Ρένα Ζαΐρη Ρώσση:”Η αγάπη είναι μονόδρομος”

Ήταν ιδιαίτερη χαρά και τιμή μου να μιλήσω με την Ρένα Ζαΐρη Ρώσση σχετικά με το βιβλίο της “Αστέρια στην άμμο”
Η  Ρένα Ζαΐρη Ρώσση «κάνει» πολιτισμό, κυριολεκτικά! Φιλική, προσηνής, ευγενής μίλησε στο statusvoice.gr από την καρδιά της για τον δικό της μαγικό κόσμο, που τον προσφέρει απλόχερα σε όλους εμας!Τον κόσμο της αγάπης!

«Η Ρένα της καρδιάς μας», σας αποκαλούν οι αναγνώστες. Πώς νιώθετε;
Ένα μόνο ζήτησα από τον Θεό όταν κατάλαβα τον κόσμο γύρω μου, όταν συνειδητοποίησα πως ποτέ δε θα με αγκαλιάσει η μητέρα μου, πως ποτέ δε θα νιώσω τα φιλιά της, τη στοργή της… Ζήτησα να αγαπηθώ. Ναι, μου το έκανε αυτό το χατίρι ο Θεός, έχω αγαπηθεί κι αγαπιέμαι όπως ποθούσα! Από την οικογένειά μου, πρώτα απ’ όλα, την οικογένειά μου που είναι το κουκούλι μου, αλλά και από τους αναγνώστες μου, που μου προσφέρουν καθημερινά τόση αγάπη. Απίστευτη αγάπη! Η συναισθηματική ανταπόκρισή τους είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου. Με φωνάζουν «Ρένα της καρδιάς τους» και με πλημμυρίζουν με την τρυφερότητά τους. Νιώθω ευλογημένη. Και τα ταξίδια που κάνω κοντά τους, για τις εκδηλώσεις μου, με βοηθούν να γεμίσω τις μπαταρίες της καρδιάς.

Στ’ «Αστέρια στην άμμο» καταπιάνεστε με ένα σοβαρό θέμα που είναι η σωστή επιλογή συζύγου, ώστε να είναι επιτυχημένος ο γάμος. Τι σας ώθησε να γράψετε για ένα τόσο λεπτό ζήτημα;
Για να τα καταφέρουμε να προχωρήσουμε στις σχέσεις που μας αξίζουν, πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα μας. Να μην έχουμε εκκρεμότητες με το παρελθόν. Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε. Μονάχα έτσι θα καταφέρουμε να θέσουμε τα όριά μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη των άλλων, αλλά και να νιώσουμε και τα δικά μας. Ένας από τους στόχους με τους οποίους καταπιάνονται τα’ «Αστέρια στην άμμο» είναι κι αυτός. Εύχομαι να βοηθήσω τους αναγνώστες μου να γνωρίσουν ακόμα καλύτερα τον εαυτό τους.

Σήμερα, οι άνθρωποι ακολουθούν την καρδιά και το ένστικτο ή όχι;

Η καρδιά, το ένστικτο, μας βοηθούν να παίρνουμε γρήγορες αποφάσεις. Αποφάσεις ταυτόσημες με τις πραγματικές μας ανάγκες, όπως αυτές εκδηλώνονται μέσα από τις σωματικές και συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Όσοι ακολουθούν τη λογική δε δίνουν σημασία στα συναισθήματά τους. Σίγουρα η λογική μειώνει τα περιθώρια λάθους και σε πολλές περιπτώσεις είναι αναγκαία. Αλλά δε θα μπορούσα να σκεφτώ πως θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι ακολουθώντας μονάχα τη λογική κι όχι τον δρόμο της καρδιάς, τον δρόμο της αγάπης, που είναι μονόδρομος.

Πόσοι άνθρωποι είναι σε θέση να καταλάβουν τη σοβαρότητα της επιλογής αυτής και τα προβλήματα που μπορούν να επηρεάσουν πάνω από μια γενιά;

Θα ήταν τόσο όμορφο αν κάθε άνθρωπος ζούσε συνειδητά την κάθε του στιγμή. Εμείς δημιουργούμε τη ζωή μας, εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο σοβαρό είναι να επιλέξουν τον δρόμο της ευτυχίας, τον δρόμο της αγάπης. Εύχομαι και ελπίζω να είναι οι περισσότεροι. Είναι τόσο όμορφο και τόσο απλό να επιμένεις να αντικρίζεις τη ζωή σου βουτώντας στο φως, στην αγάπη, στην ελπίδα, να ζεις την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό. Να υμνείς το μεγαλείο της ζωής και να ανασαίνεις ελεύθερος… Αν διδάξεις αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής το παιδί σου, αν κάνεις όλο και λιγότερα λάθη στη διαπαιδαγώγησή του κι αν το παιδί σου κάνει όλο και πιο λίγα ανατρέφοντας το δικό του το παιδί, τότε θα έρθει κάποια στιγμή που θα γεννηθεί ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Η ιστορία αυτή τη φορά διαδραματίζεται στην Ύδρα. Γιατί επιλέξατε αυτό το νησί;

Όταν γράφω, «ταξιδεύω» τους ήρωες μου. Για να έχει αέρα καθαρό η γραφή μου, για να χαρίσω στους αναγνώστες μου την ομορφιά της ζωής, έστω και μέσα από τα ταξίδια. Πιότερο περπατάω στην Ελλάδα. Γιατί είναι μαγεία κάθε πόλη της, κάθε νησί της. Φυσικά σε μέρη που έχω πάει κι έχω βιώσει. Μυρίζω το κάθε μέρος, παρατηρώ τα χρώματά του, αφουγκράζομαι τους ήχους και τις ιδιαιτερότητές του. Ανακαλύπτω μαγευτικά στοιχεία παντού.
Λατρεύω το νερό, τα περισσότερα μυθιστορήματά μου διαδραματίζονται κοντά του, κοντά σε θάλασσες, λίμνες, ποτάμια… Αυτή τη φορά επέλεξα την αρχόντισσα του Αργοσαρωνικού, την Ύδρα, αυτό το πανέμορφο ιστορικό νησί για να γεννηθεί εκεί η μια ηρωίδα μου. Ήμουν σίγουρη πως θα με βοηθούσε να αποδώσω πιο εύκολα τον ελεύθερο χαρακτήρα της Αλεξίας. Και ταξίδευα κι εγώ γράφοντας, χωνόμουν μαζί με την ηρωίδα στα στενά δρομάκια και στα πλακόστρωτα του  νησιού, χαιρόμουν την ενέργειά του, κολυμπούσα στις παραμυθένιες παραλίες, χωνόμουν στα αρχοντικά καπετανόσπιτα, γινόμουν ένα με τον ήλιο και τη θάλασσα, λαχταρούσα να έρθει η ώρα να συνεχίσω να γράφω…

Η Αλεξία, μια γυναίκα, τρεις άντρες. Μια ιστορία Αγάπης. Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας. Είναι αληθινή ιστορία;

Πίστευα πως δε θα έγραφα ποτέ ξανά μια αληθινή ιστορία μετά τα «Δίδυμα Φεγγάρια», όμως ποτέ δεν πρέπει να λέμε «ποτέ»! Ακολούθησα και πάλι την παιχνιδιάρα τη ζωή, έπλασα ακόμα ένα βιβλίο βασισμένο στα δικά της αλλοπρόσαλλα παιχνίδια. Μόνο όταν «αντλείς» από τη ζωή συνειδητοποιείς πως τα τερτίπια της, δεν μπορεί να τα συναγωνιστεί ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας.
Βρισκόμουν για εκδήλωση βιβλίου, όταν συνάντησα τον άνθρωπο που έμελε να γίνει ήρωάς μου. Μου μίλησε για τη ζωή του. Και με μάγεψε. Πέρασε καιρός, η ιστορία του όμως κλωθογύριζε στο μυαλό μου. Χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσω, ακολουθούσα τα δικά του ψίχουλα, αυτά που είχε ρίξει στο διάβα μου, σαν να ήταν ο δικός μου προσωπικός «Κοντορεβιθούλης». Κι έτσι, θέλοντας και μη, βούτηξα στ’ «Αστέρια στην άμμο» Ο στόχος τους, με ξετρέλαινε. Είχα στα χέρια μου μια απίστευτη αληθινή ιστορία, μια μοναδική ευκαιρία να συλλαβίσω την αγάπη, το πολυτιμότερο συναίσθημα του κόσμου. Να ταξιδέψω με την καρδιά και το νου, στο ρήμα ΑΓΑΠΩ, από το Α έως το Ω
Είναι ένα μυθιστόρημα που ανασαίνει στην Ύδρα, τη δεκαετία του ’70, με τη δεκάχρονη Αλεξία να προσπαθεί να ξεχάσει τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την οικογένειά της. Ώσπου στον δρόμο της, εμφανίζονται τρία αγόρια. Τη βοηθούν να αγαπήσει τον εαυτό της. Και η ζωή της μπλέκεται και με τους τρεις. Με έναν τρόπο συγκλονιστικό…
Στην Εύβοια, ένα άλλο κοριτσάκι, η Αγαθονίκη, μαθαίνει, από τα πρώτα κιόλας βήματά της, να μισεί όχι μόνο τον πατέρα της, αλλά κι όλους τους άντρες και, κυρίως, τους παντρεμένους. Θα μπορέσει άραγε να αποτινάξει από τους ώμους της τα απωθημένα της μητέρας της και να βρει τον δρόμο της στη ζωή;
Κι άλλοι πολλοί ήρωες μπλέκονται στον δρόμο των δύο κοριτσιών κι όλοι μαζί αγωνίζονται να καταλάβουν την αγάπη. Κάνουν λάθη, πληγώνονται, ματώνουν, χαίρονται, συμπονούν. Μέχρι να σμίξουν και να γίνουν ένα. Μέχρι να καταλάβουν και να νιώσουν πως… όλα τ’ αστέρια του ουρανού είναι για όλους μας.

«Είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Εσάς τι σας έχει συμβεί και σας γέμισε έμπνευση;

Ναι, είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Δύσκολα αγνοούμε όσα μας στοιχειώνουν, δύσκολα ξεφύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Τα παιδικά μας χρόνια, όσα μας διαμόρφωσαν, βάρη ασήκωτα είναι και τα κουβαλάμε μαζί μας.
Όσο για μένα, πριν ακόμα προλάβω να γνωρίσω τη μητέρα μου,  έφυγε από κοντά μου για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό… Για να νιώσω αγάπη και τρυφερότητα, έκλεινα τα μάτια μου κι έφτιαχνα μια μαμά για μένα, που με λάτρευε. Ζούσα συντροφιά με τη φαντασία μου, «έγραφα» με το μυαλό μου. Κι ο κόσμος γύρω μου φάνταζε παραμυθένιος. Έγινα γρήγορα μητέρα, σπούδασα νηπιαγωγός, άρχισα να  βρίσκω διέξοδο στο χαρτί και στις λέξεις, για να διοχετεύσω τα συναισθήματα που με έπνιγαν. Κι από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω.
Η γραφή είναι η ανάσα μου.

Οι συναισθηματικοί δεσμοί μιας οικογένειας καταστρέφονται εύκολα;

Οι συναισθηματικοί δεσμοί μιας οικογένειας καταστρέφονται εύκολα. Και είναι τα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας, τα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για να οικοδομήσουν και πάλι τις αξίες τους. Τα στιγματίζει το παρελθόν, οι πληγωμένες θύμησες. Τα αλλάζει. Τρέμουν το αύριο, παίρνουν βιαστικές, λανθασμένες αποφάσεις, φυλακίζουν τα συναισθήματά τους. Και μετατρέπονται σε δυστυχισμένους ενήλικες…

Τα λάθη των γονιών πληγώνουν τα παιδιά;

Πολλές φορές οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να λυτρωθούν. Είναι απάνθρωπο, είναι έγκλημα να μαυρίζεις την καθάρια ψυχή ενός παιδιού, να σκοτεινιάζεις την αθωότητά του. Να φορτώνεις στους ώμους του το δικό σου μίσος, τα δικά σου όνειρα που έγιναν θρύψαλα, ακόμα και τις δικές σου αυταπάτες.
Τι σηµαίνει όμως να είσαι γονέας; Για να ασκήσουµε κάποιο επάγγελµα σπουδάζουµε χρόνια. Και ξαφνικά γινόμαστε γονείς!
Πιστεύω πως ο ρόλος μας είναι ένας και μοναδικός. Να διδάσκουμε την αγάπη στο παιδί, με πράξεις, με χειρονομίες. Να το δεχόμαστε έτσι όπως είναι, να το αφήνουμε να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του, να το πείσουμε πως είναι μοναδικό στον κόσμο, πως τώρα ξεκινάει το μαγικό ταξίδι της ζωής για να αποκαλύπτει μέρα με τη μέρα, τον υπέροχο εαυτό του. Αν το καταφέρουμε, δε θα το επηρεάσουν όσα λάθη κι αν κάνουμε στην πορεία.

Η Ρένα Ρώσση – Ζαΐρη είναι ταυτόσημο της αγάπης. Τι ρόλο παίζει η αγάπη στη ζωή σας;

Τα λόγια σας, βραβείο μου και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Η αγάπη είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας. Κι είναι μονόδρομος. Όταν το καταλάβουμε, τότε και μόνο τότε, θα αγγίξουμε την ευτυχία. Στη δική μου τη ζωή παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο, τον πρώτο ρόλο.

Λατρεύετε τον Καζαντζάκη και φαίνεται γιατί τον αναφέρετε σε όλα τα βιβλία σας.
Υπάρχουν άλλοι συγγραφείς που θαυμάζετε;
Ναι, λατρεύω τον Νίκο Καζαντζάκη για μένα είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας και φιλόσοφος όλων των εποχών. Θαυμάζω την Πηνελόπη Δέλτα, τον Μενέλαο Λουντέμη, τον Κώστα Κυριαζή… Αλλά και ποιητές, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη και τόσους άλλους. Διαβάζω, διαβάζω συνέχεια. Είναι πολλοί οι Έλληνες συγγραφείς που αγαπώ, αλλά δε θα ήθελα να τους αναφέρω, για να μη στεναχωρήσω τους υπόλοιπους. Ανάμεσά στους ξένους λαχταρώ να διαβάζω τον Κεν Φόλετ, τον Ντάγκλας Κένεντι, τη Λουσίντα Ρίλεϊ, την Πωλίνα Σίμονς, τον Στίβεν Κινγκ.

Ποια  είναι η καθημερινότητά σας, όταν δε γράφετε;

Είμαι μια από εσάς, κομμάτι σας. Δε διαφέρει σε τίποτα η ζωή μου από τη δική σας. Η καθημερινότητά μου είναι απλή. Δουλειές για την οικογένεια και μετά βουτιές στη γραφή. Λατρεύω τη θάλασσα, το παγωτό βανίλια, τις τηγανιτές πατάτες. Α, ναι! Ξετρελαίνομαι με τα λούτρινα ζωάκια! Και φυσικά με τα ζώα και τα λουλούδια. Λατρεύω να έρχομαι καθημερινά σε επαφή με τους αναγνώστες μου. Περνάω πολλές ώρες κάθε μέρα στο facebook, απαντώ προσωπικά σε κάθε φίλο μου, με βοηθούν και τους βοηθάω σε οτιδήποτε πρόβλημά τους. Κι ανυπομονώ για τα σχόλιά τους.

Οικογένεια. Το πρώτο κύτταρο μιας κοινωνίας. Τι ρόλο παίζει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός ατόμου;

Η καθημερινή μας ζωή είναι πλημμυρισμένη αμέτρητα συναισθήματα. Αγάπη, τρυφερότητα, καλοσύνη, οργή, μίσος, ζήλια, κακία… Με ποια συναισθήματα ακριβώς θα είναι γεμάτη η σελίδα κάθε ανθρώπου, εξαρτάται από την παιδική του ηλικία, από τους συναισθηματικούς δεσμούς που έχει αναπτύξει μέσα στην οικογένειά του. Έχει διδαχτεί την αγάπη; Έχει μάθει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του; Έχει εισπράξει ασφάλεια και τρυφερότητα; Οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή μας, καθορίζουν ακόμα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Στα βιβλία σας αναφέρεστε συχνά στο παιδί. Στη «Θάλασσα φωτιά» στα προσφυγόπουλα, στα «Αστέρια στην άμμο»,  στα παιδιά χωρισμένων γονιών. Είστε παιδαγωγός, γράφετε παιδικά βιβλία. Μήπως τελικά δε μπορείτε να βγάλετε το παιδί από μέσα σας;
Τα παιδιά με έμαθαν να γράφω για τους ενήλικες, βουτώντας την πένα μου στο μελάνι της καρδιάς μου. Με έμαθαν να είμαι αληθινή, να χαίρομαι, να λυπάμαι, να γελάω ακόμα και να κλαίω γράφοντας. Γενικά να μη φοβάμαι να ανοιχτώ συγγραφικά. Με έμαθαν όμως να κάνω και «σκανδαλιές». Να γεμίζω ανατροπές κάθε μου μυθιστόρημα, πολλές φορές ακόμα και να κόβω την ανάσα του αναγνώστη μου.
Σε μια συννεφιασμένη εποχή που δύσκολα πια χαμογελάμε, αξίζει να προσφέρουμε χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Αποκτάει νόημα η ζωή μας έτσι
Δεν έχω πρόθεση να ωραιοποιήσω τη ζωή. Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, προσπαθώ να χαρίζω χαμόγελα καρδιάς, έχω απόλυτη ανάγκη να μου χαρίζουν και μένα.
Μου το δίδαξαν τα παιδιά αυτό, μου το διδάσκουν κάθε μέρα. Τα παιδιά που ξέρουν να προσφέρουν άδολα, είναι ατόφιοι μικροί άγγελοι, που προσμένουν καθημερινά τα δικά μας δώρα για να συνεχίσουν να αντικρίζουν τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα.
Ένα από τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μου είναι η ευαισθησία μου. Που ίσως τελικά να είναι και ένα από τα πιο δυνατά μου. Γιατί δε θέλω να σκοτώσω το μικρό παιδί που κρύβω μέσα μου. Κι ως συγγραφέας, το μυστικό, το πολύτιμο μυστικό που με έμαθα ύστερα από τόσα χρόνια γραφής είναι πως ακόμα και οι ενήλικες είναι «μεγάλα παιδιά», πως κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τη χαμένη, αλλά τόσο πολύτιμη αθωότητά τους, το ξεχασμένο τους χαμόγελο…

Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου