
Γύρω συνοδοιπόροι σε τέμνουσες τροχιές
νέοι, μεσήλικες, παλιοκαραβάνες
τροχιές αποκλίνουσες
και συ σε τροχιά.
Περνά ο καιρός
η ζωή πλησιάζει την ύπαρξη σου.
Περνά ο χρόνος
έχει φορέα του εσένα .
Κανόνες
πόσους ακολούθησες, πόσους άλλαξες
και η “ηθική τάξη” σου, πάντα στην αταξία.
Έκλεισες πόρτες, άνοιξες παράθυρα, σχοινοβάτησες, έπεσες, σηκώθηκες
ε και …σάμπως έμαθες τίποτα …
εσύ ξέρεις .
Και τέλος τα κομμάτια σου, τα κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση
τα κατά τα πρέποντα των κανόνων.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τώρα τελευταία μιλάμε πολύ εμείς οι δυο
…εγώ μ’ εμένα.
Γιάννης Ποταμούσης