Ο Συγγραφέας Μιλτιάδης Γκάγκος στο Female Voice
Ο Μιλτιάδης Γκάγκος είναι μια μια υπέροχη περίπτωση συγγραφέα και ανθρώπου. Ευγενής με το λόγο που αποτυπώνει στο χαρτί και με τους συνομιλητές του, στέκει με προσήλωση πάνω από τα έργα του αλλά συνάμα και με το ίδιο νοιάξιμο στις απλές ερωτήσεις στους γύρω του, όπως ένα καθημερινό “τι κάνεις”. Ο Μιλτιάδης γράφει για να φροντίσει την ψυχή του αναγνώστη και αυτό δεν κρύβεται.
Μιλτιάδη καλώς ήρθες στο female voice. Είναι χαρά μας να σε έχουμε κοντά μας. Αρχικά πως είναι η καθημερινότητά σου μετά την αποστρατεία σου. Πώς περνάς τη μέρα σου;
Καλώς σας βρήκα Ντέμη! Η χαρά είναι αμοιβαία και σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση σου. Ο κύκλος του βιοποριστικού επαγγέλματος όντως έκλεισε μετά από 35 χρόνια κι είμαι υπερήφανος που τον ολοκλήρωσα με υγεία. Ήδη εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια είχα ξεκινήσει βήματα προς την συγγραφή διότι θεώρησα πως ήρθε η ώρα να ασχοληθώ ουσιαστικά με κάτι που αγαπούσα από παιδί. Η μέρα περνάει γρήγορα και όμορφα, δεν θα έλεγα ότι είμαι από αυτούς που όταν βγαίνουν στην σύνταξη χάνουν τα ενδιαφέροντα τους. Σε εμένα ισχύει το ακριβώς αντίθετο, όσο περισσότερο χρόνο έχω τόσο θα τον δαπανήσω δημιουργικά. Αρκετό χρόνο βέβαια αφιερώνω σε γραπτό λόγο, διάβασμα, και κάποιες μέρες και στην άθληση γιατί η σωματική άσκηση κάνει καλό.
Θέλω να μου μιλήσεις για το μυθιστόρημα «Ζωή σαν θάνατος». Πως γεννήθηκε αυτό το βιβλίο;
Το μυθιστόρημα αυτό γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια περίπου, όταν είχα ξεκινήσει ένα ετήσιο σεμινάριο συγγραφικής τέχνης και παράλληλα δούλευα κι ένα κείμενο που είχα γράψει κάποια χρόνια πριν. Η ηρωίδα είναι ένας χαρακτήρας που εμπνεύστηκα, μέσα από συζητήσεις με μία φίλη η οποία έτυχε να ασχοληθεί από μικρή με τον χορό και μου έδωσε κάποια στοιχεία τα οποία αποτέλεσαν τις πρώτες σκέψεις πάνω στην μυθοπλασία του βιβλίου. Στην συνέχεια, δουλεύοντας με τα μαθήματα του σεμιναρίου και το δικό μου αρχικό κείμενο, συνδυάζοντας με την μυθοπλασία και κάποιες ιδέες νέες και εξελίσσοντας την πλοκή, ήρθε σιγά σιγά αυτό το αποτέλεσμα.
Η ηρωίδα μου έχει μια δική της δυναμική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Μέσα από την πλοκή του βιβλίου προσπάθησα να δώσω με ρεαλιστικό τρόπο κι αλληγορικό ταυτόχρονα κάποια μηνύματα για τις σχέσεις, τους ανθρώπους και την κοινωνία δουλεύοντας έτσι την πλοκή ώστε η ηρωίδα να δίνει συνεχώς μάχες με την τοξικότητα, την λεκτική και ψυχολογική βία, ακόμη και με τον εαυτό της διότι όλα αυτά υψώνουν εμπόδια που την δυσχεραίνουν στο να χτίσει το μέλλον της όπως το ονειρεύεται.
Ο συγγραφέας πόσο απογυμνώνεται μέσα από τη συγγραφή; Οι άνθρωποί σου αναγνωρίζουν κομμάτια σου μέσα στους χαρακτήρες;
Ο συγγραφέας βουτάει στον κόσμο του ήρωα του και ζει την ιστορία του βιώνοντας την ο ίδιος συναισθηματικά. Όταν γράφεις, αφοσιώνεσαι ολοκληρωτικά σε αυτό κι ο κάθε χαρακτήρας απαιτεί σκληρή δουλειά ώστε το αποτέλεσμα να είναι ουσιαστικό. Απογυμνώνεσαι για να εργαστείς με τις ιδέες που έχεις κι οι οποίες δεν είναι πάντα εύκολες. Όσο πιο πολυδιάστατος είναι ο χαρακτήρας κι η πλοκή, τόσο πιο δύσκολο είναι να αποδώσεις στο κείμενο το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η συγγραφή είναι μια ιεροτελεστία, απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και οργάνωση ώστε αυτός ο μοναδικός κόσμος που υπάρχει στο μυαλό σου να αποτυπωθεί γραπτά με τέτοιον τρόπο που να είναι κατανοητός και περιεκτικός, να υπάρχει ροή, εντάσεις και κορυφώσεις στο βιβλίο, να σου δίνει την αίσθηση της πληρότητας στις σελίδες του αφήνοντας όμως πάντα κάτι που θα «λείπει» και θα έρχεται μετά.
Κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός και διαφορετικός και προσπαθώ να τον πλάσω με ηρεμία κι αξιοπιστία, να είναι αυθεντικός και να υποστηρίζει το κείμενο. Θα έλεγα ότι προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από τους χαρακτήρες που δημιουργώ γιατί ο καθένας τους ανήκει σε μία άλλη πραγματικότητα, αυτήν που βιώνει μέσα στο βιβλίο. Ίσως ορισμένα στοιχεία δικά μου να υπάρχουν αλλά και αυτά είναι μέσα στο ευρύτερο σύνολο της ψυχοσύνθεσης του εκάστοτε πρωταγωνιστή.
Θέλω να μοιραστείς μαζί μας το συναίσθημα της ολοκλήρωσης της συγγραφής. Εκείνη την τελευταία τελεία στο χαρτί.
Η συγγραφή είναι μία επίπονη διαδικασία, απαιτεί χρόνο, πνευματική αφοσίωση και προσπάθεια. Πολλές φορές κι οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για να δημιουργήσεις. Μέσα στο γραπτό δημιούργημα σου βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο, ζεις και βιώνεις τους ήρωες στον μέγιστο βαθμό καθώς προχωράς την συγγραφή. Το συναίσθημα της ολοκλήρωσης είναι υπέροχο και μοναδικό, σε γεμίζει υπερηφάνεια, εσωτερική ανακούφιση και ηθική ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου σου. Η δε επίγευση, είναι μια μαγική στιγμή θαρρώ, από τις πιο αγαπημένες ενός αναγνώστη. Η στιγμή που κλείνεις το βιβλίο κι αναρωτιέσαι τι διάβασες και πόσο εισχώρησε μέσα σου αυτή η ιστορία.
Ποια ανάγκη σε οδήγησε στη συγγραφή του παραμυθιού «Το αεροπλανάκι που κοίταζε από ψηλά»;
Δεν θα χαρακτήριζα ανάγκη αυτό το συναίσθημα και τις σκέψεις που υπήρχαν παρά εσωτερική φλόγα και διάθεση για δημιουργία και επικοινωνία με τους ανθρώπους μέσα από την συγγραφή. Πνευματική αναζήτηση θα το έλεγα. Η αρχική ιδέα άναψε πριν από χρόνια, μέσα από συζητήσεις με φίλο μου ο οποίος διέμενε στην περιοχή του Ελληνικού, το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας και κάπως έτσι όλα πήρανε τον δρόμο τους. Είμαι υπερήφανος για το παραμύθι αυτό, πρόσφατα το παρουσίασα σε Δημοτικό Σχολείο της περιοχής μου κι ήταν μία υπέροχη κι αλησμόνητη εμπειρία. Τα παιδιά διψούν για γνώση, αγάπη, αλληλεπίδραση και επικοινωνία κι αυτός είναι ένας τεράστιος στόχος για όλους τους ανθρώπους που επιβάλλεται να τον κατακτήσουμε μαζί τους. Τι πιο όμορφο να γίνουμε ξανά παιδιά, μέσα από την γνώση και το βιβλίο!
Διαβάζει ο κόσμος βιβλία; Ποια εσωτερική μας ανάγκη θεωρείς πως ικανοποιεί η ανάγνωση;
Είναι γνωστό ότι ο κόσμος δεν διαβάζει ιδιαίτερα και αυτό ισχύει και στην Ελλάδα. Όμως θεωρώ ότι υπάρχει διάθεση και θέληση στους ανθρώπους να το πράξουν. Οι ρυθμοί της σημερινής εποχής ίσως δεν βοηθούν μα το διάβασμα θεωρώ είναι μια ιεροτελεστία, που αν την αγαπήσεις από μικρός δεν φεύγει από μέσα σου ποτέ. Δικαιολογούμαστε λέγοντας πως δεν έχουμε χρόνο, έχουμε πολλές υποχρεώσεις κλπ. Όταν ξεκίνησα το ετήσιο σεμινάριο συγγραφής, οι πρώτες κατευθύνσεις αφορούσαν τον χρόνο που θα αφιερώνω στα μαθήματα. Αν σκεφτούμε πόσο χρόνο αφιερώνουμε καθημερινά στην τηλεόραση και στα κινητά μας, πραγματικά καταλαβαίνουμε την υποκρισία προς τον εαυτό μας. Χρόνος πάντα υπάρχει, η θέληση είναι το παν.
Ποιους ανθρώπους θαυμάζεις; Από πού αντλείς έμπνευση και κίνητρο για να κάνεις τη δική σου συνειδησιακή ανάταση;
Όλοι οι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού γιατί ο καθένας βιώνει τον δικό του προσωπικό Γολγοθά και βαδίζει στο μονοπάτι που χάραξε. Έμπνευση αντλώ βέβαια από τους ανθρώπους, με εμπνέει η κάθε στιγμή που θα δω ή θα ακούσω κάτι, θα μάθω μία ιστορία, θα αφουγκραστώ τα συναισθήματα των ανθρώπων και τον αντίκτυπο που έχουν οι πράξεις στην ζωή τους. Η ίδια η ζωή είναι το υλικό για να καθίσεις να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να αποτυπώσεις και γραπτά ανθρώπινες στιγμές ζυμωμένες με κάθε λογής αδυναμίες, χαρές, λύπες και όλα αυτά που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε και να είμαστε μοναδικοί ο καθένας μας.
Τι νέο να περιμένουμε από σένα;
Το 2ο παραμύθι μου είναι ήδη στο ξεκίνημα του, είναι μια ιδέα που την δουλεύω από το καλοκαίρι του 2024 και θα την ολοκληρώσω με το νέο έτος. Υπάρχει η σκέψη κι η διάθεση για ένα ακόμη μυθιστόρημα, που θα σχετίζεται με το «Ζωή σαν θάνατος», το έχω ξεκινήσει κι αυτό αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη για να πούμε οτιδήποτε παραπάνω.
Κλείνοντας, εύχομαι ολόψυχα σε εσένα και στους αναγνώστες σας υγεία κι αγάπη, με χαρούμενες στιγμές κι ένα 2025 με εκπλήρωση των ονείρων και των στόχων σας!
