Ο έρως χρόνια δεν κοιτά
Έτσι είναι ο Έρωτας. Ένας μικρός θεός που κάνει την καρδιά σου να πλημμυρίζει από συναισθήματα αγάπης και πάθους μαζί. Δεν κοιτάει ηλικίες και ζωές. Μονάχα ρίχνει το βέλος του και έτσι απλά σε αιχμαλωτίζει. Έτσι ερωτεύτηκα και εγώ εσάς κύριε καθηγητά. Τόσα χρόνια δεν μπορούσα να το παραδεχτώ ξεκάθαρα ότι σας αγαπούσα. Για αυτό και θεώρησα ότι είναι καλύτερα να το γράψω, έτσι για να φύγει ένα βάρος από πάνω μου.
Σας θυμάμαι όταν μπήκατε στην τάξη για να μας διδάξετε. Από την αρχή ενθουσιάστηκα μαζί σας αλλά ο Έρωτας ακόμη δεν είχε φανεί. Ήρθε ξαφνικά. Μετά από ένα όνειρο. Μετά από τον θαυμασμό σας απέναντι μου αλλά συγχρόνως και τον δικό μου για τον τρόπο που κάνατε το μάθημα. Βλέπετε έτυχε τότε, να έκανα τα πρώτα μου βήματα στον τομέα της Ποίησης. Και όταν το μάθατε-από μια τυχαία φωτοτυπία του διαγωνισμού που μου βγάλατε-, ως φιλόλογος, θέλατε να τα διαβάσετε. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή η χαρά και η ζωντάνια για την αγάπη που ένιωθα αλλά μετά η λύπη για τις προσδοκίες που μεγάλωναν κα ζητούσαν ένα νεύμα αποδοχής και ανταπόκρισης σε αυτό το ταξίδι δίχως τέλος. Στην αρχή οι Ερινύες ήταν αφόρητες μέσα μου. Αισθανόμουν άσχημα για αυτά που ένιωθα, όταν έμαθα ότι έχετε οικογένεια και μια ζωή φτιαγμένη. Μετά όμως αυτό το προσπέρασα- χωρίς όμως, να το ξεχνάω- και είπα ας το ζήσω και όπου με βγάλει. Μου περνούσε η ιδέα από το μυαλό να σας πω πως νιώθω αλλά μόνο εκεί έμενε. Δεν ήθελα να σας κάνω να αισθανθείτε άβολα ή το οτιδήποτε άλλο. Το ζούσα απλά μόνη μου. Έβλεπα όμως την συμπεριφορά σας να αλλάζει σιγά σιγά. Πότε ήσασταν ευγενικός και πότε θυμωμένος απέναντί μου. Δεν ξέρω αν καταλάβατε τίποτα. Και δεν θα σταθώ εκεί. Μπορεί να έκλαψα, να πόνεσα, να γέλασα άλλα το έζησα. Δεν μετανιώνω.
Αν μπορούσα ίσως να αλλάξω κάτι, θα έβαζα στην θέση του Έρωτα την Αγάπη. Διότι, ξέρω ότι αυτή δεν πληγώνει και είναι παντοτινή. Δεν ελπίζει. Στέκεται διπλά σαν ένας βρόχος ακλόνητος. Μπορείς όμως, να δαμάσεις την καρδιά; Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε να καταλάβω πολλά πράγματα. Στην ζωή δεν παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά αυτό που διεκδικείς. Πριν λίγες μέρες πέρασα απ’ έξω από το σχολείο και για αυτό σας θυμήθηκα. Οι αναμνήσεις έγιναν εικόνες μπροστά μου και έβγαλαν στην επιφάνεια τις αλήθειες που έκρυβα μέσα μου. Μονάχα για να πράγμα στεναχωριέμαι…Που δεν μου είπατε ούτε ένα Μπράβο για την επιτυχία μου στις Πανελλήνιες. Μόνο με κοιτάξατε με ένα έντονο βλέμμα και συνεχίσατε την κουβέντα σας με έναν συνάδελφό σας. Εύχομαι να είστε καλά και αν ποτέ με συναντήσετε ελπίζω να με θυμάστε.
