Τι είναι σήμερα για σένα το Πολυτεχνείο;
Μπουμπα Δημητροκάλη, γεννήθηκε το 1934, βιβλιοπώλης “Τη θέση μου με το ΚΚΕ, την ξεκαθάρισα το 1968. Και τέλειωσα μαζί τους. Στα 1974, όταν έγινε ο πρώτος επετειακός εορτασμός του Πολυτεχνείου, ξεκίνησα απ’ την αρχή κι έφτασα ως το Χίλτον. Εκεί όμως αποσπάστηκα, έτρεξα και πήγα και απέναντι από την αμερικάνικη πρεσβεία κι ανέβηκα σε μιά μάντρα, για νάχω πανοραμική άποψη της πορείας.
Και ξάφνου, στρίβει η πρωτοπορεία του πλήθους, και βλέπω ν’ ανεμίζουν τα κόκκινα λάβαρα. Η πέτσα μου, ξεχώρισε από την υπόλοιπη σάρκα μου, και το στομάχι μου αναποδογύρισε όπως όταν βγήκα ραντεβού με τον πρώτο μου γκόμενο. Αυτό ήταν για μένα, συναίσθημα πιό ισχυρό, ακόμα κι από τα γεγονότα.
Και σήμερα θλίβομαι που τα κόκκινα λάβαρα, που πάντα θα με ξεσηκώνουν, έχουν μαυρίσει από τους ρύπους.”
Γιάννης Λιάτσικος, γεννήθηκε το 1972, ψυχολόγος
“Για μένα το Πολυτεχνείο σήμερα είναι η γειτονιά μου. Ζω 12 χρόνια εδώ. Πίσω από αυτό, πάνω από την Μπουμπουλίνας, στη Νοταρά. Σηματοδοτεί την προσωπική μου καθημερινή επανάσταση ενάντια σε οτιδήποτε φασιστικό και απόλυτο. Σε οτιδήποτε στέκεται με μίσος και φθόνο απέναντι στην τέχνη και στον πολιτισμό. Στην αγάπη και τη συντροφικότητα. Στην αξιοπρέπεια και την περηφάνια. Για μένα το πολυτεχνείο βρίσκεται καθημερινά στο “πλάνο” μου. Τόσο πραγματικά, όσο και συμβολικά. Συνεχίζει να μου μαθαίνει και να με εμπνέει, κρατώντας αναλλοίωτη την αξία της ανθρώπινης ζωής και της δικαιοσύνης.”
Νίκος Χαραλαμπίδης, γεννήθηκε το 1978, νυν άνεργος, στο μέλλον θα δείξει..
“Είναι πράγματα ‘διπλά’. Από τη μιά σκέφτομαι πόσο συγκλονιστικό είναι που τόσος κόσμος εναντιώθηκε φανερά στη χούντα, με κίνδυνο ζωής. Κι αμέσως σκέφτομαι πόσοι απο αυτούς, αρκετοί δυστυχώς, εξαργύρωσαν την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο και προσωπικά και πολιτικά. Όλοι αυτοί έχουν γίνει ένας απο τους πιό ισχυρούς λόγους που μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έχουμε ίσως την ανάγκη για ένα νέο Πολυτεχνείο, σήμερα, 40 χρόνια μετα.”
Κωνσταντίνα Κράνου, γεννήθηκε το 1978, ψυχοθεραπεύτρια/trainer
“Δεν ξέρω αν μπορώ να σου απαντήσω, τι σημαίνει για εμένα το Πολυτεχνείο σήμερα. Τουλάχιστον, οχι χωρίς να απαντήσω, τι σήμαινε το Πολυτεχνείο για εμένα στην πορεία της ζωής μου.
Σημαίνει τις πρώτες μου πορείες, ως βρέφος σε λατρεμένους ώμους. Το πρώτο μου σχολικό ποίημα. Αυτό της Λένας Παππά: “Στους σκοτωμένους ποιητές του Νοεμβρίου”. Σημαίνει την πρώτη μου αποβολή από το γυμνάσιο, όταν χαρακτήρισα ψεύτη τον φιλόλογο, που επέμενε πως στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί. Το πρώτο μου άρθρο στο μαθητικο περιοδικό “Αμφισβητήσεις”, ένα πρώτο φιλί μετά τα χημικά στην πορεία, τα Εξάρχεια μου, τα “Πολυτεχνεία της γενιάς μου”…
Μα περισσότερο από όλα, σημαίνει εκείνο το πρωτοσέλιδο της 18ης Νοεμβρίου του 1985. Ένα παιδί με ασπρομαυρο καρό πουκάμισο, κείτεται νεκρό, με στόμα μισάνοιχτο και μάτια ορθάνοιχτα. Ένα παιδί. Το ελεγαν, λέει, Μιχάλη.
Κάπου εκεί, είναι που η 7χρονη τότε εκδοχή μου, αποφασίζει αυτό που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο λατρεμένος μου Χρονης Μίσσιος. Πως ‘θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες. Έκθετος πάντα, ποτε ένθετος’.”
Γιάννης Μιλέος, γεννήθηκε το 1973, Ελεύθερος Επαγγελματίας
“Παρελθόν. Ένα ιστορικό απολίθωμα. Πως λέμε για το 1821, το 1940 ή τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία; Δεν απαντάει σε κανένα ερώτημά μου, σημερινό, και σε καμμία ανάγκη μου σημερινή. Το Πολυτεχνείο είναι το άδειο Σύνταγμα την Κυριακή που ψηφιζότανε η Πρόταση Μομφής.”
Μαρία Ζολώτα, γεννήθηκε το 1970, Δημόσιος Υπάλληλος
“Θα μπορούσα να νιώθω ένας από τους τυχερούς ανθρώπους, ακριβώς επειδή δεν βίωσα τα δεινά εκείνης της περιόδου. Άσε που πίστευα ότι οι αγώνες και οι αγωνιστές που θυσιάστηκαν ήταν αρκετοί, ώστε να ζω πλέον ελεύθερη και ελεύθερα.
Η γενιά μου δεν έμαθε τι θα πει στέρηση, έμαθε τι θα πει παροχή. Δεν έμαθε τι θα πει προσπάθεια κατάκτησης, έμαθε τι θα πει κεκτημένο. Και εν τέλει δεν είχε την τύχη να αναγκαστεί να κατανοήσει στην πραγματική του διάσταση το τρίπτυχο «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία».
Σαν ένα πεπρωμένο όμως, ακατανόητο σε όλους μας, εμείς οι άνθρωποι των δεδομένων ελευθεριών, καλούμαστε 40 χρόνια μετά, να αντιμετωπίσουμε ένα χρέος: Να επαναφέρουμε το σύνθημα στο κέντρο των αγώνων μας. Να διεκδικήσουμε τις δουλειές μας, να παλέψουμε για την ελευθερία στη σκέψη, να ασχοληθούμε με το συλλογικό συμφέρον. Το ατομικό πλέον περισσεύει.
Η παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου είναι το μοναδικό βέλος που διαθέτουμε. Ας το ρίξουμε όλοι προς τον ίδιο στόχο και αυτή τη φορά όπως τότε.”
Αγγελική Παπαβασιλείου, γεννήθηκε το 1962, Καθηγήτρια Λυκείου
“Γιά μένα είναι ένα παράδειγμα διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που εμπλέκονται με τη γνώση και με τη σκέψη, και θέλω τετοιου είδους Παιδεία, που θα φτιάχνει ανθρώπους, που θα σκέφτονται και που θα αντιδρούν στα κακώς κείμενα του συστήματος. Είμαστε 100% σε τέτοια φάση, όπου η Παιδεία παίζει το ρόλο της υπηρέτριας του συστήματος και οφείλουμε να αντιδράσουμε με οποιονδήποτε τρόπο”.
Σέργιος Βοΐλας, γεννήθηκε το 1970, Δημ.Υπάλληλος
“Το ποίημα της κόρης μου γιά την επέτειο σε δημόσιο νηπιαγωγείο. Ό,τι δηλαδή η κόρη μου πέντε χρονών πρέπει να αποστηθίζει.”
Αλεξία Πισσουρίου, γεννήθηκε το 1973, Οπτικός
“Με στεναχωρεί. Έγινε κάτι τότε, σημαντικό για τη δημοκρατία, για τους φοιτητές, γιά όλους. Με θλίβει που χάσαμε τελικά, όλη την ουσία της αντίστασης των ανθρώπων. Κατάφεραν να το ισοπεδώσουν αυτοί οι πέντε, οι δεκαπέντε, όσοι ήταν, που μπηκαν στη Βουλή. Το εξαργύρωσαν άγρια και χάσαμε όλη την ουσία. Τους υπόλοιπους; Που ήταν εκεί και δεν το ‘πούλησαν’, δεν τους έχουμε ακούσει ποτέ. Μόνο οι άλλοι ακούγονται. Ακόμα. Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου η πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δε μου λέει τίποτα.”
Ελένη Τάκου, γεννήθηκε το 1982, Ελεύθερος Επαγγελματίας
“Φτάνει πιά με τα Μνημόσυνα, ας κάνουμε και καμιά Γιορτή.”
Αναστασία Κυριτσοπούλου, γεννήθηκε το 1998, Μαθήτρια Α Λυκείου
“Εγω στην πορεία δεν πηγαίνω γι΄αυτό που έγινε τότε. Στην πορεία πάω γιά όσα γίνονται σήμερα. Τότε ο φασισμός είχε όνομα και ήξερες τι να πολεμήσεις. Ενώ τώρα τα πράγματα είναι πιο ασαφή και γίνονται όλα πιο παρασκηνιακά.”
Γράφει η Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου
Πηγή: toportal.gr
