O σταυρός σου, είσαι εσύ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Βήμα βήμα περπατάς για να φτάσεις στην κορυφή του δράματός σου.
Βήμα βήμα περπατάς για να γνωρίσεις την προδοσία, να κουβαλήσεις τον σταυρό σου, να σταυρωθείς και μετά;

Μετά ελπίζεις.
Ελπίζεις στην ανάσταση.
Ελπίζεις την αναγέννηση.
Ελπίζεις να γεννηθείς μέσα από τα συντρίμμια της ζωής σου.

Κάθε βήμα που έκανες, μέτραγες.
Στιγμές, πόνο, δάκρυα, μαζεμένα όλα σε μερικά βήματα.
Βήματα που σε έφεραν ανάμεσα στους τόσους.
Βλέμματα που ήταν από την αρχή ψεύτικα κι άλλα, λίγα, ελάχιστα αληθινά.

Ναι, στην δική σου τη ζωή, οι προδότες θα είναι πάντα παραπάνω από τους φίλους.
Κι ακόμα κι οι φίλοι, οι πολλοί και περαστικοί.. πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις.. θα σε αρνηθούν.

Κι εσύ θα συνεχίζεις.
Θα αφήνεσαι σε φιλιά πικρά που θα σε σημαδεύουν και θα προχωράς μόνος σου τον δρόμο που χάραξαν άλλοι για σένα.

Σταυρός σου θα είναι οι λέξεις σου.
Σταυρός σου θα είναι οι επιλογές σου.
Σταυρός σου θα είναι τα ανείπωτα που φόρτωσες στην ψυχή σου.
Ο σταυρός σου, είσαι εσύ.

Μην αναζητάς λοιπόν κάποιον να πάρει από πάνω σου το βάρος.
Δεν υπάρχει.
Είναι μια διαδρομή μοναχική.
Εσύ κι ο εαυτός σου κι όσο ξεμακραίνεις, τόσο πιο κοντά φτάνεις στην αλήθεια σου.

Κοίτα κάτω..
Ότι αντικρίσει τώρα η ματιά σου, αυτή είναι η αλήθεια σου.
Η θάλασσά σου, οι άνθρωποί σου, οι μνήμες σου..
Κάθε βήμα που έκανες κουβαλώντας το σταυρό σου, σε έφερνε πιο κοντά στ’αληθινά σου.

Στάσου.. πάρε μια ανάσα.. κοίτα τα καλά..
Κοίτα σε καλά..
Μόνος σου σε σταύρωσες, μόνος σου θα σε ξαναχτίσεις μέσα από τα γκρεμίδια της ζωής σου.
Κράτα μόνο εκείνη τη θάλασσα που αναζήτησε η ματιά σου, εκείνους τους λίγους, τους αληθινούς ανθρώπους της ζωής σου και τις μνήμες σου.
Και ξεκίνα πάλι από την αρχή.. σ’ετούτη την ζωή..

Την ολόδική σου ζωή.