Θα με ψάχνεις σε κάθε γυναίκα που θα γνωρίζεις

Την κοιτάς που κάθεται δίπλα σου, ατσαλάκωτη κι άβουλη. Το ποτό της, κάτι μεταξύ αναψυκτικού κι ατολμίας, άθικτο, με τον πάγο να λιώνει, περιμένοντας μάταια κάποια ρουφηξιά, ένδειξη ζωής.

Τα χείλη της επτασφράγιστα, μα πάντοτε κυρτά σ’ ένα καθωσπρεπικό χαμόγελο. Η κοπέλα σου. Η καινούρια σου κοπέλα.

Ξαφνικά, θυμάσαι εκείνη την άλλη. Εκείνη που ρουφούσε λαίμαργα ποτό, καπνούς και κουβέντα. Εκείνη τη φωνακλού, που σιωπούσε μόνο στα μεγάλα και σημαντικά. Εκείνη που έκανε όλες τις άλλες κακοφορμισμένα είδωλα και καθρέφτες της απώλειάς της. Θυμάσαι εμένα.

Κι αυτή η θύμηση-βραχνάς θα σε κάνει να με ψάχνεις σε κάθε γυναίκα που γνωρίζεις. Θα ψάχνεις για πληθωρικά γέλια ανάμεσα σε πνιχτά χαχανητά, θα ψάχνεις τον αντίλογό μου σε μια συνεχή κατάφαση, θα ψάχνεις την υπερβολή μου σε μια μόνιμη τήρηση του άριστου μέτρου.

Θ’ αναζητάς τη μαγκιά μου σε κάθε οπισθοχώρησή της και θα νοσταλγείς την τρέλα μου σε κάθε της λογική. Θα ψάχνεις τις γεύσεις μου στις συνταγές της και θα ζητάς την ατάκα μου στα γλυκόλογά της. Θα γυρεύεις την κούρασή μου, που σ’ άφηνε σαν μικρό παιδί αποκαμωμένο απ’ το παιχνίδι και θα σε πνίγει η δικιά της, κούραση δυσβάσταχτη, χειρωνακτικής αγγαρείας.

Δε θα ξεχνιέσαι ποτέ στην αγκαλιά της, παρά μόνο θα θυμάσαι. Θα εκτονώνεσαι στη διακριτική, δευτεραγωνιστική της παρουσία στο κρεβάτι σου κι όταν γρήγορα συνέρχεσαι, πάλι, θα ψάχνεις εμένα.

Θα σου λείπει η μπογιά μου στον καθαρό τοίχο της. Θα ψάχνεις για επιτηδευμένες εντάσεις, σε μια αποστειρωμένη γαλήνη.

Θα ζητάς ξημερώματα μες στο καταμεσήμερο και καλοκαίρια στις χιονονιφάδες. Θα ζητάς την ποικιλία μου μέσα στην εξειδίκευσή της και τον αυτοσχεδιασμό μου στην προκαθορισμένη νόρμα της.

Θα πετάς καθετί δικό της χωρίς δεύτερες σκέψεις, για να κάνεις χώρο μόνο και μόνο για τις αναμνήσεις μου.

Λυπηρά αστείο να σου λείπουν όσα κάποτε δεν άντεχες, όσα πάσχιζες ν’ αλλάξω.

Θλιβερά παράλογο να σου λείπει το κάθε μου ελάττωμα. Κρίμα κι άδικο να ζητάς από μια άλλη να γίνει εγώ. Ίσως αυτή να ‘ναι μια κατάρα για όλα εκείνα που δε μου εκτίμησες στην ώρα τους.

Εκείνα -και ποτέ εγώ- ίσως ζητάνε ακόμα την εκδίκησή τους. Καμία ικανοποίηση δεν παίρνω απ’ αυτήν την ετεροχρονισμένη εμμονή, αν με ρωτάς.

Καθόλου δε χαίρεται ο εγωισμός μου απ’ αυτό σου το ψάξιμο του εαυτού μου σε κάθε νέα γνωριμία σου. Ίσα-ίσα, είναι τόσο μεγάλο αυτό το βάρος.

Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή pillowfights.gr