Ντιάνα Παλαιολόγου :Ξέχνα τις αναμνήσεις

Η Ντιάνα Παλαιολόγου μας μιλάει για τα βιβλία της, τους συγγραφείς, για  το χώρο του βιβλίου, την πνευματική παραγωγή, τις αναγνωστικές συνήθειες στην Ελλάδα και τον έρωτα . Μέσα από τις απαντήσεις της μας βοηθάει να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Η συγγραφέας του “Ξέχνα τις αναμνήσεις”σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο statusvoice.gr

Πώς ξεκίνησε η ιδεα της συγγραφής του βιβλίου “Ξέχνα τις
αναμνήσεις”εκδόσεις Ανεμος Εκδοτική

« Ξέχνα τις αναμνήσεις ». Η λήθη ως επιτακτική ανάγκη, που κάποιοι αναζητούν στη ζωή βασανιστικά, μιας και για να φθάσουν ως εκεί χρειάζεται χρόνος πολύς, κόπος μεγάλος, δύναμη αστείρευτη κι αντοχή ατέλειωτη.
Όταν οι ίδιοι πια παίρνουν την απόφαση να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή, αφήνοντας πίσω χρόνια “στοιβαγμένα” σε ΅ένα χάος σκοτεινό, είναι η ώρα που ξεχνούν ή έστω οφείλουν να ξεχάσουν αναμνήσεις που βασανίζουν,σβήνουν τη θλίψη τους δίχως γυρισμό και προχωρούν. Προχωρούν στο δρόμο που μόλις ξεκίνησαν, έτσι κι αλλιώς σε κάτι καινούργιο που – ποιος ξέρει – ίσως και συναρπαστικό και μαγευτικό.
Η ιδέα, λοιπόν, της συγγραφής του βιβλίου μου αυτού, αντλήθηκε από την ίδια τη ζωή. Τη ζωή, που κυλάει  γύρω μας σαν ταινία κινηματογραφική και μέσα της βλέπουμε σκηνές ή απ’ τη δική μας τη ζωή ή τις  ζωές των άλλων ή κι’ από μια παντελώς άγνωστη ζωή, με ό,τι κι αν φανταστούμε τότε πια πως κουβαλάει αυτή μαζί της.

Ξέχνα τις αναμνήσεις”Λίγα λόγια για το βιβλίο

Στο αγαπημένο μου αυτό έργο, με συνεπήρε το ταξίδεμα σε μια ζωή. Ένα ταξίδεμα με καιρούς δύσκολους, βασανιστικούς και πονεμένους – αλλά με συνεπήραν μέσα του και στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες, ερωτικές και πανέμορφες.
Στο νέο μου αυτό βιβλίο, προσπαθώ να αποδώσω κατ’ αρχήν, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια, την ψυχοσύνθεση της γυναίκας που, ενώ υφίσταται ενδοοικογενειακή βία ψυχικά και σωματικά  και, μολονότι είναι σε θέση, – λόγω του μορφωτικού, οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου της -, να ξεφύγει από αυτή τη νοσηρή κατάσταση, συνεχίζει να υπομένει και να υποτιμά βάναυσα τον εαυτό της.
Κεντρικό πρόσωπο, πραγματική ηρωίδα η «Ντόνα», το όνομα της οποίας  εμπνεύστηκα από την όπερα του Verdi, «La donna e mobile», θέλοντας να παρουσιάσω και μιαν άλλη γυναίκα, την “καθημερινή” γυναίκα, τη δραστήρια «La donna forte».
Είχε απορριφθεί από τους γονείς της πριν ακόμη γεννηθεί η ηρωίδα.  Γεννιέται από μια τυχαία σύμπτωση. Αλλά και μετά τη γέννησή της δεν παύει να είναι ανεπιθύμητη και βάρος στο οικείο περιβάλλον της. Μεγαλώνοντας, βιώνει την απόρριψη.
Την αγάπη και τη θαλπωρή, που χρειάζεται  ένα παιδί, αυτή τις παίρνει μόνον από τους στενούς συγγενείς. Και όταν αναγκάζεται να μεταναστεύσει, ακολουθώντας τους γονείς της στο εξωτερικό θα ζήσει έντονα τη σκληρότητα του αυταρχικού πατέρα της και τις περιχαρακωμένες αναχρονιστικές απόψεις του για το θεσμό της οικογένειας και την κοινωνία.
Στα είκοσί της μόλις χρόνια, θα την οδηγήσει ο ίδιος σε έναν αταίριαστο γάμο, προκειμένου να απαλλαγεί απ’ αυτήν τη χαρισματική ύπαρξη. Ήδη οι πρώτες μέρες του γάμου θα είναι και η απαρχή μιας βίας σ’ όλες της τις μορφές, που θα διαρκέσει χρόνια πολλά. Δεν κάμπτεται όμως. Κάθε προσβολή, υποτίμηση, χλεύη της δυναμώνει την αυτοπεποίθηση και επαυξάνει το πείσμα της για αναγνώριση, για πραγματοποίηση των ονείρων της. Συνειδητοποιεί ποια είναι. Θέτει υψηλούς στόχους και παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες στο τέλος τους επιτυγχάνει. Ελεύθερη και χαρούμενη πλέον, ξεχνά τις οδυνηρές αναμνήσεις. Γιατί έγινε αυτό που ήθελε, μία ελεύθερη και πολύ καταξιωμένη γυναίκα, ως εκπαιδευτικός και πνευματικός άνθρωπος μέσα στην κοινωνία.  Είναι σαν να άκουσε μέσα της την προσταγή του Πίνδαρου, «γένοιο οιος εσσί μαθών». Πέτυχε αυτό για το οποίο ήταν τελικά πλασμένη, αυτό που η ίδια το ξεχώρισε μέσα της. Και αυτή η επιτυχία, αυτή η αυτοπραγμάτωση, για πολλούς φιλοσόφους, είναι ο ανώτατος στόχος ενός ελεύθερου ανθρώπου.
Στο βιβλίο μου θίγονται και θέματα παθολογικής αδελφικής ζήλιας, την οποία ζει η ηρωίδα, αλλά και τέτοια τραγικής ειρωνίας,  bullying  και ανάδειξης κάποιων βολεμένων του συστήματος – και δυστυχώς στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί…

Ντιάνα

Διαβάζοντάς σας βλεπω πως έχετε καταθέσει σκληρή δουλειά.Ποσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή του βιβλίου σας;

Ναι, όπως το λέτε, κυρία  Ευαγγέλου-Παπαθανασίου. Σκληρή δουλειά μα για μένα μια πανέμορφη δουλειά, μέσα σ’ ένα ταξίδι ονειρεμένο, που ειλικρινά με μάγεψε.
Κράτησε τρία ολόκληρα ωραία χρόνια. Η συγγραφή του άρχισε το καλοκαίρι του 2013, όπου ζούσα σ’ ένα διατηρητέο του 1733, στο Coburg της Βαυαρίας. Ίσως με συνεπήρε και η ιστορία του.

Πώς εμπνέεστε;Έμπνευση ή φαντασία;

Σίγουρα και τα δυο σε μια αρμονική συνεργασία κι ανάμεσά τους το γράψιμο, μιας και η γραφή, όπως γνωρίζετε, είναι η πιο αυτοτροφοδοτούμενη δραστηριότητα που υπάρχει.
Για όλα υπάρχει μια πηγή έμπνευσης, είτε είναι έργο τέχνης, είτε ποίημα ή μυθιστόρημα, υπάρχει κάτι το πραγματικό από το οποίο ο δημιουργός εμπνέεται. Και η πηγή αυτή, βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Συσσωρεύονται εμπειρίες – αφού, όπως λέει και ο Πιοτρ Τσαϊκόφσκι, η έμπνευση είναι ένας τέτοιος επισκέπτης, που δεν έρχεται πάντα με την πρώτη πρόσκληση – .
Για μένα, έμπνευση είναι η εμφύσηση πνεύματος και ψυχής μέσα μας, κάτι σαν ζωντάνεμα, σαν πνοή στις αισθήσεις μας, είναι η ελευθερία, που δίνουμε στον εαυτό μας για να ζήσει συνειδητά τη ζωή.
Είναι η στιγμή εκείνη, που αρχίζει το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας, όπου η φαντασία παίρνει πια τον πρώτο ρόλο. Αρχίζει, ξέρετε, πάντοτε συχνά με μια μικρή ιδέα, ένα μικρό όνειρο, που ‘ρχεται η ώρα και γίνεται κάτι μεγάλο, κάτι υπέροχο. Κι όσο δυνατή είναι αυτή η μικρή ιδέα,άλλο τόσο νιώθεις την ανάγκη, θέλεις και μπορείς να τη μεταφέρεις, να τη “μεταφυτέψεις”…

Ποση σημασία δίνετε στον τίτλο ή στο εξώφυλλο;

Μεγάλη σημασία δίνω και στα δυο.
Ο τίτλος, θέλω να βγαίνει μέσα από την κύρια ιδέα του βιβλίου. Μπορεί να είναι ακόμα και μια πρόταση ή μέρος μιας πρότασης, όπως συμβαίνει σ’ αυτό το μυθιστόρημά μου.
Το εξώφυλλο,οφείλει να αντικατοπτρίζει το περιεχόμενο και σίγουρα να συμβαδίζει με τον τίτλο. Να προετοιμάζουν τον αναγνώστη και να ζωντανεύουν και τα δυο μαζί την “αγωνία” του για όσα θα συναντήσει στις σελίδες του.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο μυθιστόρημά σας;

Στοιχεία προσωπικών εμπειριών, ναι, υπάρχουν.
Άλλωστε, στη συγγραφή, οι πολλαπλές οπτικές ( εσωτερικές ή εξωτερικές ) έχουν εκφραστεί απ’ το μεγάλο Ρώσο θεωρητικό Μιχαήλ Μπαχτίν, όταν εξήγησε, πως στο έργο ενός συγγραφέα, δεν συναντάμε μόνον τη δική του “φωνή” αλλά και πολλές άλλες που συνυπάρχουν μέσα στη γραφή του.
Ο συγγραφέας Ρέι Μπράντμπερι έχει πει: Αυτός που είσαι, είναι αυτό που ξέρεις. Γι’ αυτό μη φοβάσαι να γράψεις για όσα γνωρίζεις ή αισθάνεσαι.

Τι σας δίνει η συγγραφή σαν άνθρωπο;

Η συγγραφή μου χαρίζει τη δυσεύρετη γαλήνη, με οδηγεί,νιώθω, στην αυτοπραγμάτωση.

Διαβάζετε;Ποιος είναι ο συγγραφέας που θαυμάζετε;

Ναι, διαβάζω όποτε μένει χρόνος από το γράψιμο, που όπως καταλαβαίνετε είναι λίγος.
Θαυμάζω τον Τσέχο συγγραφέα Φραντς Κάφκα, τον δημιουργό της «Δίκης».
Με συναρπάσει η ιδιομορφία των μυθιστορημάτων του και το περιχαρακωμένο λογοτεχνικό του και υπέροχο σύμπαν, που λες και στο καθένα αφορά τον ίδιο. Κατάφερε βέβαια με την πένα του, να δημιουργήσει αυτό το ονειρικά παράξενο κλίμα παραδοξότητας και παραλογισμού στα έργα του, όπως η «Δίκη», ένα μεγάλο λογοτεχνικό γεγονός που , ας μην ξεχνάμε, επηρέασε καθοριστικά την πορεία της μυθιστοριογραφίας.
Ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, συνήθιζε να λέει: Χάρη στον Κάφκα κατανόησα πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να γραφεί κι αλλιώς.

Ο έρωτας τι ρόλο έχει στη ζωή σας;Ποια αρετή προτιμάτε σ εναν άντρα;

Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, για να συνεχίσουμε την πορεία μας μέσα σ’ αυτήν.  Γιατί ο έρωτας είναι έκσταση και ελευθερία, είναι το συναίσθημα που βοηθάει στην έμπνευση ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες κι όχι μόνο.
Μια γερμανική παροιμία λέει: Το άνθος χρειάζεται ήλιο για να γίνει  καρπός, ο άνθρωπος τον έρωτα για να γίνει άνθρωπος.
Μα, κυρία Ευαγγέλλου-Παπαθανασίου, όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν αγαπούμε μεμιάς  όλους γύρω μας;
Μ’ αρέσει πολύ, λοιπόν, να νιώθω ότι πετώ στα μεσούρανα και να είμαι δυνατή να δημιουργήσω και να αγκαλιάσω τον κόσμο ολόκληρο μες στα δυο μου τα χέρια.
Πάντα  φέρνω σαν παράδειγμα τον όμορφο μύθο της Ψυχής και του Έρωτα και τη στιγμή που ο Έρωτας δίνει ζωή στην Ψυχή με το φιλί του, – γνωστό και ως «Αναγέννηση» της Ψυχής» – και αναπαρίσταται στο μαρμάρινο γλυπτό του  Αντόνιο Κανόβα στο μουσείο του Λούβρου.
Εντυπωσιάζει ακόμα κι εκεί η συναρπαστική αποτύπωση της δύναμης αλλά και της σημασίας του έρωτα και της αγάπης για την ανθρώπινη ολοκλήρωση.
Αρετή στον άντρα; Κατ’ αρχήν η ειλικρίνεια για να ακολουθήσει ο αλτρουισμός.

 Θεωρείτε οτι ο χρόνος δικαιώνει πάντα τους άξιους;

Ναι, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Ίσως αργεί να έρθει η δικαίωση και βασανίζεται κανείς ως εκεί, γιατί γύρω του κάποιοι κλείνουν τα μάτια ερμητικά ή άλλοτε δυνατά με τις παλάμες τους, για να μη θαμπώνονται από το λαμπερό φως που εκπέμπουν οι άξιοι.

Διαβάζουν οι Ελληνες της κρίσης;

Όσοι αγαπούν το διάβασμα, διαβάζουν και στον καιρό της κρίσης.
Το βιβλίο είναι, θαρρώ, το πιο φθηνό μέσο διασκέδασης ταυτόχρονα και μόρφωσης και γνώσης.

  Η αγαπημένη σας έκφραση που εκφράζει τη Ντιάνα ως προσωπικότητα;

«Όσο δεν σταματάς ν’ ανεβαίνεις δεν σταματούν τα σκαλοπάτια, κάτω απ’ τα πόδια σου που ασταμάτητα ανεβαίνουν πληθαίνουν κι εκείνα μαζί τους»

Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου