
ΠΡΙΝ ΚΑΩ ΣΤΙΣ ΝΟΤΕΣ ΜΟΥ…ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ…

Θα παίζω μουσική για σένα, μέχρι να μου καούν τα ακροδάχτυλα. Μέχρι να πάρουν φωτιά οι χορδές και να αναφλεγούν, κλείνοντας το στόμα της μουσικής μου και φέρνοντας επιτακτικά μιά σιωπή, που δεν θέλω να’ρθει. Θα παίζω αδιάκοπα μέχρι να φανείς. Σαν Σειρήνα θα ηχώ παντού και θα εύχομαι να είσαι ο Οδυσσέας που θα σαγηνευτείς, δεν θα προλάβεις να δεθείς στο κατάρτι της ρότας σου και θα λοξοδρομήσεις. Θα λοξοδρομήσεις και θα έρθεις προς εμένα.
Θα παίζω ασταμάτητα ακόμη και αν υποφέρουν από πόνο όλα μου τα δάχτυλα. Θα τους ζητήσω να το υπομείνουν. Θα μου κάνουν το χατήρι γιατί ξέρουν… Θα παίζω ακόμη και αν τα δάχτυλα μου ματώσουν. Θα τους ζητήσω να στεγνώσουν τις πληγές τους και να τις κλείσουν γρήγορα, για μένα. Θα το κάνουν και αυτό αγόγγυστα. Τίποτα δεν θα με σταματήσει, να παίζω μουσική για σένα. Για σένα που δεν σε ξέρω, αλλά ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω και περιφέρεσαι στα χαμένα και τα ατέρμονα, ψάχνοντας Ιθάκη…
Θα παίζω μουσική, ελπίζοντας ότι βρίσκεσαι μέχρι εκεί που θα καταφέρει να ακουστεί η ύστατη νότα μου. Αυτή που νίκησε τον κόντρα αγέρα, και ούρλιαξε στο ψυχρό κενό την μελωδίας της, καταφέρνοντας να αντηχήσει πιο μακριά από όλες τις άλλες. Για σένα αντηχεί. Για να την ακούσεις, να σταματήσεις να περπατάς και να στρέψεις το κεφάλι δεξιά και αριστερά. Να αφουγκραστείς για να δεις, από που έρχεται αυτή η νότα που κάτι θέλει να σου πει. Να σου πει αυτό που της παρήγγειλα. Αυτό που περίμενες να ακούσεις…
Να σε κάνει να ξεχάσεις που πήγαινες και να αποφασίσεις να ακολουθήσεις τα ίχνη τα δικά της. Εκείνα τα ίχνη που σχηματίζουν ένα ισχνό μουσικό μονοπάτι. Μόνο να ξέρεις… δεν διαρκεί πολύ το τραγούδι της νότας στον αγέρα. Λίγο κρατά, σαν πυροτέχνημα. Πρέπει να στρέψεις γρήγορα τα μάτια της ψυχής και να την εντοπίσεις… Να προλάβεις να την δεις πριν σιγήσει για πάντα… Νότα που σβήνει, πάει έφυγε… και δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθει άλλη… σαν το πυροτέχνημα. Αυτό που έσκασε πολύχρωμα πάνω απ’τα μάτια σου και δεν το είδες γιατί είχες στραμμένα τα μάτια αλλού, ίσως να ήταν το τελευταίο…
Το νου σου… Μην την χάσεις τη νότα που θα ακούσεις… Ίσως να είναι η τελευταία που θα ακουστεί στο διάβα σου… Μην την χάσεις… Αφουγκράσου τον αγέρα και προσπάθησε να βρεις το μονοπάτι που σου δείχνει εκείνη η νότα… Ένα μονοπάτι που βήμα βήμα θα σε πάει κάπου. Στο κάπου που ψάχνεις. Ένα μονοπάτι που σχηματίζεται από νότες σκυτάλες. Η κάθε μιά που θα βρίσκεις, θα σου δείχνει την επόμενη. Το νου σου όμως, μη χάσεις τα μουσικά σημάδια… Κάθε επόμενη νότα, είναι και ένα κάλεσμα που δεν έφθασε τόσο μακριά όσο οι προηγούμενες που βρήκες, αλλά που είναι πιο κοντά στην έγχορδη πηγή που τις αναβλύζει. Ένα μονοπάτι που οδηγεί και τελειώνει πάνω σε μία φλεγόμενη κιθάρα. Μιά κιθάρα που πρέπει να προλάβεις να τη βρεις, πριν πάρει φωτιά και σιγήσει για πάντα…
Γιώργος Τοψης