Θέλω, ακούς;

Μόνο σ΄ αγαπώ ήθελα να χαράξω
αυθόρμητα και αμοιβαία…
Όλα όσα δεν με φθάνουν, δεν υπάρχουν…
Ζορίζομαι αρκετά μου λες και νιώθω πνιγμένος
μέσα στις αμφιβολίες σου ξανά.
Κάθε αίσθηση, κάθε συναίσθηση που δεν μπορεί
να΄ αναπνεύσει μέσα σου την ξανά νιώθω…
-Νιώθω άσχημα ψυχικά μου λες,
μα ποτέ δεν με ρώτησες εγώ τι νιώθω,
μόνο εσένα πάντα ακούω να βγάζεις λυγμούς
από την ψυχή σου και να ματώνει
η δική μου δακρύζοντας γι΄ αυτά τα αμοιβαία
που δεν ήταν ποτέ τελικά…
-Θέλω μόνο να κλαίω φώναζες,
δεν έστησες ποτέ το αυτί σου ν΄ ακούσεις
τις κραυγές μου σε όλες τις σιωπές σου…
Δεν νοικιάστηκες μια στιγμή για τα δικά μου μάτια
που ήταν βουρκωμένα πάντα…
Μόνο ήθελα ν΄ αγγίζεις με τα χέρια σου
για να αισθανθείς όλη την ομορφιά της ψυχής μου
και του σώματός μου.
Μόνο τότε θα καταλάβαινες κάθε μου “λατρεύω”
ότι έβγαινε από την ψυχή μου…
Ίσως να πονάει, αλλά θέλω οι σκέψεις σου
να με αγγίζουν.
Θέλω, ακούς;
Ίσως να πονάει, αλλά θέλω,
θέλω, τα βράδια όταν φεύγει ο ήλιος
και παραδίδει την λάμψη του στο φεγγάρι
να μου λες καληνύχτα στο στόμα
και να σου ψιθυρίζω όλα τα σ΄ αγαπώ στο αυτί,
εκεί αγκαλιά και να σταματήσεις
να έχεις σωματική κατάποση,
παρά μονάχα έμενα μέσα σου…

Κωνσταντίνος Μήλιος (Kostantinos Milios) ®