Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος – Αναστασία Κορινθίου
Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος.
Χρόνια, αιώνες, χιλιετίες!
Από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα, άντρες και γυναίκες, κατακτητές της κορυφής του… άλλου!
Πολέμιοι του έρωτα και του εαυτού τους…
Άντρες…
Γυναίκες…
Παιδιά, γέννες του φόβου…
Άνθρωποι που γεννιούνται με κλάμα και εθίζονται σε αυτό.
Μισά που λαχταρούν να γίνουν ολόκληρα και σπάνε πιότερο.
Όλα λάθος…
Σε μια συνεχή προσπάθεια όλοι γύρω μας να ανέβουν στην πιο ψηλή κορυφογραμμή αυτού που θέλουν να κάνουν δικό τους, χωρίς να θέλουν να καταλάβουν πως “ο άλλος” “δικός σου” γίνεται, μονάχα αν το θελήσει ο ίδιος…
Αν εσύ τον κατακτήσεις, αν εσύ βάλεις σημαιάκι νίκης πάνω του, παραδομένος είναι, κατακτημένη κορυφή, τρόπαιο και λάφυρο!
Αν σου δοθεί, αν σου χαρίσει την πιο ψηλή του κορυφή εκεί που ζουν τα όνειρά του, αν σου ψιθυρίσει μοναχός του “είμαι δικός σου”, αν τρυφερά και βίαια μαζί, σμίξεις τα χείλη σου στα δικά του και μέσα σε αυτό το φιλί του… φυσήξεις λόγια αλήθειας με καπνό και αλκοόλ, τότε αυτό είναι νίκη!
Νίκη για δυο!
Δεν είναι ανάβαση σε κορυφή “εγώ” ο έρωτας, μα πτώση σε βυθό εαυτού…
Ελευθερία είναι ο έρωτας και όχι υποταγή…
Δεν χωρά πουθενά!
Δεν υποχωρεί σε κανένα όριο γιατί δεν έχει όρια.
Δεν συμβιβάζεται!!!
Ο έρωτας δεν είναι πόλεμος…
Είναι μάχη με τα πρέπει, είναι συνομιλία των ψυχών, είναι χορός των κορμιών, είναι μεθύσι του μυαλού και ζάλη της καρδιάς!
Στον έρωτα φοράς φτερά και όχι αλυσίδες!
Στον έρωτα δεν είσαι ξύλο που καίγεται μα στάχτη που αναμετρά ζωή πώρινη!
Σε αυτόν τον κόσμο που στάση δεν κάνει μην σταματάς να ονειρεύεσαι!
Ονειρέψου την κορύφωση μα όχι την κορυφή…
Πίστεψε στην παράδοση και όχι στην κατάκτηση…
Γίνε χαμένος για να βγεις νικητής…
Συντρίψου για να ξαναγεννηθείς…
Δεν θέλω να πατήσω καμιά κορυφή σου, μάτια μου!
Ακατάκτητη να μείνει η κορυφή σου να είσαι εσύ… να είμαι εγώ.
Μαζί να φιλοξενούμε στις ανάσες μας κορυφαίο δέος σαν ανακαλύπτουμε… σαν θυμόμαστε ποιοι είμαστε!
Ποιοι ήμασταν…
Χρόνια, αιώνες, χιλιετίες!
Από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα, άντρες και γυναίκες, κατακτητές της κορυφής του… άλλου!
Πολέμιοι του έρωτα και του εαυτού τους…
Άντρες…
Γυναίκες…
Παιδιά, γέννες του φόβου…
Άνθρωποι που γεννιούνται με κλάμα και εθίζονται σε αυτό.
Μισά που λαχταρούν να γίνουν ολόκληρα και σπάνε πιότερο.
Όλα λάθος…
Σε μια συνεχή προσπάθεια όλοι γύρω μας να ανέβουν στην πιο ψηλή κορυφογραμμή αυτού που θέλουν να κάνουν δικό τους, χωρίς να θέλουν να καταλάβουν πως “ο άλλος” “δικός σου” γίνεται, μονάχα αν το θελήσει ο ίδιος…
Αν εσύ τον κατακτήσεις, αν εσύ βάλεις σημαιάκι νίκης πάνω του, παραδομένος είναι, κατακτημένη κορυφή, τρόπαιο και λάφυρο!
Αν σου δοθεί, αν σου χαρίσει την πιο ψηλή του κορυφή εκεί που ζουν τα όνειρά του, αν σου ψιθυρίσει μοναχός του “είμαι δικός σου”, αν τρυφερά και βίαια μαζί, σμίξεις τα χείλη σου στα δικά του και μέσα σε αυτό το φιλί του… φυσήξεις λόγια αλήθειας με καπνό και αλκοόλ, τότε αυτό είναι νίκη!
Νίκη για δυο!
Δεν είναι ανάβαση σε κορυφή “εγώ” ο έρωτας, μα πτώση σε βυθό εαυτού…
Ελευθερία είναι ο έρωτας και όχι υποταγή…
Δεν χωρά πουθενά!
Δεν υποχωρεί σε κανένα όριο γιατί δεν έχει όρια.
Δεν συμβιβάζεται!!!
Ο έρωτας δεν είναι πόλεμος…
Είναι μάχη με τα πρέπει, είναι συνομιλία των ψυχών, είναι χορός των κορμιών, είναι μεθύσι του μυαλού και ζάλη της καρδιάς!
Στον έρωτα φοράς φτερά και όχι αλυσίδες!
Στον έρωτα δεν είσαι ξύλο που καίγεται μα στάχτη που αναμετρά ζωή πώρινη!
Σε αυτόν τον κόσμο που στάση δεν κάνει μην σταματάς να ονειρεύεσαι!
Ονειρέψου την κορύφωση μα όχι την κορυφή…
Πίστεψε στην παράδοση και όχι στην κατάκτηση…
Γίνε χαμένος για να βγεις νικητής…
Συντρίψου για να ξαναγεννηθείς…
Δεν θέλω να πατήσω καμιά κορυφή σου, μάτια μου!
Ακατάκτητη να μείνει η κορυφή σου να είσαι εσύ… να είμαι εγώ.
Μαζί να φιλοξενούμε στις ανάσες μας κορυφαίο δέος σαν ανακαλύπτουμε… σαν θυμόμαστε ποιοι είμαστε!
Ποιοι ήμασταν…
Ξενύχτια σε κρεβάτια και αξημέρωτες κουβέντες που λαχταρώ να θυμηθώ όσα δικά σου δεν αξιώθηκα να ζήσω…
Ποιοι ήμασταν;
Ποιοι θα είμαστε σε ένα αύριο που χτες θα γίνει, μόνο αν δεν σε έχω πια δίπλα μου;
Όλα ένα τώρα…
Ναι!!!
Δεν θέλω να “ανέβω”!
Να “πέσω” θέλω για να πάψω να φοβάμαι το ύψος…
Κοίτα με…
Κοίτα με… Τόση δα… μικρή, χαμένη από έρωτα…
Τόσο γεμάτη… τόσο χαρούμενη που έχασα…
Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος…
Σε θέλουν δικό τους… Δεν σε αφήνουν να… δοθείς.
Σε αλώνουν!
Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος…
Όχι εγώ…
Εγώ… δεν θέλω να ανέβω στην κορφή σου.
Θέλω να σε βλέπω εκεί… ψηλά και να πέφτω!
Ποιοι ήμασταν;
Ποιοι θα είμαστε σε ένα αύριο που χτες θα γίνει, μόνο αν δεν σε έχω πια δίπλα μου;
Όλα ένα τώρα…
Ναι!!!
Δεν θέλω να “ανέβω”!
Να “πέσω” θέλω για να πάψω να φοβάμαι το ύψος…
Κοίτα με…
Κοίτα με… Τόση δα… μικρή, χαμένη από έρωτα…
Τόσο γεμάτη… τόσο χαρούμενη που έχασα…
Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος…
Σε θέλουν δικό τους… Δεν σε αφήνουν να… δοθείς.
Σε αλώνουν!
Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος…
Όχι εγώ…
Εγώ… δεν θέλω να ανέβω στην κορφή σου.
Θέλω να σε βλέπω εκεί… ψηλά και να πέφτω!
