Ομορφιά η αληθινή ή η επιφανειακή; Η ομορφιά του σώματος ή η ομορφιά της ψυχής;

Ομορφιά, τι είναι άραγε, αλήθεια ομορφιά; «Θα σώσει το κόσμο» είπε κάποτε ο Ντοστογιέφσκι.

Η ομορφιά η αληθινή ή η επιφανειακή; Η ομορφιά η αντικειμενική ή η υποκειμενική;

Η ομορφιά του σώματος ή η ομορφιά της ψυχής;

Μια ομορφιά, είναι όλα όσα κατέχει πάνω του ο άνθρωπος. Μα πιο όμορφος, αυτός που δεν την αναγνωρίζει. Αυτός που την έχει, αλλά στο περιθώριο την βάζει. Αυτός που την παραβλέπει και κρατάει στην καρδιά του, πιο σημαντικές αρετές από αυτήν.

Η ομορφιά που εκπέμπει από μέσα μας. Η ομορφιά που δεν βασίζεται σε επιφανειακές κι επίπλαστες λύσεις. Η ομορφιά, που έχει χρώμα και προσωπικότητα, κι όσα makeup και να βάλεις, αν εσύ δεν είσαι καλά, αν εσύ δεν είσαι ήρεμος, αγνός, καθαρός, χωρίς ανησυχίες, φοβίες κι άγχη, δεν πρόκειται να σου κάτσει όμορφα, κανένα καλλυντικό πάνω σου.

Άλλωστε η επιφανειακή, αργά ή γρήγορα ξεθωριάζει. Τίποτα δεν σταματά το γήρας. Τίποτα δεν μπορεί να επιτρέψει, να σταματήσει την αντίστροφή πτώση της ομορφιάς. Μπορεί να επιτρέψει την ωρίμανση. Μπορεί να επιτρέψει την γνώση, την εμπειρία της ζωής. Αλλά σίγουρα όχι, να αντιστρέψει το χρόνο ή και να τον παγώσει σε κάτι γήινο και μη αληθή. Σε κάτι ψεύτικο, σε κάτι διαστρεβλωμένο που δεν σε αντιπροσωπεύει..

Κοίτα να είσαι όμορφος-η στην ψυχή σου, γιατί όσο μεγαλώνεις, αυτή θα είναι η μοναδική ομορφιά που θα σου μείνει. Η ομορφιά που θα σου ανοίξει μονοπάτια σε γνώσεις, σε δρόμους μοναδικούς.

«Όσο αξίζει η μια γνώση μας, δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι γνώσεις. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους»

Α΄ λόγοι Αγίου Παϊσίου

Μην περιμένεις στην ζωή σου, μια ομορφιά που θα σου δώσει την αναγνώριση. Μάθε να μην περιμένεις κάποια επιβράβευση από αυτήν. Μάθε να στηρίζεσαι με χάρη και ταπεινότητα σε αυτό το κόσμο. Να έχεις την αυτογνωσία, να έχεις και την αυτοπεποίθηση. Μα όχι την έπαρση, ότι είσαι κάτι διαφορετικό και ανώτερο από άλλους.

Γιατί αυτοεκτίμηση και αγάπη του εαυτού σου, δεν σημαίνει πάντα να σου αρέσει έτσι όπως είσαι. Αυτό που κοιτάς στο καθρέφτη σου, δεν αντικατοπτρίζει πάντα κι αυτό που είσαι και νιώθεις στην καρδιά σου. Είναι πιο σημαντικό, να μπορείς να ξυπνάς την ψυχή και το μυαλό σου και να συνειδητοποιείς, ότι δεν σου αρέσει αυτό που αντικρίζεις. Αλλά να το δέχεσαι και να προσπαθείς να το αλλάξεις προς το καλύτερο. Να προσπαθείς να απομακρυνθείς από αυτό που δεν σου ταιριάζει. Με αυτούς που δεν ταιριάζεις και δεν εκπέμπεις στις ίδιες συχνότητες.

Στη τελική μάθε να δέχεσαι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις, αλλά και να συγκρούεσαι και να αλλάζεις στο κόσμο σου ότι δεν σου αρέσει.  Να επαναστατείς με αυτό που δεν σου αρκεί. Να μην σου αρκεί να κρίνουν και να σε δέχονται για μια εφήμερη ομορφιά. Τα εφήμερα κάποτε τελειώνουν. Φθείρονται και αποσύρονται στην ερημιά του κόσμου.

Ο άνθρωπος πρέπει κάποια στιγμή να μάθει να μην κρίνει τον καθένα από το εξώφυλλο του.

Γιατί όντως είμαστε βιβλία με διαφορετικές ιστορίες. Άλλες είναι κακογραμμένες, άλλες βαθυστόχαστες, ενδιαφέρουσες, ευαίσθητες, βαρετές κτλ. Άλλες όμως, έχουν μόνο ένα ενδιαφέρον  περιεχόμενο, χωρίς αξιόλογο εξώφυλλο. Προφανώς  οι αναγνώστες συνήθως, δεν εντυπωσιάζονται από αυτά τα βιβλία, κι έτσι αδικούνται από την εμφάνιση με το μέτριο εξώφυλλο τους. Χάνουν την ευκαιρία τους να διαβαστούν. Ίσως και εσύ, όπως κι ο κάθε ένας από εμάς, χάνει, γιατί ηθελημένα, να αποφασίζει να απορρίψει ένα τέτοιο περιεχόμενο.

Είναι αδικία να κρίνεται ο κάθε άνθρωπος, το κάθε βιβλίο, η κάθε μοναδική ιστορία μόνο από το περιτύλιγμα του, από το εξώφυλλο του, από την εφήμερη ομορφιά, που παρουσιάζεται εμπρός του.

Αν το καλοσκεφτούμε, δεν νομίζω να ήθελε, να βρεθεί , κάποιος  από εμάς σε αυτή την θέση.

Στο κάτω κάτω της γραφής…μην ξεχνάμε βέβαια και το ρητό λέει «τα φαινόμενα απατούν»…