Πόσες φορές μ’ έχασα
Πόσες φορές μ’ έχασα
σε άγριες γκρεμνές σπηλιές
σε φάρους έρημους και σε κοφτές ακτές
Πόσες φορές …
ούτε μια ανάμνηση
ξεχνιούνται τα όμορφα οι σκύλοι μένουν μόνο.
Ο θύτης λεύτερος το θύμα φυλακή
γιατί τόλμησε να πεθάνει.
Oι περίεργες νύχτες …μυστήρια άλυτα, αιώνια …αλύτρωτα.
Πόσες φορές με ξέχασα ναυαγό
σε νησιά φυτεμένα άγνοια
σε νησιά της Κίρκης και της Καλυψώς.
Πόσες φορές με πήρε ένα Tango
σε πλακόστρωτα, σε δρόμους, σε πλατείες, μεγάλες πλατείες
ξημερώματα ανώνυμα, χωρίς εμένα.
Πόσες φορές με ξέχασα γυμνό
σε παράθυρα ανοιχτά χωρίς κουρτίνες
πίνοντας ιδρώτες ηδονής και δάκρυα αποχαιρετισμών.
Πόσες φορές με βρήκα χαμένο
σε ανάγκες άλλων …υποκατάστατο.
Πόσες φορές μέχρις εδώ
“σακάτης”
να τραυλίζω
να εκλιπαρώ τον καιρό
να με βρω .
Γιάννης Ποταμούσης
