Τίποτα μην πεις.

Δε λες κουβέντα.
Ένα μονάχα σ’ αγαπώ βεβιασμένα.
Σαν μιά διαπίστωση…
Σε μένα ή σε σένα.
Κοιτάς σα να μην βλέπεις…
Στα χαμένα.
Και ξεφυσάς…
Κι όλο κοιτάζεις με τα μάτια σου θλιμμένα.
Φταίει η πανσέληνος;
Το ύφος σου έχει αλλάξει.
Ούτε χαμόγελο απ’ τα χείλη σου έχει στάξει.
Κι εγώ να κρέμομαι…
Ακροβάτης σ’ ένα σύρμα…
Για ένα χαμόγελο που το πνιξες.
Τί κρίμα…
Μην πεις κουβέντα.
Ίσως καλύτερα να είναι στη σιωπή.
Κι όμως το ξέρεις…
Πως πονάει αυτό πολύ.
Μα θα τ’ αντέξω…
Γιατί αντέχω τη σιωπή.
Γίνομαι φίλη της…
Κι ακούω τί θα μου πει.
Πρίν το παράλογο
μου βγαίνει ένα γιατί.
Ψάχνω τί έφταιξε
και κλαίω σα χαζή.
Όμως κουβέντα δε μου παίρνεις.
Γι’αυτό σου λέω…
Τίποτε μην πεις.
Δεν μου αξίζει εξάλλου εσύ ν’ αδιαφορείς.
Ούτε ένα μήνυμα…
Τα λόγια σου σιωπές…
Και μες στο στήθος μου
κρυφές λαβωματιές.
Μα…μη σε νοιάζει.
Έχω μάθει στη σιωπή.
Μην πεις κουβέντα…
Θ’ απομείνω σιωπηλή.
Γιώτα Κλουτσούνη-Παπαδάκη