“Μίλησα με την κατάθλιψη”

11 Φεβρουαρίου 2013: Ήταν η επόμενη μέρα των γενεθλίων μου. Μετά από μια βραδινή έξοδο με την ξαδέλφη και μερικές φίλες, κοιμήθηκα στο σπίτι της και την επόμενη μέρα ξύπνησα με ένα τηλεφώνημα στο οποίο έμαθα ότι η γιαγιά μου – η μοναδική μητέρα που γνώρισα και που είχα ποτέ μου- πέθανε. Μετά από πολύχρονη μάχη με τον δαίμονα που λέγεται καρκινος. Ο θάνατος είναι σαν τον κλέφτη που έρχεται μέσα στην νύχτα. Σιωπηλός και άδικος. Δεν θυμάμαι τι ακολούθησε μετά. Η θλίψη μου ήταν τόσο βαθιά όσο και ο ωκεανός . Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα σε ένα ψυχιατρείο άγνωστη μεταξύ αγνώστων όπου και διαγνωστικά με κατάθλιψη. Έκατσα περίπου τρεις μήνες και αυτό γιατί τους δύο πρώτους μήνες δεν ήθελα να φάω  και δεν εβγαζα άχνα.Το να ξυπνάω σε εναν κόσμο χωρίς εκείνη ήταν επίπονο. Υπήρχαν μέρες που ικέτευα να πεθάνω επειδή νόμιζα ότι δεν θα το αντέξω. Μέχρι που ο πόνος άρχισε να μουδιάζει και ξεκίνησα να συνηθίζω να ζω σε έναν κόσμο που ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Ήμουν 25 χρόνων και δεν ένιωσα ποτέ ορφανή μέχρι την μέρα που πέθανε. Αφού βγήκα από το νοσοκομείο ο γιατρός μου έδωσε μια τεράστια λίστα με φάρμακα που με μετέτρεψαν σε φάντασμα του εαυτού μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές λεπτομέρειες από αυτή την περίοδο εκτός από το ότι για να σηκωθώ από το κρεβάτι μου έπαιρνε περίπου δύο ώρες. Θυμάμαι μια φίλη μου να κλαίει με λυγμούς  και να με παρακαλάει να το παλέψω και να βγω από την κόλαση που είχα πέσει.
Μετά από μερικούς μήνες δέχτηκα μια αρνητική κριτική για την κατάσταση μου η οποία ξύπνησε το πείσμα μέσα μου και αποφασίσα να πολεμήσω.
Το να σου γράψει ένας γιατρός μια συνταγη είναι εύκολο. Το να πρέπει σταδιακά να σταματήσεις να βασίζεσαι στα φάρμακα είναι μαρτύριο.Μου πήρε ένα ολόκληρο χρόνο με πολύ προσπάθεια και πολλές δυσκολιες.
Εν έτει  2019 ανήκω στα άτομα που  δέχτηκαν “shaming ”  για την φαρμακευτική αγωγή που κάποτε  έπαιρνα  λέγοντας μου να πάρω τα φάρμακα που ξέρω να παίρνω!
Αυτό που έχω να πω είναι ότι το να έχεις κατάθλιψη δεν είναι κάτι που επιλέγεις να σου συμβεί. Ούτε και το να νοσηλευτείς για αυτό. Ούτε και η φαρμακευτική αγωγή είναι επιλογή μας! Το να έχεις έναν “shamer” (  κάποιον που σε ταπεινώνει σκόπιμα)  δεν πρέπει να σε στεναχωρεί. Πρέπει να σου δίνει δύναμη να μην σκύβεις το κεφάλι σε καμία κόλαση.
Το πιο δύσκολο πράγμα σ’αυτό τον κόσμο είναι το να μάθεις να ζεις. Κάθε μέρα παλεύω και θα συνεχίσω να παλεύω και να είμαι περιφανή που πλέον είμαι πιο δυνατή!