Ο Περίπατος
Χωρίς καμιά διάθεση για μεγαλοστομίες
και με ξεκάθαρη την πεποίθηση
που λέει πως το αίνιγμα του κόσμου
έχει για απάντηση το αίνιγμα του κόσμου
εκείνο το φανταστικό απόγευμα
έκλεψα κάτι τόσο πολύτιμο
από την καρδιά ενός δέντρου
που μεγαλούργησε μέσα μου
η δίψα για ανυπακοή.
Έφερνα πάνω κάτω
για ώρες ολόκληρες
απομακρύνοντας λεκτικά σχήματα,
εκστασιασμένος από την καινούργια αυτή πτυχή
της εσωτερικής μου συνείδησης.
Ήμουν ελεύθερος.
Είχα καταφέρει να αποσπάσω
από τον ίδιο τον χρόνο ένα κομμάτι.
Η σελίδα είχε αλλάξει.
Όμως ο λόγος παρέμεινε.
Είχε αποκαλυφθεί
και είχε αποκαλύψει
τους χυμούς και τους σπόρους του.
Με την ίδια πάντα ρίζα
εσαεί
να πάλλεται
εντός των τειχών της εξέγερσης.
Θέλω να πω,
είναι που δεν ξεγίνεται έτσι με μιας ο κόσμος
και το γνωρίζεις.
Να γιατί
~ ακόμα κι αν δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ ~
όποτε τραγουδάς
δακρύζω από την χαρά μου
και απ’ την προσμονή.
