Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΦΡΟΥΔΑΚΗΣ ΚΡΕΜΑΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟ ΣΚΟΥΦΑΚΙ

Χρήστος Αφρουδάκης γεννήθηκε μια μέρα του Μαΐου του 1984 (στις 23 του μήνα συγκεκριμένα) και, δίχως να το γνωρίζει τότε, έμελλε να γίνει ο άνθρωπος που θα αλλάξει την ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης.

Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 33 του χρόνια, ο αρχηγός πλέον της εθνικής ομάδας γουότερ πόλο ανακοίνωσε ότι κρεμάει το γαλανόλευκο σκουφάκι. Ο Χρήστος Αφρουδάκης, άξιος συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης με προεξάρχοντα τον αδερφό του Γιώργο των 5 ολυμπιακών αγώνων, μπήκε από νωρίς στις μικρές εθνικές ομάδες και ξεκίνησε να υφαίνει το δικό του μύθο στο άθλημα.

Σε ηλικία μόλις 13 ετών, ο Χρήστος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων του 1997 για να φτάσει ως την κορυφή του κόσμου με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο παγκόσμιο Νέων ανδρών το 2001. Την ίδια χρονιά έκανε μάλιστα το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση με το σκουφάκι της Εθνικής ανδρών, βρίσκοντας θέση στην αποστολή για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βουδαπέστης. Έκτοτε η πορεία του ήταν συγκλονιστική. Η Εθνική είχε μπει για τα καλά στην ελίτ του παγκοσμίου πόλο αλλά η επιτυχία δεν ερχόταν.

Το 2003 στο παγκόσμιο της Βαρκελώνης η εθνική άγγιξε το μετάλλιο αλλά η Σερβία της το στέρησε στο μικρό τελικό, όπως και την επόμενη χρονιά στην Αθήνα όπου ήταν η σειρά των Ρώσων να βάλουν φρένο στην πορεία της για ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Το 2005 στο Μόντρεαλ ο Χρήστος ήταν εκεί για να βάλει τη σφραγίδα του και να σπάσει το ρόδι.

Στο μικρό τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος απέναντι στην Κροατία ο μόλις 21 ετών Αφρουδάκης -που σε συλλογικό επίπεδο αγωνιζόταν για την ιταλική Ποζίλιπο – ισοφάρισε το ματς και το έστειλε στην παράταση. Εκεί με μια ιδιοφυή πάσα βρήκε τον αδερφό του Γιώργο στη θέση του φουνταριστού, ο οποίος με ένα γκολ-ποίημα έφερε τη νίκη και το πρώτο μετάλλιο για την Εθνική ήταν γεγονός. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχιών ώσπου η προηγούμενη γενιά παρέδωσε οριστικά τη σκυτάλη στην επόμενη, με τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου να είναι η τελευταία παράσταση για πολλούς μεγάλους αθλητές, μεταξύ αυτών και του Γιώργου Αφρουδάκη.

Ο Χρήστος παρέμεινε ως αρχηγός για να οδηγήσει τη γαλανόλευκη στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Στην πορεία αυτή έμελλε να γραφτεί η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν το 2015, ο Χρήστος Αφρουδάκης ήταν και πάλι εκεί για να χαρίσει μοναδικές στιγμές (όπως για παράδειγμα εκείνη τη μυθική ασίστ στον Γιάννη Φουντούλη στην εκπνοή του προημιτελικού με την Αυστραλία) και να οδηγήσει την εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου απέναντι στην Ιταλία.

Ο Χρήστος θα συνεχίσει την καριέρα του ως αθλητής του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης, αλλά δε θα είναι αυτός που θα διευθύνει με τη δική του απαράμιλλη μαεστρία την Εθνική σε μερικές παραστάσεις ακόμα ως την Ολυμπιάδα του Τόκιο.

Ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές στα πεπραγμένα του ελληνικού πόλο, ένας άνθρωπος που έγραψε τη δική του ιστορία μαζί και αυτήν της Εθνικής, αφήνει πίσω του τεράστια κληρονομιά που δεν μεταφράζεται μόνο στις επιτυχίες αλλά και στο ξεχωριστό του στυλ παιχνιδιού και την ηγετική φυσιογνωμία του. Αφήνει ταυτόχρονα στις επόμενες γενιές έναν όμορφο και σπάνιο αθλητικό μύθο για να τις συντροφεύει στις δύσκολες στιγμές. Κι αφήνει όλους τους φιλάθλους με τις ευχάριστες μνήμες της σπουδαίας πορείας του και με τη συγκίνηση που προκύπτει εύλογα επειδή όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.