Ο πράγματικός λόγος που ενώ ερωτεύεσαι, διστάζεις να μπεις σε μια σχέση

Πεταλούδες στο στομάχι, αγωνία, υπερενθουσιασμός, εκνευρισμός, επιθυμία, φόβος, ηδονή, αλλά και οδύνη. Υπάρχει λόγος που η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να δημιουργήσει ένα τόσο αλλόκοτο πανηγύρι από συναισθήματα;

Ίσως, δεν υπάρχει άλλη «σχέση» στην οποία να ριχνόμαστε με περισσότερη ορμή, πάθος, ένταση, επιθυμία όσο η πρώτη. Και μετά τελειώνει. Και για πρώτη φορά νιώθουμε πως κάτι που μπορεί να προκαλέσει τόση ευτυχία, μπορεί αντίστοιχα να προκαλέσει τόσο πόνο. Πανωλεθρία.

Τίποτα δεν (θα) είναι ίδιο από εκεί και πέρα.

Η δρ. Νikki Goldstein, μια σεξολόγος και σύμβουλος σχέσεων, εξηγεί ότι η πρώτη μας επαφή με τον κόσμο των σχέσεων είναι καθοριστική για τον τρόπο που αποφασίζουμε, επιλέγουμε και διαχειριζόμαστε τις μετέπειτα σχέσεις μας.

Έτσι, ενώ για πολλούς το να ερωτευτούν μπορεί να σηματοδοτεί κάτι υπέροχο, για άλλους, μπορεί, απλώς, αντιπροσωπεύει ακόμα μια πιθανότητα να πληγωθούν.

«Αν η πρώτη σου σχέση περιείχε πολλές στιγμές έντασης, πόνου και «δράματος», αυτό ακούσια και υποσυνείδητα, σημαδεύει τον ψυχικό σου κόσμο και σε κάνει πιο διστακτικό και «κλειστό» σε επόμενες σχέσεις από το φόβο μήπως πληγωθείς», εξηγεί η ψυχολόγος.

Με άλλα λόγια, ακόμα και να καταρρέεις από έρωτα με ένα του βλέμμα (ή έστω μήνυμα), ακόμα και να σου επιβεβαιώνει με κάθε του λέξη, φράση, κίνηση το ενδιαφέρον του, πάλι θα βρεις τους μηχανισμούς να αντιστρέψεις να αλλοιώσεις τις προθέσεις του και να αποτρέψεις τον εαυτό σου να αφεθεί. Γιατί απώλεια ελέγχου σημαίνει αχαλίνωτα συναισθήματα και αυτό, κατά τη γνώμη ενός -πρόσφατα ή όχι και τόσο πρόσφατα- πληγωμένου, μόνο σε δράματα μπορεί να οδηγήσει. Σωστά; Χρμμμμ. Όχι και τόσο.

Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να (έχεις την ψευδαίσθηση) ότι σε προστατεύεις, αλλά, παράλληλα, στερείς από τον εαυτό σου τη δυνατότητα να γνωρίσεις τη δυναμικήπου μπορεί να είχε αυτή η σχέση.

Είτε θετικές, είτε λιγότερο θετικές, είναι οι εμπειρίες που έχει μαζέψει ένας άνθρωπος από την ερωτική του πραγματικότητα, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μη τον βάλουν στη διαδικασία σύγκρισης συντρόφων. Κάτι που σπάνια έχει καλό τέλος.

«Αν έχεις πληγωθεί από προηγούμενους συντρόφους σου και κουβαλάς ακόμα μέσα σου το συναισθηματικό φορτίο, είναι πολύ εύκολο να μπεις σε διαδικασία σύγκρισης του πρώην με τον καινούριο σύντροφο», αναφέρει η δρ. Goldstein.

Φυσικά, κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν είναι υγιές για τη δική σου ψυχολογία αφού θα σε γεμίσει με ένα σωρό ανασφάλειες και εμμονές, αλλά θα αρχίσει να επηρεάζει τη δική σου συμπεριφορά απέναντί του. «Αυτό που πάντα ξεχνάμε όμως είναι ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά άτομα που δεν είναι προγραμματισμένα να συμπεριφέρονται ή να αντιδρούν το ίδιο».

Επιπλέον, όπως επισημαίνει και η δρ. Goldstein αυτή η σύγκριση μπορεί να γεννήσει στερεότυπα και να παγιώσει μια λανθασμένη αντίληψη για το άλλο φύλο.

«Η εμπειρία μας από έναν συγκεκριμένο άντρα ή γυναίκα μπορεί να μας κάνει να «στιγματίσουμε» όχι μόνο το άτομο, αλλά το φύλο που εκπροσωπεί». Και κάπως έτσι πέφτουμε σε μια πλάνη επιβεβαίωσης μιας, αλλοιωμένης από την κρίση μας, θεωρίας ξεκινώντας να βάζουμε φίλτρα και να αναγνωρίζουμε το ίδιο χαρακτηριστικό σε όλους τους εν δυνάμει συντρόφους (ακόμα κι αν δεν το φέρουν).

Με άλλα λόγια, όσο ανθρώπινο, ανεξέλεγκτο και, μερικές φορές, θεμιτό  κι αν είναι να συγκρίνεις δύο ανθρώπους, χρειάζεται να τραβήξεις ένα όριο.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η πρώτη μας σχέση μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο και στη σεξουαλική μας ζωή. 
«Η έντονη ανησυχία μήπως πληγωθούμε μας κάνει διστακτικούς όχι μόνο στα συναισθήματα, αλλά και στη σεξουαλική μας συμπεριφορά». Με άλλα λόγια, γινόμαστε λιγότερο δεκτικοί, λιγότερο δημιουργικοί και, κατ’ επέκταση, όχι και τόσο ευχάριστη παρέα στο σεξ.

Πως λοιπόν μπορούμε να μετατρέψουμε την εμπειρία από την πρώτη μας αγάπη σε κάτι που θα μας βοηθήσει να διαχειριστούμε με περισσότερη σοφία τις επόμενες σχέσειςαντί να τις σαμποτάρουμε; Το κλειδί είναι η ισορροπία.  

Με άλλα λόγια, ναι, μπορείς να έχεις μια σχέση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ευτυχία και η ευημερία σου χρειάζεται να αρχίζει και τελειώνει σε αυτή. Οι φίλοι, η οικογένεια και η δουλειά είναι τομείς που είναι εξίσου σημαντικό να φροντίζουμε αν θέλουμε να αισθανόμαστε ότι ζούμε μια πλήρη ζωή.
«Ας μην εξαρτάμε και στηρίζουμε την ευτυχία μας σε ένα άτομο. Κι αν πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να το κάνει, το να (επαν)εστιάσεις στους επαγγελματικούς σου στόχους ή στην κοινωνική σου ζωή, μπορεί να αποσυμφορήσει την κατάσταση», εξηγεί η δρ. Goldstein δείχνοντας το δρόμο για την πολυπόθητη εσωτερική ισορροπία. Και άρα ευτυχία.