Τάσος Σωτηράκης”Ο “Άρης”είναι για μένα ένας ρόλος ζωής”

Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Άρης ,Τάσος Σωτηράκης μίλησε στη Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασιου για τον ρόλο του ,για την τέχνη του ηθοποιού που κατά τη γνώμη  του δεν έχει στεγανά και όρια αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια στο θέατρο.Ο Τάσος Σωτηράκης πιστευει ότι”
ειμαστε εργάτες της τέχνης σε μια φάμπρικα που δεν
αφήνει κανένα δικαίωμα”και προσπαθεί μόνο για το καλύτερο.

• “Ηθοποιός σημαίνει φως”. Τι σε τράβηξε σ’ αυτό το φως; Μ’ άλλα λόγια πως ξεκίνησε
η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;

Φως που δημιουργείται από αυτόν που μπορεί να ποιεί ήθος. Από αυτόν που μέσα από την τέχνη του και την πνευματικότητα του πλάθει έναν κόσμο που μπορεί να εκπαιδεύει.Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ. Φυσικά αυτό το πιστεύω δεν ήρθε από την αρχή. Προφανώς και όταν ξεκίνησα δεν είχα αυτό στο μυαλό μου.Αυτό που πάντα με μαγνήτιζε ήταν η σκηνή. Οι πρώτες μου, βέβαια, επαφές με τη σκηνή ήταν ως
μουσικός. Αλλά ποτέ δε μου έφτανε. Ήθελα κάτι παραπάνω. Σε πρώτο επίπεδο αυτό το παιχνίδι εναλλαγής ρόλων ή το να κάνεις κάποιον άλλον, όπως λέει πολύς κόσμος, το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον. Έτσι πήρα την απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου πρώτα σε ερασιτεχνικό επίπεδο
και μετά να μπω σε μια δραματική σχολή.
Η σχολή, όπως ήταν φυσικό, μου έδειξε πολλά περισσότερα από ό,τι είχα εγώ στο μυαλό μου.Ξαφνικά άνοιξε μπροστά μου ένας κόσμος που είχε να κάνει με όλες τις τέχνες. Ανακάλυψα πράγματα που δε γνωριζα. Φυσικά οι σπουδες στην μουσική έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά υπήρχαν τόσα άλλα που δε γνώριζα και είχα την ευκαιρία να αρχίσω να μαθαίνω προσπαθώντας μέχρι και σήμερα να φτάσω σε αυτό το φως. Η τέχνη του ηθοποιού δεν έχει ούτε στεγανά ούτε όρια. Όσο ανοιχτός είσαι σε αυτό
που σου προσφέρει η ζωή και η κοινωνία, όσο έχεις πίστη στον εαυτό σου και θέληση για μάθηση,τόσο θα φτάνεις στην πνευματικότητα αυτής της λάμψης που προκαλεί το “ποιείν ήθος”. Δημιουργώ
χαρακτήρα. Όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και για τη ζωή την ίδια.

• Φέτος είσαι ο πρωταγωνιστής της θεατρικής παράστασης “Άρης”. Ένα έργο της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.
Ο Άρης ξεκίνησε το ταξίδι του τον Οκτώβριο που μας πέρασε και μετά από 105 παραστασεις και το αναγκαίο διάλειμμα του καλοκαιριού ξεκινάμε τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων. Η αρχή γίνεται με κάποιες παραστάσεις εκτός Αττικής για να επιστρέψουμε, πάλι, από αρχές Οκτώβρη στη βάση μας.Τον Τεχνοχώρο Cartel στον Βοτανικό.Τι μπορεί να πρωτοπεί κανείς για τον Άρη; Είτε τον μισεί, είτε τον αγαπάει δε γίνεται αν είναι να πει δυο κουβέντες γι’ αυτόν να μην του προκαλεί δεός και πάθος.
Αυτός ο ρόλος θεωρώ, αν και νωρίς, ότι είναι ρόλος ζωής. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μετά από πολλές συζητήσεις με την Σοφία η αρχική ιδέα πήρε σάρκα και οστά. Ήταν μια πρόταση που είχα κάνει εγώ στη Σοφία. Ήθελα πολύ να παίξω τον Άρη. Να ανέβει αυτή η ισχυρή προσωπικότητα της
νεότερης Ελληνικής ιστορίας στη σκηνή. Τελικά το έργο γράφτηκε και ήρθε η σειρά να βρεθεί αυτός που θα το σκηνοθετούσε.. Ο Βασίλης το πίστεψε και το ζωντάνεψε με τον καλύτερο τρόπο. Γενικά η χημεία, η αγάπη και η αφοσίωση όλων των συντελεστων της παράστασης είναι αυτό που την έχει
κατατάξει εκεί που την έχει καταταξει.
Πριν ακόμα γραφτεί το έργο είχα αρχίσει να μελετάω τον Άρη. Ποιος ήταν και πως έδρασε. Ποια ήταν τα πιστεύω του. Πως ήταν σαν άνθρωπος. Πως αντιμετώπιζε τις απίστευτα γρηγορα κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στην Έλλάδα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Πως και γιατί πήρε τις αποφάσεις που πήρε. Την κόντρα του με το ΚΚΕ. Στοιχεία που συνθέτουν, όπως έχω ξαναπεί, έναν ήρωα- άνθρωπο που έζησε και που δεν είναι κάποιος ήρωας της φαντασίας ενός συγγραφέα. Εκεί
πιστεύω έγκειται και η δυσκολία του ρόλου.

• Ήταν δύσκολο να μπεις στον ρόλο του Άρη; Είναι ένας ήρωας που δοξάστηκε και κατηγορήθηκε.

Τον Άρη τον αντιμετωπίσαμε κι εγώ και ο Βασίλης όπως θα αντιμετωπίζαμε τον οποιοδήποτε ρόλο.Το μεγαλείο του Άρη είναι ορισμένο από τον ίδιο. Αυτό που μας ενδιέφερε από την αρχή ήταν να δείξουμε το ανθρώπινο πρόσωπο μιας προσωπικότητας που οι αστικοί μύθοι τον κάνουν να φαίνεται εξωπραγματικός. Ο Θανάσης Κλάρας ήταν ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος σαν κι εμάς. Με τα πάθη
του, με τα καλά του και τα άσχημά του. Πονούσε, χαιρόταν λυπόταν, νευρίαζε όπως όλοι μας. Αυτό είναι που πρέπει να ιντριγκάρει έναν ηθοποίο. Οπότε μας ενδιέφερε πως ο προσωπικός του και
κοινωνικός του αγώνας, η προσωπική και κοινωνική του επανάσταση εξωτερικευόταν. Τι αισθανόταν; Πως το ζούσε; Ποια ήταν η σχέση του με τους συντρόφους του και με την οικογένειά
του; Ποια η σχέση του με τους εχθρούς του; Πάντα σε ανθρώπινο επίπεδο. Όλα αυτά βέβαια μέσα από τον Τάσο. Γιατί ο Άρης δε μας άφησε κανενα ημερολόγιο για να ξέρουμε περισσότερα για αυτόν.
Δεν ξέρουμε καν τη φωνή του. Ξέρουμε και δεν ξέρουμε. Όσο σκάλιζα τον Άρη, άλλο τόσο σκάλιζα και τον Τάσο. Όσο μάθαινα τον Άρη άλλο τόσο μάθαινα και τον εαυτό μου. Υπήρχαν και υπάρχουν στιγμές στις παραστάσεις που γίνεται βαθειά βιωματικό. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν είναι δύσκολο.
Φυσικά και είναι δύσκολο. Εκτός από το γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο παίζω και έναν ρόλο που όπως είπατε δοξάστηκε και κατηγορήθηκε. Δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη. Είναι ένα σκωτσέζικο ντους από την αρχή μέχρι το τέλος. Δε θα μπορούσε λοιπόν να είναι μια απλή αφήγηση.Αυτό ναι, θα μείωνε το μεγαλείο του ήρωα. Ενός ήρωα που ήξερε να δρα.

• Ο μονόλογος είναι δύσκολο είδος θεάτρου. Ειδικά ένας αντρικός μονόλογος. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι μοναδική εμπειρία το να είσαι μόνος σου επάνω στη σκηνή. Είναι σαν τον κολυμβητή μεγάλων αποστάσεων. Έχω υπάρξει κολυμβητής και το συναίσθημα είναι σχεδόν ίδιο. Όταν κολυμπάς μόνος σου στην πισίνα αποκόπτεσαι από τον έξω κόσμο. Δημιουργείς έναν δικό σου. Έχεις να αναμετρηθείς περισσότερο με τις δικές σου αντοχές παρά με των άλλων αθλητών.
Είσαι εσύ και ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που για όσο διαρκεί ο αγώνας δεν μπορεί να μπει κάνεις.Βέβαια την πιο σωστή φράση την είπε ο Βασίλης κατα την διάρκεια των δοκιμών. Ότι ουσιαστικά δεν είναι μονόλογος αλλά μοναχόλογος. Μπορεί να είναι μόνο ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή αλλά ο κόσμος που ζωντανεύει δεν αφήνει ούτε τον ίδιο ούτε τον θεατή να αισθάνεται μόνος του. Αν και πρώτη φορά σε αυτό το είδος θεάτρου αισθάνομαι ευλογημένος που κατάφερα να το κάνω και θα το
ξαναέκανα.Όσον αφορά αυτό που είπατε “ειδικά ένας αντρικός μονόλογος” δεν πιστεύω ότι ένας αντρικός
μονόλογος είναι πιο δύσκολος από έναν γυναικείο. Από μόνο του αυτό το είδος είναι δύσκολο. Αν ψάξουμε θα βρούμε εκατοντάδες γυναικείους ρολους, πρόσωπα που έζησαν πραγματικά που δεν είναι
καθόλου εύκολο να ανέβουν στο θέατρο. Γιατί να είναι δύσκολος ό Άρης και να μην είναι εξίσου δύσκολη η Simone Segouin; Πιστεύω πως είναι θέμα προσέγγισης και όχι φύλου.

• Είσαι της πρόβας ή της παράστασης;

Για να τρυγίσεις πρεπει να σπείρεις.
Οι δοκιμές είναι για μένα ότι πιο όμορφο στο θέατρο. Ειδικά αν συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχετε κοινό όραμα και στόχο. Αυτή η διαδρομή που από ρίζα μεγαλώνει και γίνεται δέντρο με αναρίθμητα κλαδιά είναι αυτή που σε κάνει να απολαμβάνεις την κάθε παράσταση. Είμαι και των δύο. Γιατί μετά τις δοκιμές ξεκινάει μια άλλη διαδρομή όπου τα δέντρα πολλαπλασιάζονται.
• Είσαι μουσικοσυνθέτης και μάλιστα με διακρίσεις. Η μουσική πόσο σε βοήθησε στο θέατρο;

Η μουσική είναι αυτή που με έβαλε στο θέατρο. Το ότι είμαι μουσικός έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον να παίξω σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις. Όσο περισσότερα εφόδια έχεις τόσο καλύτερο για το
θέατρο. Η μουσική δεν είναι μόνο νότες και τραγούδια. Είναι μελωδία, αρμονία, ρυθμολογία, ιστορία και πολλά άλλα. Είναι μια τέχνη που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία. Η πειθαρχία είναι απαραίτητη σε κάθε μορφή τέχνης. Φανταστείτε λοιπόν στο θέατρο που εμπεριέχει όλες τις τέχνες.Για μένα είναι ευτυχία όταν μπορώ να συμμετέχω σε μια παράσταση και με τις δύο μου ιδιότητες,
γιατι η μουσική με κάνει να βλέπω τον ρόλο και το έργο και από την άλλη μεριά. Από την πλευρά του θεατη. Δυστυχώς το βάρος του ρόλου του Άρη δε με άφησε να ασχοληθώ και με τη μουσική της παράστασης, αλλά ήταν για καλό. Η μουσική των Villagers of Ioannina city και το τραγούδι Αρης σε
μελοποίηση και ερμηνεία της Ερωφίλης έδεσαν απόλυτα και ιδανικά με την παράσταση.

• Τι τροφοδοτεί τη δημιουργικότητά σου;

Η ζωή. Οι άνθρωποί μου.

• Οι κριτικές για τον Άρη είναι εξαιρετικές! Πως αισθάνθηκε ο Τάσος; Ένιωσες ότι ανέβηκε ψηλά ο πήχης;

Η αγάπη του κόσμου είναι μοναδική. Έχουμε ζήσει όλοι οι συντελεστές υπέροχες στιγμές. Πολλές φορές δεν ξέρουμε πως να διαχειριστούμε όλο αυτό που μας προσφέρει ο κόσμος. Σίγουρα αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε τις παραστάσεις με την ίδια χαρά και με το ίδιο κέφι που ξεκινήσαμε.
Όπως καταλαβαίνετε και σε προσωπικό επίπεδο όλο αυτό είναι εξαιρετικά όμορφο. Το απολαμβάνω και χαίρομαι πραγματικά που μπορούμε να προσφέρουμε μέσα από την τέχνη μας.Ο πήχης ανέβηκε. Ανέβηκε πολύ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τον ανεβάσαμε όλοι μάζι. Ως ομάδα. Ο καθένας από εμάς έβαλε τον καλυτερό του εαυτό και πιστεύω ότι βγήκαμε κερδισμένοι.
Τώρα μη με ρωτήσετε για το μετά….Άλλωστε ο πήχης είναι για να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά!

• Δράμα ή κωμωδία προτιμάς;

Το κάθε ένα έχει την ομορφιά του. Μου αρέσουν και τα δύο. Προς το παρόν λόγω Άρη κλίνω προς το δράμα.
• Πως βλέπεις τη ζωή του ηθοποιού σήμερα στην Ελλάδα;

Τίποτα δεν είναι εύκολο. Αλλά και πότε ήταν; Το θέατρο ως θέαμα έχει άνοδο. Ο κόσμος βλέπει
θέατρο. Όσο καλό κι αν είναι όμως αυτό άλλο τόσο δύσκολα είναι τα πράγματα με τις αμοιβές των ηθοποιών.Ένας νέος άνθρωπος που θέλει να ασχοληθεί πλέον με την υποκριτική τέχνη πρεπει να ζυγίσει καλά το γεγονός ότι δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει από αυτό το επάγγελμα. Το τονίζω. Επάγγελμα. Δεν είμαστε χομπίστες. Δεν κάνουμε το κέφι μας. Είναι ένα επάγγελμα για το οποίο έχουμε φτύσει αίμα στις δραματικές σχολές. Η σπουδή για να γίνεις ηθοποιός δεν είναι εύκολη και απαιτεί πολύ χρονο και χρήμα. Έπειτα χρειάζεται συνεχώς άσκηση και διάβασμα. Η υποκριτική είναι πρωταθλητισμός.
Το ότι κάποιος αποφασίζει να ασχοληθεί με το ακρόαμα – θέαμα δε σημαίνει ότι όλα είναι φρου φρου και αρώματα και μαζεύει τα χιλιάρικα με τις σακούλες. Μπορεί να υπήρξε μια τέτοια περίοδος, αλλά όχι πια. Παρά τις δυσκολίες αυτό που έχω να πω είναι ότι χωρίς πίστη και αγώνα δε γίνεται να προχωρήσεις. Αυτό συμβαίνει σε όλους του κλάδους. Ένας λόγος περισσότερο για ένα επάγγελμα σαν το δικό μας που δε δίνει καμία σταθερότητα. Είμαστε εργάτες της τέχνης σε μια φάμπρικα που δεν
αφήνει κανένα δικαίωμα. Τα δικαίωματα όμως διεκδικούνται. Πιστεύω ότι με υπομονή και πίστη έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για όλους μας. Από εκει και πέρα είναι θέμα διαχείρισης. Όσο σεβόμαστε εμείς τον εαυτό μας, άλλο τόσο θα μας σέβονται και οι άλλοι.

• Πως είναι να αφήνεις στα καμαρίνια κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα για να βγεις στο κοινό;

Τις αφήνεις τις σκέψεις; Δεν είμαι βέβαιος ακόμα.Τα αφήνεις τα συναισθήματα; Είναι πολύπλοκο.Ποιος ανεβαίνει στη σκηνή; Ο ρόλος μόνος του ή ο ρόλος μέσα από από τον ηθοποιό; Πιστεύω πως ο ηθοποιός λειτουργεί όπως κάθε άλλος άνθρωπος στη δουλειά του. Κουβαλώντας όλη του την καθημερινότητα. ‘Οπως λοιπόν συγκεντρώνεται ένας χειρουργός για να χειρουργήσει ή ένας μαραγκός να πλανάρει ένα ντουλάπι, έτσι και ο ηθοποιός συγκεντρώνεται για να παίξει. Όλοι πρέπει
να αποδώσουν στο αντικειμενό τους τα μέγιστα, αλλιώς ο ασθενής θα πεθάνει και ο μαραγκός θα κόψει το χέρι του.
Η μόνη μας διαφορά είναι οτι εμείς εχουμε μάθει να εκθέτουμε τον εαυτό μας και ότι γίνεται, γίνεται μονο για μια στιγμή και αυτή μπροστά σε κοινό.Από την άλλη αν αφήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο καμαρίνι το σώμα μου θα είναι
νεκρό. Πως θα παίξω;

• Τι σε γοητεύει σε μια ερμηνεία;

Η αλήθεια του ηθοποιού. Να με παρασύρει μαζί του. Με μαγεύει η ικανότητα του ηθοποιού που θα με ταξιδέψει, που θα με βάλει στον κόσμο του και μετά το τέλος ακόμα, θα έχω τροφή για σκέψη.

• Τι επιθυμείς για το μέλλον; Έχεις την προσμονή συγκεκριμένων ρόλων;

Σίγουρα επιθυμώ να πάει ο Άρης όσο καλύτερα γίνεται και να δει την παράσταση ακόμα περισσότερος κόσμος. Είναι ένας κύκλος που ακόμα έχει πολύ χρόνο μπροστά του για να κλείσει.Φυσικά και εχω την προσμονή να παίξω κι άλλους ρόλους. Θα ήθελα πολύ να παίξω τον Κρέοντα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Είναι ένα κείμενο που με ακολουθεί από τότε που ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα ως ηθοποιός. Γενικά θαυμάζω τον λόγο του Σοφοκλή. Αλλά και ρόλους από το παγκόσμιο θέατρο.
Πάνω από όλα να είμαστε καλά και όπως λέω….Όλα θα γίνουν!

Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασιου