Σώπα ψυχή μου

Σώπα ψυχή μου και στο κύμα αφέσου.
Μη τρέμεις τη δύνη που αγγίζει την άβυσσο
Οι βράχοι μόνο πρέπει να φοβούνται
Εσύ με το βάρος του φτερού
Μόνο ψηλά μπορείς να πας.
Μη σε τρομάζει να βραχείς,
Ο ήλιος θα στεγνώσει όλη την αντάρα
από πάνω σου
Και το ξερό αλάτι που θα μείνει θα γιατρέψει
τις πληγές.
Τον άνεμο μόνο να προσέχεις.
Εκείνος που λυσσομανά και τη δυνη
δημιούργησε από δική του αλαζονεία,
Εκείνος μπορεί να σε πάει σε παραδεισους μαγικούς
Μα και σε μέρη νεκρά από ζωή και χρόνο.
Στη δύνη πέσε, ζήσε την καταραμένη
της αιωνιότητα
Ξανά και ξανά και ξανά
Και το σώμα σου ξέπλυνε από το μόνο
αμάρτημα που κουβαλάς,
Ότι σου μίλαγαν για αγάπη,
μα δε σε δίδαξαν ποτέ να αγαπάς.
Κι όταν την τρικυμία γαληνέψεις από τα μέσα σου
Τα πελάγη θα σε περιμένουν για τα επόμενα ταξίδια
Σε κύκλο Ένα, νεογέννητο, αιώνιο και ατέρμονο.

Μήλιου Κυριακή