Τη σιωπή της γυναίκας να φοβάσαι, γιατί κρύβει επανάσταση..
Γράφει η Μάγια Μπαστουνοπούλου
Ότι έγινε , έγινε ! τίποτα δεν αλλάζει. Τίποτα δε μπορεί να πάρει ο άνεμος μαζί του.
Έσβησα όλες τις πληγές μου με την αγαπημένη σου γραβάτα και όμως έμειναν ακόμα χαραγμένες στο κορμί μου. Δεν ξεχνώ, δεν περιμένω τίποτα! Έμεινα εδώ ζώντας μέσα στο σκοτάδι και στη σιωπή.
Έμεινα εδώ όχι για σένα, αλλά για μένα, για τα όνειρα που έκανα όταν με φιλούσες, για τα συναισθήματα που κατέκλυζαν τον κορμί μου όταν με κοιτούσες, για τα σχέδια που μου επέτρεψες να κάνω όταν απλά συγκαταβατικά συμφωνούσες.
Κλείδωσα τον εαυτό μου με το μονάκριβο λουκέτο σου.
Έμεινα φυλακισμένη στη χρυσή σου φυλακή που την πότιζες με όνειρα και ελπίδες. Δε με νοιάζει τι πιστεύεις πια για μένα. Τόσα χρονιά περίμενα μια αναγνώριση, μια ευγενική και καλή κουβέντα. Ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που άφησα πίσω μου για να μεγαλώσω τα παιδιά μας. Το μόνο που εισέπραξα ήταν αδιαφορία, ειρωνείες και χλευασμός: «Εσύ είσαι δυνατή, δε χρειάζεσαι κανέναν, δε χρειάζεται να σπουδάσεις, μπορείς να τα καταφέρεις μονή σου με τις γνώσεις και τις δεξιότητες που έχεις! Με άφησες να ζω στην άγνοια και στο περιθώριο της κοινωνίας όχι γιατί τελικά ήμουν λίγη, απλά γιατί εσύ ήσουν τόσο ανασφαλής και κομπλεξικός.
Πόσο χαζή ήμουν Θεέ μου, πόσο αφελής που πήγα και μπλέχτηκα στα δίχτυα σου. Θαμπώθηκα από το κύρος σου, από το γεγονός ότι είσαι αυτοδημιούργητος και ότι έχεις καταφέρει το κέρδισες με την αξία σου . Αλλά δεν έκατσα πότε να διερευνήσω πίσω από αυτό το χαμογελαστό, δυναμικό και πετυχημένο άνθρωπό τι κρύβεται. Ό,τι μου έλεγες, το θεωρούσα αποδεχτό και αληθινό, ίσως γιατί με βόλευε να πιστεύω ότι με ερωτεύτηκε ένας απλός και άξιος άνθρωπος.
Εμ… πώς αλλιώς θα εκπληρωνόταν το παραμύθι μου; Έπρεπε να βρεθεί ένας πρίγκιπας που θα έσωζε τη μικρή σταχτοπούτα και θα της πρόσφερε μια ζωή ονειρική! Ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, να ξεφύγω από την μιζέρια και την κατάθλιψη της μάνας μου, από τις υστερίες και τις βρισιές του πατερά μου, από όλα αυτά που σιχαινόμουν και δεν άντεχα. Και ξέρεις ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έπεσα στα ίδια και σε χειρότερα!! Χάχα! Μα δεν είναι αστείο; Θέλω να ουρλιάξω αλλά δεν ξέρω αν είναι από τη χαρά μου ή από την κατάντια μου.
Είμαι βέβαιη ότι θα με περνάς για τρελή, θα μου πεις για ακόμα μια φόρα ότι έχω παραισθήσεις και ότι τα ψυχοφάρμακα που μου έδωσε ο γιατρός και κατά τύχη φίλος σου μου προκαλούν εκνευρισμό και παραλήρημα. Άκου να δεις τι παίζει. Εδώ και ένα χρόνο είμαι χωρίς ψυχοφάρμακα, πηγαίνω τα πρωινά στην ψυχολόγο του δήμου μας και τα απογεύματα που σου έλεγα ότι κρατάω το παιδί της αδερφής μου πήγαινα σχολείο! Ωχ! Τι με κοιτάς έτσι αποσβολωμένος! Κανείς δε σε πληροφόρησε για τις νέες εξελίξεις; Αχ τι κρίμα! Τρέχεις κι εσύ όλη μέρα και σε τρώνε οι δρόμοι, που να βρεις κι εσύ κακόμοιρό μου πλάσμα να δεις τι γίνεται στο σπίτι σου.
Έχεις πολλές υποχρεώσεις, γκόμενες, χαρτιά, αλκοόλ, είναι πολύ βαρύ το πρόγραμμα σου σε καταλαβαίνω. Γι’ αυτό και εγώ αγάπη μου πήρα την πρωτοβουλία να σε βοηθήσω και να σε ξελαφρώσω από όλες αυτές τι αφόρητες ευθύνες. Αχ… μη με διακόψεις τώρα! Δώσε μου δυο λεπτά ακόμα και μετά έχεις τον λόγο εσύ. Λοιπόν τα αγαπημένα και να πανάκριβα πουκάμισα που σου αγόραζα με το χαρτζιλίκι της μητέρας μου, τα έκανα φουστάνια!! Ιδού και η απόδειξη.
Πώς με βρίσκεις; Εγώ θεωρώ ότι μου πάει γάντι!! Όσο για το μονάκριβο σου και πολυπόθητο σπορ αμάξι σου, το έδωσα για ανταλλακτικά και με τα λεφτά που μάζεψα νοίκιασα ένα μικρό σπιτάκι εδώ λίγο πιο κάτω για να μη νιώθεις και μοναξιά!! Α! όσον αφορά στα ρολόγια σου, δε τα πείραξα, τα έχω αφήσει στο συρτάρι να σου κάνουν παρέα τις κρύες και παγερές νύχτες του χειμώνα! Νομίζω ότι έχει έρθει η σειρά σου να μετράς τους δείκτες του ρολογιού και να αναρωτιέσαι που να είμαι τέτοια ώρα.
Μη μπεις στον κόπο να πεις κάτι, στο είχα πει: «Tη σιωπή της γυναικάς να την φοβάσαι, γιατί κρύβει επερχόμενη επανάσταση». Άκου το χτύπημα των τακουνιών μου, κλείνω την πόρτα και ασφαλίζω σε νέα οράματα την καρδιά μου!
LoveLetters.gr
