Τα τσαλακωμένα χαρτιά: Το κόλπο με το οποίο αυτή η μαμά κατάφερε να σταματήσει τους καβγάδες των παιδιών της
Η γνώση που μεταφέρεται από γονιό σε γονιό είναι η πιο σημαντική, γιατί προέρχεται μέσα από την εμπειρία και την καθημερινότητά τους με τα παιδιά. Όταν λοιπόν διαβάζουμε πώς κάποιοι γονείς καταφέρνουν να περάσουν στα παιδιά τους αξίες που θα βοηθήσουν στις μεταξύ τους σχέσεις, ειδικά μάλιστα αν πρόκειται για αδέρφια, πιστεύουμε ότι πρέπει να το μοιραστούμε μαζί σας.
Η μαμά που κρύβεται πίσω από την ιδέα των «τσαλακωμένων χαρτιών» κοινοποίησε στο blog της τον τρόπο με τον οποίο μίλησε στις κόρες της για το πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Τους απέδειξε πολύ απλά ότι η φράση «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» είναι πέρα για πέρα αληθινή. Φέρνοντας τις κόρες της αντιμέτωπες με τα συναισθήματά τους, τους μίλησε για την αξία του σεβασμού και κατάφερε να σταματήσει (επιτέλους!) τους καβγάδες μεταξύ τους.
«Έδωσα στις κόρες μου από ένα κενό λευκό κομμάτι χαρτί και τους είπα να γράψουν πώς θέλουν να τους φέρονται οι άλλοι.
Για να τις βοηθήσω, τους είπα ν’ αρχίσουν με φράσεις, όπως “Θέλω οι άλλοι να…” και “Πρέπει να μου φέρονται…”
Στο τέλος, αντάλλαξαν τα χαρτιά και διάβασαν δυνατά πώς νιώθει η καθεμιά. Τότε, τις ρώτησα “Καταλαβαίνεις πώς θέλει η αδερφή σου να της φέρονται;”. Και οι δύο κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. “Τώρα πείτε ‘δεν με νοιάζει’ και τσαλακώστε με τα χέρια σας το χαρτί στο οποίο έγραψε η αδερφή σας.”
Και οι δύο με κοίταξαν έκπληκτες και σοκαρισμένες που τους ζήτησα να κάνουν κάτι τέτοιο σε αυτά που είχε γράψει η αδερφή τους.
Αλλά τελικά έκαναν και οι δύο αυτό που τους είπα και τους εξήγησα: “Όταν μιλάς άσχημα και εννοείς τα κακά πράγματα που λες στους άλλους, είναι ακριβώς το ίδιο όπως το να παίρνεις τα συναισθήματά τους και να τα τσαλακώνεις.”
Με τα τσαλακωμένα χαρτιά να είναι ακόμα μέσα στα χέρια τους, τις ρώτησα: “Πώς το διορθώνουμε; Τι κάνουμε αφού πληγώσουμε τα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου;”
Η 7 ετών κόρη μου απάντησε: “Λέμε συγγνώμη”.
“Σωστά, προσπαθούμε να το διορθώσουμε λέγοντας συγγνώμη και δείχνοντας στον άλλον αγάπη και στοργή. Επομένως, πώς θα φτιάξετε τώρα η καθεμιά το χαρτί της αδερφής της;”
“Θα το ισιώσουμε”, απάντησε πάλι.
“Ξεκινήστε”, τους είπα. Οι κόρες μου γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να ισιώσουν το χαρτί και να το κάνουν όπως ήταν πριν. Όσο και να προσπαθούσαν, οι ζάρες από το τσαλάκωμα δεν έφευγαν.
Και όσο προσπαθούσαν να διορθώσουν τα λόγια της αδερφής τους και τα συναισθήματα που της πλήγωσαν, είδαν πόσο σκληρό ήταν αυτό που είχαν κάνει. Το ίδιο γίνεται και με τα πραγματικά συναισθήματα.
Όσο κι αν προσπαθείς να απαλύνεις τον πόνο, τα σημάδια του πάντα παραμένουν. Ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν πεις, αν “τσαλακώσεις” τα συναισθήματα ενός άλλου ατόμου, τα σημάδια θα είναι πάντα εκεί.
Αφού μιλήσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεσαι για τα συναισθήματα των άλλων, τους έκανα μια τελευταία ερώτηση: “Τι γίνεται αν τσαλακώσεις πολλές φορές το χαρτί και προσπαθείς να το ισιώσεις άλλες τόσες;”
Η 9χρονη κόρη μου απάντησε με δυο κουβέντες: “Θα σκιστεί”.
Και είχε δίκιο, το χαρτί που θα τσαλακωθεί και θα προσπαθήσεις να ισιώσεις τόσες φορές, στη συνέχεια θα γίνει πολύ λεπτό και αδύναμο, θα σκιστεί και μετά η ζημιά δεν θα μπορεί να διορθωθεί. Όταν φέρεσαι υποτιμητικά στους ανθρώπους δίπλα σου και τους πληγώνεις για πολύ καιρό και εκείνοι κάποια στιγμή θα σπάσουν.»
Πηγές: thestir.cafemom.com, facebook/Beyond Momying, http://www.mama365.gr
