Την μαγκιά όταν την έχεις, δεν την πουλάς. Ξεμπερδέψου λίγο..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μάθαμε όλοι, να μιλάμε για μια μαγκιά.
Μαγκιά είναι το ένα, μαγκιά είναι το άλλο, μαγκιά είναι το παράλλο.
Ορισμοί και έννοιες κατά το δοκούν.
Μαγκιά είναι να μένεις, μαγκιά είναι να φεύγεις, μαγκιά είναι να χορεύεις mambo κάνοντας πιρουέτες.

Άσε μας ρε φίλε.
Εκείνοι οι λίγοι εκεί έξω που μπορούν με την στάση ζωής τους να ορίσουν αυτή τη λέξη, δεν θα μιλήσουν ποτέ.
Δεν θα διαφημίσουν ποτέ την μαγκιά τους σαν να ήταν πραμάτεια στο παζάρι.
Δεν θα σου μιλήσουν ποτέ για το πόσο μάγκες ήταν που έφυγαν, που έμειναν, που έκλαψαν, που ότι…
Δεν θα σου παραδώσουν κανένα εγχειρίδιο μαγκιάς και καλής εφαρμογής της στους κανόνες της ζωής.
Και το κυριότερο, δεν θα αυτοπροσδιοριστούν ποτέ με αυτό το χαρακτηριστικό.

Βλέπεις για εκείνους, την μαγκιά την έχεις κι είναι τόσο αυτονόητη όσο κι η ανάσα.
Είναι τόσο δεδομένη όσο και ο ήλιος που θα βγει από την ανατολή.
Δεν καταλαβαίνουν τον ντόρο και το χαμούλη γύρω από τη λέξη γιατί για εκείνους δεν είναι χαρακτηριστικό.
Είναι χαρακτήρας.

Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι μια άλλη ρωγμή της ζωής του. Είναι μια άλλη στάση της διαδρομής του.
Το μόνο κοινό που έχει η μαγκιά για όλους όσους την έχουν και δεν την πουλάνε, είναι η σιωπηλή παρουσία της.
Δεν κραυγάζεται, δεν επιβάλλεται, δεν απαιτείται.
Υπάρχει.
Κι αν σου κάνει, την ακολουθείς.
Κι αν δεν σου κάνει, αποχωρείς.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Γιατί αυτός που την έχει τη μαγκιά, την πλήρωσε πολύ ακριβά για να την αποκτήσει.
Την πλήρωσε με βιώματα και λάθη. Με στιγμές που βρέθηκε κατάχαμα πεσμένος και έψαξε τη δύναμη μέσα του για να ξανασηκωθεί.
Με στιγμές που χρειάστηκε να περπατήσει σκυφτός. Με απώλειες και πόνο. Με θυσίες.
Γι’αυτό και δεν την χαλαλίζει για τον κάθε περαστικό.

Άντε καλημέρα μας..

loveletters.gr