Στα 45 δεν μετράει τι θα πει ο κόσμος για σένα, αλλά τι θα τους πεις εσύ. «

Φτάνοντας στα σαράντα πέντε αντιλαμβάνομαι ό,τι δεν μπορώ να αρέσω σε όλους. Πράγμα το οποίο δεν έχει τόση σημασία τώρα, όσο θα είχε πριν λίγα χρόνια. Όχι από αντίδραση, αλλά από θέση ζωής.

Ε ναι λοιπόν, δεν με νοιάζει. Και ούτε θέλω να αρέσω σε όλους. Θα καταντούσα βαρετή και προβλέψιμη. Θα ήμουνα μια θλιμμένη μαριονέτα στα χέρια όλων. Δεν θα δεχόμουν ποτέ να αρέσω σε όλους.

Πότε μου δεν ήμουν παρέα με τους συνηθισμένους και τους ανθρώπους κουτάκια. Πάντα ήμουνα με τους άλλους. Εκείνους που είναι λίγο τρελοί, λίγο αλλοπαρμένοι, λίγο ρομαντικοί, λίγο μοναχικοί. Που κοιτάζαμε ο ένας την ψυχή του άλλου και όχι την φορεσιά του. Που κρατιόμασταν από το χέρι, μην πέσουμε και πονέσουμε, όχι για να έχουμε κάποιον κοντά μας από ανάγκη. Που τρώγαμε από το ίδιο πιάτο και αφήναμε την τελευταία μπουκιά από ντροπή. Που δεν βγήκαμε ποτέ ο ένας μπροστά από τον άλλον, αλλά περπατούσαμε παράλληλα. Με εκείνους ήμουνα.

Ας μην αρέσω λοιπόν σε όλους γιατί και εμένα δεν μου αρέσουν όλοι.

Είμαι επιλεκτικά ομιλητική, είμαι ηθελημένα μοναχική, βγαίνω μονάχα με όσους γουστάρω πολύ και ξαπλώνω με όποιον τρελαίνει το μυαλό μου, πριν από το σώμα μου.

Είμαι βέβαιη ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι έρωτες που παντρεύονται, αλλά μεγάλοι έρωτες που μπαίνουν στο συρτάρι της ψυχής για πάντα. Η ζωή συνεχίζεται και περνάει με έναν άνθρωπο που θα έχεις αφοσίωση, αγάπη και γαλήνη, όχι τρικυμία στην καρδιά.

Τώρα πιά δεν πιστεύω στις καλές νεράιδες, αλλά στις κακές μάγισσες. Αποφεύγω τα κουτσομπολιά, τα πολλά λόγια μου κάνουν μόνο κακό.

Το τηλέφωνο μου το σηκώνω σε ελάχιστα άτομα όπως και την πόρτα μου την ανοίγω επιλεκτικά σε μερικούς. Με αφήνει αδιάφορη να βγω με μια μεγάλη παρέα, προτιμώ να πηγαίνω σε όμορφα μέρη να ακούω τον άλλον να τον αφουγγράζομαι, να τον νιώθω. Η ποσότητα δεν μου λέει τίποτα, η ποιότητα με κερδίζει.

Λέω όχι πιο συχνά, λέω δεν θέλω, λέω δεν μου αρέσει. Αντικατέστησα με ένα τεράστιο Όχι, το αιώνιο Ναι σε όλους, που εγνεφα ή έλεγα, για να μην τους πλήγωσει η άρνηση μου.

Λάθος μου, δεν τους πληγώνει. Τους κάνει καλύτερους και πιο προσεκτικόυς την επόμενη φορά.

Και συγχωρώ. Συγχωρώ γιατί τώρα πια έχω θέση στην καρδιά μου και μπορώ. Θέλω να αφήνω κάθε κακιά πίσω μου και να πορεύομαι με νέους ανθρώπους και καινούργιες φλέβες. Δεν μπορώ τις ρυτίδες και την τοξικότητα. Την γκρίνια και την μιζέρια. Φεύγω από την πολυκοσμία και κοιτάω την θάλασσα, γιατί φροντίζω την ψυχή μου και όχι την εικόνα μου προς τα έξω.

Φτάνοντας στα σαράντα πέντε, αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλω να παίζει ο χρόνος μαζί μου, αλλά θα παίζω εγώ μαζί του.

Και ας πούνε ότι θέλουνε, όποιος θέλει και όπως θέλει.

Πολύ απλά δεν με νοιάζει.

Τελικά κανένας ποτέ δεν έμαθε την απάντηση, σε εκείνο το περιβόητο, Τι θα πει ο κόσμος, εγώ θα κάτσω να βγάλω την άκρη;

 metaximas.gr