ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΠΑΓΩΝΙΑ, ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ
ΡεΝαι σε καταλαβαίνω. Αβάσταχτη η μοναξιά, όταν δεν είναι επιλογή. Αλλά και επιλογή σου να είναι, πάλι είναι βαριά για τους ώμους σου. Αν δεν λύγισες, θα λυγίσεις. Ξανασκέψου το, μωρέ… Μην αργήσεις να αλλάξεις γνώμη… Μισητή σου λέω η μοναξιά, μισητή. Πόσοι και πόσοι κάθε μέρα, περπατούν αδιάκοπα μέσα στα δύσβατα λαγκάδια της ζωής, με το δίκανο της καρδιάς ανά χείρας. Στο κυνήγι. Στο κυνήγι να θηρέψουν το συμβατό. Το συμβατό, με το οποίο θα πορευτούν για όσο πάει. Με ευχή το “όσο πάει” τους, να είναι το “για πάντα” τους…
Ότι λείπει στον καθένα. Ένας φίλος? ένας φίλος αδελφή-ψυχή, σαν αυτόν που δεν του χάρισαν οι γονείς του? Ένας σύντροφος? ένας σύντροφος που δεν θα δειλιάσει στην πρώτη δυσκολία ή δεν θα δελεαστεί και θα φύγει? Όπως και να’χει, ξέρω. Σε καταλαβαίνω. Σε κάθε περίπτωση, θέλεις να είναι κάποιος που θα είναι “πάντα εκεί για σένα”. Πες μας κάτι καινούργιο… Πρωτοτύπησες νομίζεις? Μπα… μπες και εσύ στην ουρά και θα… “εξυπηρετηθείς όταν θα είναι διαθέσιμος ο πρώτος εκπρόσωπος μας”.
Συνέχισε όμως να ψάχνεις. Συνέχισε να τριγυρνάς μέρα-νύχτα στα δύσβατα λαγκάδια, που έχεις πάρει στο κατόπι, χρόνια τώρα. Με λασπωμένα παπούτσια στο κρύο, με κατακόκκινη καμμένη μύτη στο λιοπύρι. Συνέχισε και έχε κατά νου, ότι το πιο πιθανό είναι να αργήσεις να βρεις το συμβατό. Κάποιοι δεν το βρήκαν ποτέ, να ξέρεις. Δεν στο λέω για να απογοητευτείς, αλλά για να μην βιαστείς να τα παρατήσεις. Έχε μπόλικο κουράγιο στις τσέπες σου. Θα κόψουν πολλά χιλιόμετρα οι πατούσες σου και θα λιώσεις σόλες. Αλλά αν το βρεις χαλάλι όλα. Θα με θυμηθείς.
Σου εύχομαι μάλιστα, πριν πυροβολήσει προς κάπου, το δίκανο της δικής σου καρδιάς, να προλάβεις να πυροβοληθείς. Γιατί θα έχεις γίνει πρώτα εσύ, ο στόχος κάποιου άλλου που ψάχνει το δικό του συμβατό. Ακόμη πιο καλό. Μια χαρά σου λέω, τι με κοιτάς? Κάτσε να φας και την χαριστική, και εύχομαι ν’αξίζει.
Μια συμβουλή μόνο. Μια γνώμη ταπεινή. Ψάξε να βρεις κάποιον με συμβατή εποχή. Μην εμπιστευτείς ανθρώπους που έχουν μέσα τους ανάποδο καιρό με σένα. Εσύ έχεις μέσα σου καλοκαίρι όλο το χρόνο. Ζέστη και αλμύρα. Ψυχή με καλοκαίρι ψάξε να βρεις. Να έχετε και οι δυό μεγάλες μέρες που αργούν να τελειώσουν και νύχτες έναστρες με θαλασσινή αύρα. Αύρα που θα σας φέρνει από μακρυά, υπέροχες μυρωδιές και θα σας δροσίζει.
Μην εμπιστευτείς αυτούς που έχουν βροχερή ψυχή. Μυρίζουν μούχλα και έχουν μέσα τους, καταχνιά. Δεν τους είδε μέσα τους, ήλιος ποτέ. Σάπιο αέρα εκπνέουν, γεμάτο βακτήρια που δεν κάνουν ποτέ κακό σε αυτούς, αλλά στους άλλους. Σε σένα. Αυτοί δεν θα σου χαρίσουν ποτέ χαμόγελα… Ακόμη και αν σε αγαπήσουν, θα το κάνουν με τον δικό τους, αρρωστημένο τρόπο… Δεν το θέλεις αυτό.
Πάνω από όλα όμως, μην εμπιστευτείς αυτούς που έχουν χιόνια στην καρδιά. Καρδιά θαμμένη μέσα στο χιόνι, είναι καρδιά νεκρή. Μη σε ξεγελά το έντονο κόκκινο χρώμα της. Απλά είναι πολύ καλά συντηρημένη από το κρύο… αλλά είναι νεκρή, μη γελιέσαι. Καρδιά που φωλιάζει μέσα της η παγωνιά, όχι μόνο είναι νεκρή, αλλά δεν δούλεψε ποτέ… Σε κορμί με παγωμένη καρδιά, δεν αντήχησε ποτέ μέσα του, το μαγικό “τικ-τακ”… Σε αυτή τη καρδιά δεν έτρεξε μέσα της ποτέ αίμα καυτό. Δεν ένιωσε ποτέ την ταχυπαλμία του έρωτα και της χαράς. Αυτή η καρδιά δεν ζεστάθηκε ποτέ. Αυτή η καρδιά δεν έμαθε ποτέ ν’αγαπά και δεν θα σε αγαπήσει ποτέ. Ούτε σαν φίλο, ούτε σαν σύντροφο. Δεν θα μείνει δίπλα σου, για πολύ. Μόνο για λίγο, έτσι να σπάσει η μονοτονία της και σύντομα θα φύγει. Μα τι λέω… στην ουσία, ποτέ δεν ήρθε…
Στις καρδιές θα πασχίζεις να δεις τι εποχές έχουν μέσα τους. Καλοκαίρια με λιοπύρια ψάχνεις. Αυτές οι καρδιές έχουν μάθει να καίνε και να καίγονται. Αυτές να τις εμπιστευτείς και να δοκιμάσεις. Δοκίμασε εκείνον τον περίπατο δίπλα-δίπλα και όπου βγει. Που ξέρεις? Μπορεί να βγει προς τα κει, που θέλουν να πάνε τα πόδια και των δυό σας…
Αλλά αν δεις καρδιά με παγωνιά μέσα της, μην πάρεις ρίσκο. Γύρνα ανάποδα το διάβα σου ή κάνε λίγο πιο κει και προσπέρασε. Μην σταθείς καθόλου και αν τυχόν στάθηκες, φύγε αμέσως. Ευχή και κατάρα σου δίνω.
Όπου βρίσκεις παγωνιά, να φεύγεις…
Γιώργος Τοψης
