Οι φίλοι μου είναι μπροστά σε μια οθόνη

Βγες παιδί μου έξω να μυρίσεις το ιώδιο να σε δει το φως του ήλιου. Να ντυθείς καλά όμως έχει παγωνιά και κρύο, εκεί πέρα.

Μην μένεις άλλο στους τέσσερις τοίχους. Μπροστά από μια μαύρη οθόνη. Μια μαύρη τρύπα που σου ρουφά τις ελπίδες, τους έρωτες, τα όνειρα, την ζωή.

Μαμά μου λέει :έχω μάθημα. Το πρωί στο διαδίκτυο για το σχολείο, το απόγευμα για το φροντιστήριο, το βράδυ για το σχολείο εργασίες και ασκήσεις. Θέλω να μιλήσω και στους φίλους μου. Μα και αυτοί τα ίδια. Δεν έχουμε χρόνο να τα πούμε δια ζώσης. Να κάνουμε τις βόλτες μας. Να αλητεύσουμε. Να κάνουμε τις πλάκες μας. Να μιλήσουμε για τη ζωή μας.

Και σκέφτομαι ότι έχουμε ευθύνη για τα παιδιά. Μοιάζει μια γενιά σε αναμονή. Μια γενιά χαμένη. Μια εφηβεία που χάθηκε Χάνεται.

Μαμά αύριο έχουμε διαγώνισμα στα αρχαία. Μεθαύριο στην έκθεση. Οι καθηγητές δεν μας ξέρουν. Κάποιοι είναι διεκπεραιωτικοί.

Μαμά θέλουμε δασκάλους με όραμα, έμπνευση, ποιητές.

Μαμά. Νιώθω ότι η δική μας εφηβεία είναι μια νιότη χαμένης γενιάς.

Μαμά μεγάλωσα απότομα.

Μαμά δεν έχω φίλους, αληθινούς.

Οι φίλοι μου είναι μπροστά σε μια οθόνη.

Μαμά είμαι μόλις δεκαπέντε.

Ειρήνη Λεοντάρα