“Σ΄ αγαπώ…”

Μικρή σε φώναζαν και προσπαθούσες
να κλείσεις το μυαλό σου μέσα στην χούφτα σου…
Να κλειδώσεις την ζωή σου μέσα σε μια λέξη.
Μέσα στην αλήθεια σου,
μέσα στον θυμό σου,
μέσα σ΄ ένα στενό και στεγνό κελί,
να μην σ΄ ακούει κανείς όταν αλυχτάς από τον πόνο…
Όταν κλαις με αληθινά δάκρυα ψυχής.
Μάτωνες για τις ώρες που χάνονταν άσκοπα
και όμως έμεινες εκεί στο πίσω δωμάτιο
μέχρι να ανθίσουν τα τριαντάφυλλα σου ,
να πάρουν εκείνο το κόκκινο χρώμα,
το άλικο του αίματος και να αρχίσουν να μοσχοβολάνε
σε όλη την πλάση…
Ένα τσικ ήθελες από νερό και να πάρουν τον δρόμο τους
φευγάτες ζωές, φευγάτες στιγμές έγιναν τα χρόνια…
Άρχισε να μυρίζει η ζωή και εσύ μοσχοβολάς
τις μυρωδιές που φύτεψες…
Όλες τις αλήθειες τις έκλεισες σε μια λέξη.
“Σ΄ αγαπώ…”
Τις άφησες να ταξιδέψουν στα πέρατα των ψυχών τους…
Αυτή είναι η αλήθεια σου και το σ΄ αγαπώ σου
σε όσους μπόρεσαν να διαβάσουν την ανάσα σου
όταν προσπαθούσες να μην πνιγείς μέσα σου…

Κωνσταντίνος Μήλιος (Kostantinos Milios) ®