που ταυτοχρόνως με επηρεάζει άμεσα, όμως πιστεύω ότι μάλλον είναι η κατάλληλη στιγμή. Η

κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε κάποιοι να συνειδητοποιήσουν τι έχουν, και κάποιοι άλλοι να πάρουν δύναμη. Σιωπηλοί ήρωες. Διάλεξα επίτηδες αυτόν τον τίτλο. Όμως αντιπροσωπεύει πλήρως μια σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι ήρωες μας.

Είμαι στην ηλικία των 22 ετών. Από πολύ μικρή ηλικία και συγκεκριμένα από έντεκα χρονών είχα την ατυχία να έχω συνεχή και διαρκή επαφή με νοσοκομεία και αυτό γιατί η μητέρα μου από τότε παλεύει με τον καρκίνο.

Έντεκα χρόνια… Έντεκα ολόκληρα χρόνια… Η μίση μου ζωή…

Δυστυχώς ή ευτυχώς έχω περισσότερες στιγμές να θυμάμαι τη μητέρα μου σε νοσοκομεία παρά σε στιγμές χαλάρωσης. Και αυτό γιατί όταν ο περισσότερος κόσμος πήγαινε είτε στο γραφείο, είτε για διακοπές, είτε για έναν καφέ, είτε ακόμη και για έναν περίπατο, εμείς βρισκόμασταν σε νοσοκομείο. Χειρουργεία, ακτινοβολίες, ξανά χειρουργεία, χημειοθεραπείες και ξανά χειρουργεία και ξανά χημειοθεραπείες και ξανά ακτινοβολίες και ξανά χημειοθεραπείες. Ξανά… και ξανά… και ξανά… Συν όλο τον ψυχολογικό φόρτο, τις άπειρες εξετάσεις και τις αναμονές για τα αποτελέσματα που φάνταζαν αιώνιες.

Ο λόγος που γράφω για αυτό το θέμα δεν είναι για να μιλήσω για το αν είναι δίκαιο ή για την ατυχία ούτε αντίστοιχες υποθέσεις σχετικά με την τύχη και την μοίρα. Άλλα για τη δύναμη που χρειάζεται για να παλέψουμε με τη ζωή.

Από έντεκα χρονών, έχω έναν σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου, την μητέρα μου, στη καθημερινότητά μου, στο σπίτι μου, να δίνει μία σκληρή μάχη για τη ζωή, για να μην αφήσει τα παιδιά της ορφανά και τον άντρα της χήρο. Έντεκα ολόκληρα χρόνια συνεχώς η ίδια ιστορία, όμως δυστυχώς, χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να καταλάβω ακόμη κι εγώ την αξία της ζωής και τη δύναμη που η μητέρα μου έχει.

Στη θέση της δε θα είχα αντέξει, όπως και πολλοί από εμάς που ήδη έφυγαν από τη ζωή στα πρώτα χρόνια ή ακόμη και στους πρώτους μήνες που ανακάλυψαν ότι έχουν καρκίνο. Δε θα προσπαθούσα τόσο πολύ γιατί ο φόβος και η κατάθλιψη θα με είχε πάρει από κάτω με αποτέλεσμα να κερδίσουν και να μου αφαιρέσουν τη ζωή. Όμως εκείνη προσπαθεί… Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει και προσπαθεί, για να ζήσει λίγες ακόμη στιγμές, με τον άντρα της και τα παιδιά της. Να είναι δίπλα τους. Να τους δει να κλαίνε, να γελάνε, να τους φωνάξει, να τα συμβουλέψει, να τα βοηθήσει. Όπως και αν είναι οι σχέσεις τους, εκείνη παλεύει κάθε μέρα.

Τα βάζει με τον ίδιο της τον εαυτό. Με τους φόβους της. Φόβους που όλοι οι υπόλοιποι σε λιγότερο σημαντικά προβλήματα γκρινιάζουμε, τα παρατάμε, πέφτουμε σε κατάθλιψη, στεναχωριόμαστε, βάζουμε τέλος στη ζωή μας. Εκείνη όμως, το παλεύει. Και πολλοί άλλοι. Είναι ένας ήρωας. Είναι όλοι τους ήρωες. Μικροί σιωπηλοί ήρωες που παλεύουν για κάτι που όλοι μας θεωρούμε δεδομένο. Τη ζωή. Για να ζήσουν ακόμη μία μέρα, ακόμη ένα μήνα, ακόμη ένα καλοκαίρι. Και τα καταφέρνει. Έζησε στιγμές που άλλοι δεν τα κατάφεραν γιατί έφυγαν νωρίτερα. Πρόλαβε να δει τρία υπέροχα εγγόνια, να παίξει μαζί τους, να κοιμηθεί μαζί τους, να ζήσει μαζί τους. Έκανε ταξίδια, έζησε λύπες, χαρές και άλλες στιγμές της ζωής. Στιγμές που δε θα τις είχε ζήσει αν δεν μάχονταν. Στιγμές που τα εγγόνια της δε θα είχαν ζήσει μαζί της, ίσως να μην την γνώριζαν. Και εμείς επίσης.

Πριν βάλεις τέλος στη ζωή σου λοιπόν, πριν γίνεις απλά ένας δειλός και στεναχωρήσεις όλους εκείνους που σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα, πριν κάτσεις στο κρεβάτι σου κλαίγοντας και σπαταλώντας τις μέρες σου βλέποντας σειρές στο Netflix, κάνε μία ψυχοθεραπεία πηγαίνοντας σε ένα θάλαμο χημειοθεραπειών. Τότε και μόνο τότε θα καταλάβεις την αξία της ζωής, και θα νιώσεις τυχερός. Γιατί εκεί μέσα θα δεις μεγάλους και μικρούς ανθρώπους να παλεύουν με τον μεγαλύτερο εχθρό τους, τον καρκίνο. Γιατί θα δεις παιδάκια που δεν έχουν κλείσει τα πέντε χωρίς μαλλάκια στο κεφάλι τους, να κρατάνε το χέρι των γονιών τους και να περπατάνε με το ζόρι προς το θάλαμο για να κάνουν την επόμενη θεραπεία. Γιατί θα δεις νέες γυναίκες που ο καρκίνος στον τράχηλο της μήτρας τους οδήγησε σε μια ολική αφαίρεση γενετικών οργάνων που τους αφαιρεί την ικανότητα να κάνουν παιδιά. Γιατί θα δεις τι πραγματικά είναι να έχεις πρόβλημα.

Το να σε αφήσει το αγόρι σου δεν είναι λόγος να πέσεις σε κατάθλιψη. Το ότι τσακώθηκες στη δουλειά επίσης. Δεν υπάρχουν λόγοι να πέσεις σε κατάθλιψη για το οτιδήποτε και αν συμβεί. Και αν ποτέ νιώσεις ότι η ζωή σου τελείωσε, πήγαινε να δεις τους σιωπηλούς ήρωες. Να δεις πώς ζουν. Πώς υποφέρουν σωματικά, από τα χιλιάδες χημικά που μπαίνουν στον οργανισμό τους, από τους εμετούς που για βδομάδες κάνουν μέχρι να φύγουν από πάνω τους. Από τις μέρες που παιρνάνε στο κρεβάτι όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Γιατί έχουν όνειρα. Και παλεύουν για αυτά.

Γιατί η μανούλα μου όλα αυτά τα χρόνια ήθελε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, ήθελε ηρεμία, ήθελε να δει τα παιδιά της να σπουδάζουν και να στηρίζονται στα πόδια τους και πάνω από όλα ήθελε την υγεία της. Κάποια από αυτά τα πέτυχε, για κάποια άλλα παλεύει να τα κερδίσει. Παρόλες τις δυσκολίες τα χειρουργεία και όλες τις δυσάρεστες στιγμές μάχεται. Και συνεχίζει και προσπαθεί και θα προσπαθεί όσο αντέχει για να ζήσει περισσότερες στιγμές. Και εμείς μαζί της, από τη δύναμη που μας έδινε καταφέραμε πράγματα. Ζήσαμε και ζούμε στιγμές μαζί της. Γιατί χαιρόταν με τις χαρές μας και προσπαθούσε να είναι εκεί. Γιατί ζήσαμε τσακωμούς μαζί. Γιατί την έχουμε διπλά μας ακόμη. Γιατί παίρνουμε δύναμη από εκείνη.

Μην τα παρατάς λοιπόν. Μην αφήνεις τη ζωή σου στην τύχη. Σκέψου όσα έχεις. Έχεις τους γονείς σου, ένα σπίτι να μένεις, άπλετο χρόνο για να πετύχεις τα όνειρά σου και πάνω από όλα, έχεις την υγεία σου. Η υγεία δεν αγοράζεται. Μπορείς να τρέξεις και να τα πετύχεις. Έχεις τις αντοχές, βρες τη δύναμη που κρύβεται μέσα σου. Βάλε στόχους, κάνε όνειρα, και κυνήγα τα! Είμαι σίγουρη ότι θα τα πετύχεις.

Όλοι έχουμε δύναμη, όλοι είμαστε δυνατοί, απλά χανόμαστε μέσα στο χάος της κοινωνίας και στους φόβους μας για το αύριο. Μέσα στη στεναχώρια που κυριαρχεί την σήμερον ημέρα.

Μην στεναχωριέσαι, μην αγχώνεσαι, ή αν το κανείς, γιατί το κάνω και εγώ, κάνε το με μέτρο. Προσπάθησε να το παλέψεις, πάρε δύναμη από αυτό. Πάλεψε με τον εαυτό σου. Την ώρα που σε καταβάλλει, σκέψου τους ανθρώπους γύρω σου, τι έχεις καταφέρει, βγες μια βόλτα και παρατήρησε την πόλη. Η πόλη κινείται, πάει μπροστά. Εσύ;

https://lm.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fmedium.com%2F%40christina.chaniotaki%2F%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25AF-%25CE%25AE%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B5%25CF%2582-%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2583%25CE%25AC-%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2582-c0fba0204b5b%3Ffbclid%3DIwAR1rfbnLtwN6BAQswDcXFr3QKRdt0MhavxAgc3G-lahLxKyvPtyMvfA8IbY&h=AT0mnBX1QbaYwUjycYNry9QHExIhhBqF_MFniZd56qi8JDXSdhqOKlu4_COecJSgG9j6sXKYK5FGL1iKROUgQEnvVggL0GMRqkOj1Hql1F4JXHGi5URMyQqIgNee81eg49x8