Τι αξίζει πιο πολύ στη ζωή η επιτυχία ή η ευτυχία;

Πολλές φορές περιπλανιόμαστε σε αυτή την εφήμερη καθημερινότητα χωρίς νόημα και σκοπό. Από μικρά παιδιά, μας έχουν εντρυφήσει στη μελέτη της επιτυχίας. Να έχουμε συγκεκριμένες αντιλήψεις. Να μεγαλώσεις, να σπουδάσεις, να πετύχεις επαγγελματικά. Να βρεις κάποια δουλειά που θα σου αποφέρει κέρδος. Που δεν θα μείνεις ποτέ, εκτός επαγγέλματος. Που δεν θα φοβάσαι, μη σου χτυπήσει ποτέ την πόρτα η ανεργία. Θα ξέρεις, ότι θα μπορείς να γίνεις οικονομικά ανεξάρτητος, ότι θα τα βγάλεις πέρα και δεν θα γυρίσεις πίσω στο σπίτι των γονιών σου. Εν προκειμένω, να ανοίξουν οι δρόμοι σου σε μονοπάτια σταδιοδρομίας και υστεροφημίας αλλά μήπως και αλαζονείας;

Όλα αυτά, σε κάνουν έναν κυνικό άνθρωπο με ένα σκληρό προσωπείο, που τρέχει να προλάβει τη σκυτάλη της ζωής ,να διαδεχθεί, να προσπεράσει, να ανταγωνιστεί, να βγει άξιος  νικητής. Να παλεύει κι ακόμα αν χρειαστεί για να πετύχει, να περάσει πάνω κι από πτώματα.

Αναφέρεται πουθενά όμως, αν μέσα σε όλο αυτό έχεις κάποιο χαμόγελο; Μια κάποια ευτυχία; Αν είσαι χαρούμενος δημιουργώντας όλο αυτό στη ζωή σου;

Η ευτυχία δεν είναι να κερδίζεις πάντα αυτό που θέλεις, είναι να θέλεις κι αυτό που κερδίζεις, αυτό που αποκτάς με τόσο κόπο. Επίσης το ζητούμενο είναι, από πόσα πτώματα θα περάσεις για να καταφέρεις αυτό που θέλεις; Θα αφήσεις καθαρή και αγνή την καρδιά σου μέσα από όλη αυτή την διαδικασία; Θα μπορείς να κοιτάξεις τίμια και με καθαρή συνείδηση τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Κι αν αποτύχεις; Γιατί υπάρχει κι αυτή η περίπτωση, αυτό το ενδεχόμενο. Δεν έρχονται πάντα στη ζωή μας, μόνο επιτυχίες. Απλά να έχουμε το σθένος να τα αντιμετωπίσουμε, την δύναμη να μην τα παρατήσουμε. Να μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε, να συνεχίζουμε ακάθεκτοι, σε όσο ανυπέρβλητα εμπόδια βρεθούνε στην πορεία μας. Να ξέρεις να μάχεσαι με σκοπό αλλά να μην χάνεις και την ουσία της ζωής, να μην χάνεις τον εαυτό σου!

Τι αξίζει πιο πολύ στη ρημάδα τη ζωή η επιτυχία ή η ευτυχία; Μπορούνε να συνδυαστούν αυτά τα δύο;

Να ζει κανείς για να παλεύει ή να παραιτείται και να αφήνεται στη μοίρα του; Γιατί πρέπει να φτάνουμε στα άκρα; Ναι, με ισορροπία όλα μπορούν να γίνουν. Μην επιτρέπεις να χάνεις ποτέ τον εαυτό σου για κανέναν. Να ξέρεις να βάζεις όρια, μην αφήνοντας στην άκρη τις αρχές σου και τα όνειρα σου. Να προσπαθείς να πετύχεις, βάζοντας όλες σου τις δυνάμεις, όλη σου την προσπάθεια, για να μην γυρίσεις να πεις μια μέρα σε σένα με οίκτο , ότι μπορούσες και περισσότερο και αιωνίως να μετανιώνεις για τις επιδόσεις σου.

Εν κατακλείδι, αυτό είχε πει κι ο John Wooden (κορυφαίος προπονητής μπάσκετ 1910-2010).Επιτυχία είναι εκείνη η ψυχική ηρεμία που είναι άμεσο αποτέλεσμα ικανοποίησης στο γεγονός ότι έβαλες τον καλύτερο σου εαυτό, στη διαδικασία του να γίνεις ο καλύτερος σου εαυτός.