Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όχι, δεν είναι απλά ένα παιδί.
Όχι, δεν έπαιζε απλά και ξέφυγε.
Όχι, δεν ήταν μια κακή στιγμή.

Ήταν η βία που διδάχτηκε. Η βία στην οποία εκτέθηκε. Η βία από την οποία δεν το προστατεύσαμε απ’ όταν γεννήθηκε.
Ήταν η βία που έγινε το δεύτερο πετσί του και οι κλοτσιές σ’ ένα δύστυχο γατί, μοιάζουν κάτι “απλό”.
Ήταν η βία που του είναι οικεία, η μαγκιά να αποδείξει πόσο άντρας θα γίνει μεγαλώνοντας.
Ήταν όλα εκείνα τα άθλια “οι άντρες δεν κλαίνε”, εκείνα τα “ρίξε ρε, άντρας είσαι”.
Κι ένα παιδί, μετατρέπεται σιγά σιγά σε μικρό τύραννο.
Ένα παιδί που εκ γενετής είναι tabula rasa, εμείς το χαράζουμε σιγά σιγά με τα βιώματά μας, με το σκοτάδι μας.
Κάθε παιδί γεννιέται καθαρό, κι εμείς το βρωμίζουμε.
Το βρωμίζουμε με τις ανασφάλειές μας και του φορτώνουμε τα μπαγκάζια μας..

Κι ακριβώς επειδή είναι η δική μας προβολή τα παιδιά μας, μπροστά στη βία, που εμείς τα διδάξαμε, ψάχνουμε την δικαιολογία.
Την έχουμε έτοιμη..

Και μέσα από τέτοιες “κακές στιγμές”, αρχίζουμε να μετράμε θύματα bullying, θύματα βίας, γυναίκες χτυπημένες, δολοφονημένες, πάνω σε μια “κακιά στιγμή”.

Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν φταίνε τα παιδιά.
Τα παιδιά έρχονται καθαρά σ’ αυτόν τον κόσμο.
Και μετά, συναντάνε εμάς.. τους μεγάλους.
Κι αν εμείς είμαστε αγάπη, τα παιδιά θα γίνουν αγάπη.
Κι αν εμείς είμαστε χάδι, τα παιδιά θα γίνουν χάδι.
Κι αν εμείς είμαστε βία, τα παιδιά θα γίνουν βία.

Κι εκεί, το κερδίζουμε ή το χάνουμε το παιχνίδι..

Loveletters.gr