
“Δι ελέου…”

Δακρύζει το σώμα σου.
Νερό και μύρο γίνεται το αίμα στο στέρνο σου.
Το βλέμμα μου κορυφώνεται
προς τον Έναν και Μοναδικό!
Άγγελοι και δαίμονες σε μια δυναμική
πάλη σιωπηλών δακρύων.
Υπάρχουν μέρες που ο ουρανός φωνάζει
και εσύ Μαζί του …
Υπάρχουν μέρες που χρειάζεσαι …
που χρειάζομαι…
Την δική σου σιωπή.
Μια στιγμή,
Μια σιωπή,
Συν-Αίσθημα αγάπης μόνο.
Η προσφορά ανιδιοτελής.
Υπάρχουν στιγμές που σε χρειάζεται το δημιούργημα σου
ακόμα πιο πολυ …
Η κρίση πανικού αρχίζει να διαγράφεται στα μάτια.
Μυστήριο…
Αρνούμαι να δεχτώ ότι χαμογελάς και νιώθεις ευτυχής,
ενώ ρέει από το σώμα σου το μυρωμένο αγίασμα.
Ποτίζει την πλάση.
Αγγίζει το γέλιο μου, το δάκρυ μου,
χαμογελάει και με αρνείται διαρκώς
σαν ένας άλλος Πέτρος.
Κανένα φιλί δεν μπορεί να είναι αθώο.
Πάντα μια προδοσία θα κρέμεται στα χείλη του προδότη.
Πολλοί οι άπιστοι που απλώνουν το χέρι
και δια της αφής ξεθώριασαν
το Σώμα σου.
Μεθυσμένες οι σκέψεις μου
προσπαθούν να πιαστούν
απ το δικό σου δάκρυ ευλογίας.
Η Αγάπη τρέφεται μέσα μας μόνο από εσένα.
Κρατάω το ιερό χαμόγελο,
γιατί έζησα πολλές φορές αρνούμενος
κι όμως ποτέ μου άπιστος…
Ανάσταση η ψυχή πάντα καρτερεί
και λύτρωση από τις αμαρτίες
που αθέλητα ως θνητή παραδόθηκε.
Είθε να τους δοθεί συγχώρεση
κάθε φορά που σκύβουν μπρος σου το κεφάλι με ευλάβεια.
Milios Kostantinos