Θαυμάζω…

Θαυμάζω εκείνη την αγάπη…
Που ο ένας αναπνέει
απ’ την ανάσα του άλλου,
που στην εισπνοή τον έχει…
και στην εκπνοή,
νομίζει πως τον χάνει.
Που στο αίμα τους κυλάει,
το είμαι μόνο για σένα,
σε κάθε κύτταρο, σε κάθε στάλα.
Που δεν αγαπούν φανταστικά,
αλλά αυτόν που έχουν δίπλα τους,
όπως είναι,
με ανιδιοτέλεια και σεβασμό,
χωρίς μεταλλάξεις.
Όχι μια αγάπη αγορά,
όπως θα επιθυμούσαν εκείνοι,
μια αγάπη στα δικά τους μέτρα.
Που δε χρειάστηκε
ποτέ να υπογράψουν,
πως δεν κάνουν λάθη,
πως δεν έχουν αδυναμίες,
πως είναι εύκολοι και βολικοί,
πως λένε πάντα ναι…
Που κλαίνε μαζί,
που γελούν μαζί,
που πέφτουν μαζί,
που σηκώνονται μαζί,
που ονειρεύονται μαζί,
που είναι δυο άνθρωποι γροθιά,
μια ακλόνητη δύναμη.
Σ’ αυτήν την αγάπη υποκλίνομαι…

Πάνος Γεωργίου